Ananassen

U weet het vast niet meer, maar op dinsdag 29 november 2011 schreef ik in ‘Erger’:

‘Terwijl de Zonnehuizen in doodsnood verkeren, speelt er zich ook elders een zware strijd af. Bijvoorbeeld in Heemskerk. De editie Kennemerland van het Noord-Hollands Dagblad berichtte al op 18 juli over “Waterakkers heeft nog steeds ‘foute’ kleuren”:

“De bewoners van de Waterakkers hebben een jaar de tijd gekregen hun kozijnen en buitendeuren in de juiste kleuren te verven. In de ene straat bordeauxrood met donkergeel en in de andere donker- met lichtblauw.”’

Het zal je maar gebeuren. Nieuws op RTV Noord-Holland van twee en halve week geleden, op woensdag 3 juli, getiteld ‘Het was een symfonie, laat het geen kakafonie worden’, noopt ons nu naar Heemskerk terug te keren:

‘De architect van de Heemskerkse wijk Waterakkers, Max van Huut, steunt het beleid van de gemeente om de oorspronkelijke kleuren in de wijk terug te krijgen. Een groep bewoners heeft in de loop der tijd de kleuren van deuren en kozijnen veranderd en dat is volgens de gemeente absoluut niet de bedoeling. Ze roept de bewoners op zo snel mogelijk de oude kleuren te herstellen, anders volgen er maatregelen.

Achttien jaar geleden won Max van Huut de ontwerpwedstrijd voor de Heemskerkse wijk. De woningen kregen de kleuren die passen bij de thema’s lucht, aarde, vuur en water. Voornamelijk rood en blauw dus.

Vormen en kleuren waren volgens de architect een “symfonie”. Nog wel, want sommige bewoners hebben zo hun eigen ideeën over de kleur van deuren en kozijnen. “We moeten oppassen dat niet iedereen zijn eigen gang gaat met de kleuren. Laat de symfonie geen kakafonie worden.”

Daarom steunt hij de oproep van de gemeente aan de bewoners om de oude kleuren weer terug te brengen op hun huizen. Wie dat niet doet, kan maatregelen verwachten. Het zou zelfs zo kunnen zijn dat er uiteindelijk boetes worden uitgedeeld. In de koopcontracten staat ook aangegeven dat de kleuren niet mogen worden aangepast.

Toch vindt de architect het uitdelen van boetes te ver gaan. Hij geeft liever de voorkeur aan een goede discussie met gemeente en bewoners over de regels rond het veranderen van het kleurenpalet in de buurt. Hij vindt namelijk wél dat bewoners invloed mogen hebben op de kleuren in hun buurt, maar dat dat samen met architecten en gemeente goed afgewogen moet worden.’

Het nodigde Broer Scholtens van de Vereniging tegen de Kwakzalverij er afgelopen maandag 15 juli natuurlijk toe uit te beginnen over ‘Antroposofen vervuilen in Heemskerk ook straatbeeld’:

‘In het Noord-Hollandse Heemskerk, in de buurt van Zaanstad, mogen huiseigenaren in de wijk Waterakkers hun voordeurtje en raamkozijnen niet in de kleur verven die ze zelf mooi vinden.

In de wijk Waterakkers zijn alleen de kleuren dieprood, blauw, lichtblauw en zachtgeel toegestaan, en dan ook nog alleen in een vastgestelde tint, conform de leer van de al bijna honderd jaar geleden overleden vaagheidsgoeroe Rudolf Steiner. Een kleine honderd huiseigenaren in de wijk zijn de afgelopen jaren in opstand gekomen en hebben hun deuren in strak witte, grijze, kobaltblauwe of korengele lak gezet. De gemeenteraad, die het heeft over “foute” kleuren, is not amused en heeft de kleurenpolitie langs gestuurd met een dreigement van dwangsommen als de deuren niet op korte termijn terug worden geverfd in de originele antroposofische kleurstelling, eens gedicteerd door architect Max van Huut. Of het uiteindelijk die bizarre kant op gaat, is de vraag zolang kleuren worden gebruikt die niet misstaan volgens een inmiddels geliberaliseerde welstandswetgeving: juristen betwijfelen of de gemeente uiteindelijk voor de rechter haar gelijk zal kunnen halen, ook al staat die antroposofische kleurstelling in de koopaktes van de woningen. Het eerste basisplan voor de wijk, met nu zo’n duizend huizen, dateert van 1995.

De bekende – en breed gewaardeerde – architect Max van Huut, die de wijk heeft opgezet, hangt de antroposofische leer aan. Hij bouwt “organisch” en heeft zijn gedachtengoed, samen met zijn collega Ton Alberts, in talloze gebouwen vormgegeven. Bij zijn kleurkeuze in de wijk Waterakkers heeft hij zich, niet gehinderd door flexibiliteit en individualiteit, laten inspireren door water, vuur en zand.

De Antroposofische Vereniging in Nederland in Zeist omschrijft de inspiratie achter zijn eenkennige kleurenspel zo: “Antroposofie is een weg tot zelfkennis en kennis van de wereld. Ze helpt u om midden in de wereld te staan en praktisch vorm te geven aan een spirituele levenshouding.”

En zie, vanwege dit vage geklets, mogen in Heemskerk huiseigenaren hun eigen deur niet meer verven in een kleur die zij mooi vinden, worden kinderen niet ingeënt tegen risicovolle en besmettelijke infectieziektes zoals bof en mazelen en worden dure homeopathische medicijnen gebruikt waar aantoonbaar niets in zit.’

Donderdag 16 juli liet Bionext dit persbericht uitgaan, ‘bionext.nl ontsluit informatie over biologisch’:

‘Wageningen UR, het Louis Bolk Instituut, ZLTO, LLTB en LTO Noord hebben gezamenlijk besloten alle kennis over biologisch te ontsluiten via de site van Bionext, de ketenorganisatie voor biologische landbouw en voeding. Hierbij gaat het o.a. om informatie over kennis en onderzoek, innovaties en activiteiten voor de biologische sector.

Door de informatie over biologisch bij bionext.nl onder te brengen, hebben ondernemers die werkzaam zijn in de biologische sector nu makkelijker toegang tot relevante, actuele informatie. Vanzelfsprekend komen de publicaties van afzonderlijke organisaties ook op de eigen websites te staan. Het ontsluiten via één kanaal was oorspronkelijk belegd bij de projectwebsite bioconnect.nl. De betrokken organisaties hebben besloten dat bezoekers van die website vanaf eind 2013 worden doorgeleid naar bionext.nl.

Op de site van bionext.nl is de volgende informatie overzichtelijk beschikbaar:
– Kennisbank BioKennis, met publicaties over biologisch onderzoek
– Actuele berichten van BioKennis en de berichten over biologische landbouw uit Nieuwe Oogst (via RSS-feeds)
– Twitterberichten van biologische boeren en tuinders
– Agenda met activiteiten voor biologische boeren, tuinders, producenten, handelsbedrijven en biologische speciaalzaken.’

Biojournaal kwam gisteren met ‘EKO-keurmerk: biologisch is niet meer genoeg. Interview met nieuwe programmamanager Ronald van Marlen’:

‘De consument verwacht van een biologisch product dat het ook ethisch, sociaal, CO2-neutraal en gezond is. En dat dit controleerbaar is. Stichting EKO-keurmerk gaat – onder leiding van een goeddeels nieuw bestuur – biologische bedrijven daarbij helpen.

Ronald van Marlen was directeur bij Ariza, lid van de Vereniging van Biologische Producenten, en is sinds 1 juli programmamanager bij Stichting EKO-keurmerk. Hij kent de biologische markt door en door en weet hoe retailers en consumenten denken. “Ik ben overtuigd van het nut van het EKO-keurmerk voor het biologisch bedrijfsleven. Het keurmerk maakt zichtbaar wat veel ondernemers al doen: werk maken van duurzaamheid ook als dat verder gaat dan de wet- en regelgeving eist.”

Is het al niet bijzonder genoeg dat biologische productie betekent dat er wordt voldaan aan strenge aanvullende eisen? Ronald: “De wetgeving kan het tempo van verduurzaming niet bijhouden. Er zouden jaren nodig zijn om over uitbreiding van de wetgeving overeenstemming te bereiken. Laten we blij zijn dat de biologische landbouworganisaties in Europa in IFOAM-verband al wel de gezamenlijke principes hebben geformuleerd waar bio voor staat: ecologisch, gezond, fair en zorg. Dat is ook de basis van het EKO-keurmerk.”

De Stichting heeft sinds kort een aantal nieuwe bestuursleden, die een afspiegeling vormen van het biologisch bedrijfsleven. Voorzitter is Bas Rüter, directeur Duurzaamheid van de Rabobank. Daarnaast maken Kees Scheepens, Leon Zijlmans en Erik Does deel uit van het bestuur. Vanuit handel en verwerking neemt na de zomer een nieuw bestuurslid de plaats in van Ronald van Marlen, die nu programmamanager geworden is. Ronald: “Wat prioriteit heeft is het betrekken van het bedrijfsleven bij het keurmerk. Feitelijk is het keurmerk geen doel maar een middel. Het gaat om de vraag: hoe maken we het vertrouwen van de consument meer dan waar?”

Stichting EKO-keurmerk is in 2012 opgezet als een keurmerkorganisatie om het EKO-keurmerk en de bekendheid ervan te behouden na de komst van het verplichte Europese bio-keurmerk. De rol verschuift meer en meer van een keurmerkorganisatie naar een organisatie die het bedrijfsleven inspireert en helpt. Na de zomer wordt concreet hoe visie en missie van de stichting zich vertaalt in instrumenten. Dan is ook de nieuwe website in de lucht. Deze wordt een platform waar de consument het verhaal achter een product kan vinden en waar best practices uit het bedrijfsleven voor inspiratie zorgen.

Voor meer informatie: www.eko-keurmerk.nl’

Lenneke Schot van Biojournaal berichtte gisteren ook over ‘Estafette Leidschenveen gaat dicht, Estafette Amersfoort gaat uitbreiden’:

‘Goed nieuws en minder goed nieuws vanuit Estafette. Eerst het mindere nieuws: op zaterdagmiddag 7 september aanstaande sluit de Estafette-winkel in Leidschenveen haar deuren. Merle Koomans van den Dries geeft de volgende toelichting: “De afgelopen 5 jaar is het aantal klanten in de winkel redelijk stabiel geweest, maar niet gegroeid. Dit ondanks allerlei extra inspanningen in de eerste jaren.”

Ze geeft aan dat de keuze voor een nieuwbouwlocatie als Leidschenveen destijds een experiment was. “Het winkelcentrum was helemaal nieuw en veel huizen in de buurt waren nog niet bewoond, opgeleverd of zelfs gebouwd. Helaas is de conclusie dat er in het verzorgingsgebied van de winkel weliswaar draagvlak is voor een biologische speciaalzaak, maar niet voldoende om er een winkel voor open te houden. Nu de huurperiode van 5 jaar afloopt, is sluiting van de winkel dan ook het beste besluit dat kan worden genomen.”

Estafette vindt het jammer dat het experiment niet geslaagd is en vindt dit vooral vervelend voor de groep zeer trouwe klanten die de afgelopen jaren in Leidschenveen boodschappen hebben gedaan en voor de medewerkers die veel positieve energie in de winkel zijn blijven steken. In de laatste week (week 36 – van 2 tot en met 7 september) heeft Estafette daarom naast opruimingsvoordeel ook een leuke afscheidsattentie in petto voor de klanten. En op zaterdag 7 september worden ze uitgenodigd voor een laatste kop koffie met wat lekkers.

Er is gelukkig ook goed nieuws te melden: “Het goede nieuws is dat Estafette Amersfoort gaat uitbreiden, door het winkelpand naast de winkel er bij te gaan trekken. Inmiddels is gestart met het slopen en verbouwen in het nieuwe gedeelte. Uiteindelijk zullen de muren worden doorgebroken om er een mooi geheel van te maken”, vertelt Merle. Zoals de planning er nu uit ziet, gaat de vernieuwde, verdubbelde winkel eind september open. “Na de geslaagde pilot in Breda wordt Estafette Amersfoort dan meteen de tweede Estafette-winkel waar het biologisch boodschappen doen met ledenvoordeel wordt geïntroduceerd.”

Voor meer informatie:

Merle Koomans van den Dries
Estafette Odin
De Panoven 1-3
4191 GV Geldermalsen
0345 577133
m.koomans@estafette.org
www.estafette.org’

Lenneke Schot was actief gisteren voor Biojournaal, want ze schreef ook over ‘Nature & More promoot biologische ananassen. “Onze telers hebben indrukwekkende positieve impact op ecologisch en sociaal gebied”’:

‘Eosta wil met haar nieuwe campagne de verkoop van biologische ananassen in de natuurvoedingswinkels stimuleren. “Geheel passend bij ons ‘trace & tell-systeem’ Nature & More leveren we bij de ananassen speciale vlaggetjes met daarop het gezicht van de teler. Hiermee kan de winkelier eenvoudig proeverijen organiseren. Dan ervaren de klanten zelf hoe lekker een bio-ananas is”, vertelt Michaël Wilde van Nature & More.

Ananassen en andere overzeese producten blijven in natuurvoedingswinkels vaak in het schap liggen. “De grote aandacht voor lokaal en regionaal gaat vaak ten koste van de verkoop van producten uit het verre buitenland. Veel consumenten denken namelijk dat deze producten ingevlogen worden en dus niet duurzaam zijn. Onze ananassen worden, net als 99,9% van onze overzeese producten, juist heel duurzaam per boot vervoerd. Wij vonden het tijd om hier aandacht aan te schenken.”

Hij geeft aan dat alles draait om perceptie. “Voor sommige consumenten is een ananas of mango per definitie niet duurzaam omdat deze in een ander deel van de wereld wordt geteeld. En dat terwijl het lokale Hollandse appeltje dat zes maanden in koeling ligt wel wordt gezien als duurzaam. Wij zeggen niet dat het één duurzamer is dan het ander, maar wij vragen wel aan mensen om het hele verhaal te bekijken. De positieve impact die onze ananas- en mangotelers hebben op ecologisch en sociaal gebied is indrukwekkend en hoopgevend... er zit vaak zoveel achter. Het is voor ons belangrijk om de kans te krijgen om hier iets meer over te vertellen.”

Kroonloze ananas

Nature & More heeft onlangs de biologische ananas zonder kroon geïntroduceerd. Dit biedt grote voordelen zowel in de handel als voor het milieu. Het verlaagt de CO2-uitstoot, doordat het voor optimale benutting van verpakkingen en transportmiddelen zorgt. Klik hier om meer over de kroonloze bio-ananas te lezen.

Voor meer informatie:

Michaël Wilde
Eosta
Transportweg 7
2742 RH Waddinxveen
0180 635500
Michael.wilde@eosta.com
www.eosta.com
www.naturaandmore.com’

Wendy Schouten uit Stockholm in Zweden schreef maandag 15 juli op de opiniepagina van NRC Handelsblad een artikel over thuisbevallen. Zij heeft een website gewijd aan ‘Bevallen op eigen kracht’, de titel van een boek dat zij publiceerde. Maar zij houdt ook een weblog ‘Eigen kracht’ bij:

‘Eigen kracht is een terugkerend thema in mijn werk en leven. Als moeder van vier kinderen zag ik dat bevallen gaat over het gebruiken van je eigen kracht, opvoeden gaat over het onderkennen en ondersteunen van de eigen kracht van kinderen en gezondheid het resultaat is van het ondersteunen van de eigen kracht van mens, plant en dier. Ik ben voorstander van technische achteruitgang en een herwaardering voor de natuur en herken mij in het gedachtengoed van o.a. Ivan Illich, Rudolf Steiner, Jean-Jaques Rousseau, Edmund Husserl en Henning Köhler.’

Afgelopen woensdag plaatste zij hier ook haar opinieartikel onder de titel ‘Vrouw beslist zelf waar zij bevalt (NRC 15 juli 2013)’:

‘Wat doen we met zwangere vrouwen die medisch ingrijpen bij hun bevalling weigeren? En wat doen we met verloskundigen die hen respecteren en daardoor in conflict komen met hun eigen richtlijnen? Deze cruciale vragen kwamen naar voren in de tuchtzaak van 4 juni j.l. te Amsterdam waar drie verloskundigen zich moesten verantwoorden voor hun zorg aan vrouwen die afwijkend van de beroepsnorm thuis bevielen. Het ging om vrouwen zwanger van een tweeling of een kind in stuitligging.

Het antwoord van de Inspectie voor de Gezondheidszorg was éénduidig: De verloskundigen hadden de vrouwen op andere gedachten moeten brengen ofwel hun zorgrelatie met hen moeten beëindigen. Door af te wijken van de beroepsnorm, zijn de verloskundigen tekort geschoten in het bieden van veilige en verantwoorde zorg waarvoor een passende strafmaat moet worden opgelegd.

Maar de praktijk is weerbarstiger, zo bleek uit het verweer van verloskundigen Rebekka Visser, Elisabeth Polak en Laura van Deth. Zij zien zich geconfronteerd met een groeiende groep vrouwen die hun autonomie opeisen. Vrouwen die hun eigen kennis en kunde ten aanzien van bevallen minstens zo belangrijk vinden als die van deskundigen die veiligheid met name nastreven door technische controle en medisch ingrijpen. Deze vrouwen, doorgaans goed geïnformeerd en vaak hoogopgeleid, zijn niet onder de indruk van de cijfers waarmee gynaecologen schermen zolang die gebaseerd zijn op een ziekenhuispraktijk waarin onnatuurlijke barenshoudingen de norm zijn. Integendeel, veel van hen zien het ziekenhuis als een plek die je uit veiligheidsoverwegingen beter kunt mijden. Zij willen best luisteren naar medici maar keren zich bij dwang af van het systeem om desnoods zonder hulp te bevallen.

Eën van die vrouwen is Jikke Bruin, in 2010 bevallen van een tweeling (haar 4e en 5e kind). Wanneer deze wiskundige haar twijfels uit over de wetenschappelijke onderbouwing van de geplande keizersnede die haar te wachten staat, is er geen ruimte voor dialoog. Integendeel er wordt fors druk op haar uitgeoefend om zich neer te leggen bij haar situatie. Hierop keert Jikke het ziekenhuis de rug toe, vastbesloten thuis te bevallen. Ze is al eens eerder alleen thuis bevallen en heeft in het ziekenhuis niets dan narigheid achter de rug. Hierop roept zij de hulp in van van Deth en Visser die al gauw begrijpen dat zij slechts twee opties hebben: Deze vrouw aan haar lot overlaten of haar zo correct mogelijk van dienst zijn. Zij kiezen voor dat laatste maar kunnen niet voorkomen dat Jikke na een anonieme AMK-melding naar het ziekenhuis vertrekt waar zij alsnog via een keizersnede bevalt van haar tweeling. Achteraf hoort Jikke dat ambulance en politie al klaar stonden op de hoek van de straat voor gedwongen opname.

Visser, Polak en van Deth geven toe formeel fouten gemaakt te hebben. Maar benadrukken dat deze procedurele vormfouten voortkomen uit het feit dat zij de autonomie en het recht op zelfbeschikking van vrouwen gerespecteerd hebben in plaats van star vast te houden aan beroepsafspraken. Daarvoor hebben zij zwaarwegende argumenten: “Het kan niet zo zijn dat er geen beter antwoord is dan zorg weigeren voor vrouwen die anders willen en het kan niet zo zijn dat er ruimte is voor dwang en drang binnen de zorg aan vrouwen die toerekeningsvatbaar zijn”, aldus Visser, die in 2011 nog door Libelle werd uitgeroepen tot verloskundige van het jaar. Van Deth beroept zich via haar advocaat op het feit dat zij handelt conform de uitspraak van het Europees Hof voor de Rechten van de mens in 2010 waarin gesteld wordt dat Hongarije mensenrechten schendt door vrouwen de keuzemogelijkheid van een thuisbevalling te onthouden.

Raymond de Vries, professor Medisch Onderwijs in Michigan en hoogleraar Midwifery Science aan de Universiteit van Maastricht stelt in reactie op de tuchtzaak: “Het wordt tijd dat het ministerie een ‘luister naar moeders’ studie start waarin hun ervaringen en wensen centraal staan. De beroepsorganisaties zeggen allemaal ‘Voor de beste en veiligste zorg moet de vrouw centraal staan.’ Maar tot op heden hebben we bijna niets gedaan om naar vrouwen te luisteren. Beslissingen over ‘integrale zorg’ worden genomen door professionele organisaties en het ministerie, zonder input van vrouwen zelf.”

In dit licht bezien staan Visser, Polak en van Deth terecht omdat zij als eerste binnen hun beroepsgroep reageren op een veranderende zorgvraag binnen onze maatschappij en vrouwen meer inspraak toestaan rond hun bevalling dan wij de afgelopen 200 jaar gewend zijn. Maar maakt hen dat tot misdadigers die gestraft moeten worden? Nee, deze vrouwen zijn pioniers die een voorhoedegevecht leveren en waarbij zij een ontwikkeling zichtbaar maken waarover de beroepsgroepen hoognodig met elkaar in gesprek moeten. En daarvoor mag men hen alleen maar dankbaar zijn. Want dit leidt er uiteindelijk toe dat elke vrouw, ongeacht haar visie, recht heeft op de zorg die zij wenst en bij haar past.’

Nadat ik het woensdag 17 juli in ‘Roof’ had over het met een jaar uitstellen van de Steiner-tentoonstelling in de Kunsthal in Rotterdam, paste de Iona Stichting haar bericht ‘De Kunsthal over Rudolf Steiner’ meteen aan:

‘De tentoonstelling Rudolf Steiner – De alchemie van het alledaagse komt naar de Rotterdamse Kunsthal.

De tentoonstelling geeft een beeld van de diverse facetten van maatschappelijke vernieuwing waaraan Rudolf Steiner (1861-1925) heeft bijgedragen. Zijn gedachtegoed was inspiratiebron voor vele grote kunstenaars, waaronder Piet Mondriaan, Wassily Kandinsky en Joseph Beuys. Ook geldt Steiner als een pionier op het gebied van de organische architectuur.

De tentoonstelling is ontwikkeld door het Duitse Vitra Design Museum, dat met groot retrospectief aandacht besteedt aan Rudolf Steiner.

Eerder getoond in:
MART, Rovereto, Italië (februari-juni 2013)
Vitra Design Museum, Weil am Rhein, Duitsland (oktober 2011-mei 2012)
MAK, Wenen, Oostenrijk (juni-september 2011)
Kunstmuseum Stuttgart, Duitsland (februari-mei 2011)
Kunstmuseum Wolfsburg, Duitsland (mei-november 2010)

De tentoonstelling zou eerst vanaf november 2013 te zien zijn. In verband met de uitloop van verbouwingswerkzaamheden wordt de tentoonstelling nu in de herfst van 2014 getoond.

De Iona Stichting is betrokken bij de voorbereiding.

www.kunsthal.nl’

Dan moet ik even naar Zutphen terugkeren. Ook dat kwam de vorige keer aan bod. De website ‘Voor onze vrijescholen’ meldt:

‘Tussenstand op 18 juli, 21:15 uur. Op dit moment hebben 305 mensen getekend, die samen 308 kinderen vertegenwoordigen. Dat is 52% van alle kinderen op de drie basisscholen.’

Naast de persoonlijke toelichting van Lex Hemelaar vorige keer is er nu een van Aart Cooiman bijgekomen. Beiden zijn ouder van de Zwaan. Dit is ‘Een steunverklaring van Aart Cooiman, ouder van De Zwaan sinds 1998’:

‘Waarom heb ik besloten medeondertekenaar van de brief aan de ouders te zijn waarin om steun voor het pleidooi aan de RvT wordt gevraagd?

Enkele persoonlijke ervaringen hebben mij daartoe gebracht.

In 1997 werd duidelijk dat de bovenbouw in Twente, waar wij ons jarenlang voor hadden ingezet, er niet zou komen. Onze kinderen bezochten de Vrije School onderbouw in Enschede en de oudste zat inmiddels in de 5e klas, de Bovenbouw naderde met rasse schreden. Wij hadden ons altijd voorgenomen al onze kinderen de gehele Vrije School, inclusief Bovenbouw te laten volgen, wij hebben de Vrije School zelf ook volledig genoten, en gunden onze kinderen hetzelfde genoegen. Nu werd dit ideaal wel erg moeilijk te verwezenlijken. Dagelijks 6 naar Zutphen heen en weer reizende kinderen werd voor ons te kostbaar. We besloten naar Zutphen te verhuizen. Wie schetst onze ontzetting toen bleek dat allebei de onderbouwen een leerlingenstop hadden. Er was geen plaats voor ons in Zutphen. Alleen onze kleuter was welkom. Gelukkig werd toen de Zwaan opgericht, 18 leerlingen die verder niet terecht konden hadden zo alsnog een plekje gekregen. Een kleuterklas was er helaas niet op de Zwaan, die kwam pas jaren later. Tot die tijd was het improviseren met een kleuter aan de ene kant van Zutphen en een 1e klassertje aan de andere kant van Zutphen, beiden nog erg jong en onzeker en beiden dezelfde lestijden. Het verscheurde gevoel van bij allebei nodig te zijn en dat niet te kunnen, het als een gek door Zutphen racen om toch nog een beetje op tijd op school te kunnen zijn, iets wat eigenlijk nooit is gelukt. Het gevoel altijd maar te kort te schieten bij beide kinderen. Dat wens je niemand toe. Want ondanks alle afspraken bleven ouderavonden toch parallel gepland, lestijden gelijk en jaarfeesten dubbel. Welk kind krijgt dan de aandacht van een bezoekende ouder en welk kind niet? Verschrikkelijke dilemma’s. Maar we waren al blij dat de Zwaan er was, zelfs zonder kleuterklas. Want waar hadden we anders naartoe gemoeten? Wij konden als zij-instromers op de Zwaan terecht en daardoor zijn onze inmiddels 9 kinderen voor de Vrije School Zutphen niet verloren gegaan, was de Zwaan er destijds niet geweest dan had de school 9 leerlingen minder gehad. Dat is precies wat er nu gaat gebeuren, er komt weer een leerlingenstop, de klassen zitten overvol, en alle zij-instromers worden hier mee geconfronteerd. Alleen de kleuters kunnen geplaatst worden, de onderbouw leerlingen komen op de wachtlijst. Deze leerlingen zullen het onderwijs op de Bovenbouw daardoor mislopen en de kleuters zullen met hun ouders en onderbouw broertjes en zusjes uitwijken naar een andere school. Hierdoor loopt de school toekomstige Bovenbouw leerlingen en kleuters mis: ziedaar, de school krimpt, niet door demografische voorspellingen maar door verkeerd beleid.

Zoals inmiddels wel duidelijk is geworden hebben we een fors gezin, van de 9 kinderen bezoeken er reeds 4 diverse universiteiten, zitten er 2 op de Bovenbouw en 3 op de Zwaan. In 2027, over 14 jaar, is ons gezin zeer waarschijnlijk gekrompen tot wellicht nog net 1 thuiswonend kind. Een teruglopend aantal kinderen, we moeten dus nu onmiddellijk in een seniorenflat gaan wonen want anders spelen we niet in op de toekomstige krimp van ons gezin. Dat er op dit moment nog 7 kinderen thuis wonen en we dus in deze seniorenflat met stapelbedden van 3 hoog moeten gaan bivakkeren doet niet ter zake, we spelen in op de toekomstige krimp van het gezin, ook al duurt die krimp nog 14 jaar. Dit is precies de situatie zoals die nu door het bestuur wordt voorbereid. De School wordt alvast op voorhand in een “seniorenflat” gehuisvest om nu al voorbereid te zijn op de situatie zoals die voor 2027 wordt verwacht. Let wel: wordt verwacht. Zeker is dat niet want de betreffende leerlingen moeten nog geboren worden en niemand weet welke geboortegolf ons nog te wachten staat. Niets is zo ongewis als het dynamische proces van menselijk leven, dat is gelukkig niet aan statistiek gebonden. Dit in tegenstelling tot de door ons verwachte krimp van het gezin, dat is een feit, alle kinderen zullen ooit ons huis verlaten, maar voor ons is dat geen reden om nu al veel te krap te gaan wonen, dat doen we pas als het zover is en het huis storend veel te groot is geworden. Een school sluiten kan altijd nog, momenteel is daar totaal geen noodzaak voor, de school gaat niet failliet, integendeel, en er zijn geen lokalen over die storend leeg staan. Waarom zouden we nu al met overvolle klassen gaan werken en toekomstige leerlingen weigeren omdat we bang zijn voor een krimp over 14 jaar??

Bovenstaande observaties funderen onze overtuiging dat de krimp op voorhand van 3 naar 2 onderbouwen een ongewenst, onnodig en ontijdig besluit is. Want we zullen jarenlang geen zij-instroom kunnen onderbrengen en jarenlang veel gezinnen dwingen om zich tussen meerdere onderbouwlocaties te verplaatsen om de kinderen weg te brengen, op te halen en activiteiten bij te wonen. Tot slot, zijn wij zo zeker van de statistiek dat we nu al weten hoeveel kinderen er de komende jaren geboren zullen gaan worden bij ouders die later zullen kiezen voor de Vrije School? Wij niet!

Naast deze privé bespiegelingen zijn er ook zakelijke overwegingen:

We maakten in 2012 al weer winst. Zonder de effecten van de teruggang van 3 naar 2 onderbouwen, zonder zware ingrepen in de personeelsformatie, zonder snoeien in het bovenschoolsmanagement en bijbehorende overheadlasten en zelfs zonder een huurvergoeding van de gemeente voor de Dieserstraat (de voormalige IJssel bovenbouw). Al met al een goede start voor een beweging die moet gaan leiden tot bezielende vernieuwing, met elkaar, van onder af. De instituties binnen de school zijn nu dominant, er is geen ruimte voor echte inbreng van en verbinding met betrokken ouders. De stellingen zijn ingenomen, besluiten vastgesteld en ook als er om onderbouwing wordt gevraagd, indachtig bovenstaande persoonlijke beslommeringen, is de ruimte voor herziening van het besluit afwezig. In deze situatie kan en konden wij slechts volop steun verlenen aan de inzet van de derde ouder beweging die zich richt op het besluit om van drie naar twee onderbouwen te krimpen, met de beste titel: “Vóór onze Vrije Scholen”.

Aart en Nicky Cooiman’

Op de website van de ‘Vereniging van vrijescholen’ vond ik deze vacature, met als opschrift ‘Directeur Leuven’:

‘Functie: Directeur
Organisatie: Rudolf Steinerschool – Leuven Basisschool
Locatie/Standplaats: Leuven België
Geplaatst op: 17-07-2013
Sluitingsdatum: 28-08-2013

Functieomschrijving: Voor een voltijdse directeur (M/V) met indiensttreding op 1 september 2013 (of in onderling overleg op een later tijdstip).

De directeur is – conform de functiebeschrijving directeur van de Federatie Steinerscholen Vlaanderen – verantwoordelijk voor het pedagogisch-didactisch beleid, het personeelsbeleid, het financieel beleid, de in- en externe communicatie, en het overleg met de Federatie Steinerscholen.
De directeur heeft eveneens een lesopdracht van ¼, in elk van de lagere schoolklassen een uur, zodat hij/zij de kinderen zelf leert kennen.
De directeur wordt bijgestaan door een onder zijn/haar verantwoordelijkheid werkend ervaren directiemedewerker, die belast is met de volledige administratievoering i.s.m. administratieve medewerkers. De directeur werkt in nauw overleg met de raad van bestuur van de school.

Contactinformatie: Kandidaten sturen een sollicitatiebrief met motivatie en curriculum vitae naar Margareta van Raemdonck via e-mail.
Bekijk ook de website van de school.

Bijlages: 13-07-17-Directeur-basisonderwijs-Leuven’

Uitgeverij Perun Boeken schrijft op zijn website onder ‘Nieuws’:

‘Nieuw!

Sergej O. Prokofieff
‘Tijdreizen’ – een tegenbeeld van antroposofisch geestesonderzoek

Paperback (genaaid), 160 pagina’s, € 14,90
ISBN 978-90-76921-27-3


Nieuwsbrief № 5 verschenen!

Er is weer een nieuwsbrief van Perun, de vijfde inmiddels, met o.a. de aankondiging van het boekje Tijdreizen en de openlijke dank- en steunbetuiging van verschillende leden aan Sergej Prokofieff na zijn terugtreden als lid van het bestuur van de Algemene Antroposofische Vereniging.

Lees Nieuwsbrief № 5 – juni 2013

Nieuwsbrief № 4 – april 2013

Nieuwsbrief № 3 – februari 2013

Nieuwsbrief № 2 – december 2012

Nieuwsbrief № 1 – najaar 2012’

In de betreffende nieuwsbrief lezen we onder meer ‘Boek Sergej Prokofieff over Judith von Halle’s “tijdreizen”’:

‘Zoals in de vorige Nieuwsbrief reeds werd gemeld, is direct na het verschijnen van het boekje Zeitreisen het plan opgevat hiervan ook een nederlandse vertaling te maken, al was beslist niet iedereen even enthousiast over dit idee. De inhoud van het boekje liegt er nu eenmaal niet om en laat duidelijk zien waarin het probleem met het werk van Judith von Halle bestaat.

De afgelopen weken en maanden is er bij Perun hard gewerkt en met enige trots kunnen wij melden dat de vertaling nu gereed is en vanaf 22 juli in de winkels zal liggen. Het is veel werk geweest, te meer omdat de situatie in Duitsland en Zwitserland rondom Judith von Halle beslist niet iedereen in Nederland bekend zal zijn, zodat in aanvullende noten hiervan kort een beeld moest worden geschetst. Daarnaast is vrijwel alle literatuur waarnaar in het boekje wordt verwezen alleen in het Duits beschikbaar, waardoor de lezer zich soms geen beeld van de context kon vormen. Ook aan dit probleem is tegemoet gekomen via aanvullende noten waarin kort naar cruciale passages uit de betreffende publicaties wordt verwezen.

Al met al is het een mooie en inhoudsrijke uitgave geworden, die het huidige “gat” in de beeldvorming over Judith von Halle en het fenomeen van de stigmatisatie en de daarmee verbonden “tijdreizen” opvult. Want tot nu toe waren er in Nederland wel diverse boeken van Judith von Halle beschikbaar, plus enige brochures, maar nog geen enkele serieuze kritische beschouwing van haar werk. Zoals Prokofieff op overtuigende wijze laat zien is dit – ondanks de bewering van het tegendeel – op veel plaatsen lijnrecht in tegenspraak met de bevindingen van Rudolf Steiner en van de evangeliën, zodat het zeker niet als reguliere antroposofie kan worden beschouwd, sterker nog: een regelrechte bedreiging daarvoor vormt. Prokofieff gaat echter nog een stap verder en laat ook zien hoe bepaalde belangrijke gebeurtenissen uit het Keerpunt der Tijden zich wél hebben toegedragen, waardoor de lezer zich een verdiept begrip van de Christusimpuls eigen kan maken. Zo gaat ook in dit geval de waarheid uit Goethe’s Faust op, dat de kracht “die steeds het kwade wil” uiteindelijk “het goede bracht”. Een moedig boek!

Boekgegevens:
Sergej O. Prokofief, “Tijdreizen” – een tegenbeeld van antroposofisch geestesonderzoek
Paperback (gen.), 160 pag., € 14,90’

Verder is er ook dit te vinden:

‘Onderstaande brief verscheen n.a.v. Sergej Prokofieffs terugtreden uit de Vorstand medio april in Ein Nachrichtenblatt (Nr.9/2013). Wij willen u deze hartverwarmende woorden niet onthouden.

Beste Sergej Prokofieff,

Wij, leden uit de hele wereld, willen u van ganser harte danken voor de grote en trouwe arbeid, die u in al de jaren van uw openbare activiteit verricht hebt, vooral in de tijd dat u lid was van het bestuur van de Algemene Antroposofische Vereniging, en nog steeds verricht – voor de antroposofie, voor de Antroposofische Vereniging, en voor de [Vrije] Hogeschool [voor Geesteswetenschap]. Door u, door uw medewerking, was gewaarborgd, dat antroposofie in het Goetheanum kon leven, en van daar kon uitgaan.

Wanneer onder de leden thans bewustzijn leeft van de betekenis van de Grondsteen en de Kerstconferentie, als bron van een nieuwe levens- en werkimpulsen op alle gebieden, dan hebt u daar met uw arbeid wezenlijk toe bijgedragen. Zo kan antroposofie op aarde tegenwoordig ondanks alle weerstanden als realiteit door mensen gevonden worden. Uw onderzoek op geestelijk gebied heeft betekenis voor een verre toekomst en is een rijke aansporing voor al degenen, die met u verbonden zijn op de weg die Rudolf Steiner gewezen heeft, en waarop hij ons zelf is voorgegaan. Uw onwankelbare instaan voor het wezen Antroposofia en voor Rudolf Steiner was en is voor ons een bemoediging en aansporing om zelf in deze zin te handelen. Beste Sergej Prokofieff, onze allerhartelijkste gedachten zijn bij u. –

Andreas Zucker, Carina Vaca Zeller, Christa van Tellingen, Clara Steinemann, Emanuela Portalupi, Gigi Bellavita, Herwig Herrmann, Horst Müller, Kirsten Juel, Jenny Josephson, Joost Laceulle, Maria Ana White, Mariana Mampaey, Mathias Forster, Mathias Sauer, Natascha Neisecke, Roland Tüscher, Sabine Güldenring, Tatiana García Cuerva, Thomas O’Keefe.’

Dat niet iedereen er zo over denkt, was hier al eerder gebleken. Bijvoorbeeld op 16 mei in ‘Verlaten’. Uit hetzelfde online tijdschrift als toen, ‘Southern Cross review’, maar nu ‘Number 89, July-August 2013’, neem ik deze ‘“Open Letter” – or – The Judith von Halle Phenomenon Continued’ over:

‘with copies to the publisher “Verlag am Goetheanum” and to the Executive Council (Vorstand) of the General Anthroposophical Society and to other leading figures at the Goetheanum.

Translation: Tom Mellett and Frank Thomas Smith

April 8, 2013

Dear Mr. Prokofieff,

Your book, Time Travels – A Counter-Image of Anthroposophical Spiritual Research (Verlag am Goetheanum, 2013), provides us with a clear justification to address this open letter to you. We do this because the book is not only a renewed and ruthless attack on Ms. Judith von Halle – against both her person and her writings – but above all because the depictions in your book are neither anthroposophical nor spiritual-scientific, nor can they be upheld in any way as objective, besides which you have so far rejected any discussion in this matter.

Since the book was published at the Goetheanum, then this letter is also being sent to the editorial board of the publisher and the leadership at the Goetheanum. As you know, Ms. von Halle is a member of the General Anthroposophical Society and a member of the Free School for Spiritual Science. She has written a series of books on anthroposophical-Christological themes, and, in most cases, she has provided, “a priori,” a concise characterization of her personal and methodological foundations. They are – in addition to the given “continuity of consciousness” – the specific anthroposophical forms of super-sensible cognition (Imagination, Inspiration, Intuition).

Since 2004, and concomitant with her stigmatization and abstention from food, she has developed an ability to perceive events that are distant both in space and in time – and to perceive them in a sense-perceptible (or “quasi-sense-perceptible”) way. Since that time, Ms. von Halle has described, among other things, the actual events of the life, the dying, the death and resurrection of Christ as well as the lives of other people central to Christianity. The descriptions are partly super-sensible, partly quasi-sensory and partly from both perspectives. You, Mr. Prokofieff, call the work of Ms. von Halle “deeply un-Christian,” or else refer to it as the “end of anthroposophy.”

In your present book, Time Travels, you describe her work as “blasphemous” (p. 17), as a “sophisticated attack on anthroposophy,” as “intentionally occult,” that her work is driven by “explicit spiritual powers" and is “hostile to” Rudolf Steiner and his work (p. 114). All of this could be, according to you, “deduced with certainty” on the basis of anthroposophy (p. 114). These allegations are exceptionally serious because they were formulated when you were still a member of the Vorstand [Executive] of the General Anthroposophical Society, and because your new book has been published by the “Verlag am Goetheanum”. In accordance with our understanding, your intention in making these allegations is to obliterate the existence of Ms. von Halle from the [Anthroposophical] Society. Therefore we are obliged to speak out in no uncertain terms: If your statements in their details and in their totality are not true and if they are not based on Spiritual Science and on the Gospels, but rather on irrational speculation, as it appears to us, then your accusations amount to spiritual defamation. We believe that this is true. Therefore, concerning this matter, we urge you to perform some critical self-reflection. The following examples establish the necessity for it:

You criticize, and in an extremely polemical way (p. 65-68), Ms. von Halle’s interpretation that Lazarus was not merely in a death-like sleep before his raising, but was in fact dead (pp. 65-68). But what do we read in the Gospel of John? Jesus said: “Lazarus is dead.” Martha said: “He already stinks.” Rudolf Steiner also related the raising of Lazarus and others to the three-day sleep-like state of the ancient initiations; but, in addition to this, he also said: “The earthly body [of Lazarus] was actually dead for three days.” (GA 08, Chapter: The Lazarus Miracle). Your polemic on this point, Mr. Prokofieff, is utterly devoid of any foundation.

Concerning von Halle’s interpretation, you scoff and write (p. 64): “However, according to von Halle, the bound-up corpse remained behind in the grave and an entirely new body for the I of Lazarus arose within a few hours...” and you see this in contradiction to the Gospel of John, where Lazarus came out of the grave “with his hands and feet bound up in the shroud”. But Ms. von Halle’s description does not allow anyone to conclude that a bound corpse remains behind in the grave. She describes the Raising [of Lazarus] as an unreal figure, appearing to Christ Jesus as “sleepwalking and fully detached from its binding shroud.” [emphasis added by signatories]. (J. von Halle, The Mystery of Lazarus and the Three Johns, 2009, p. 125) . For all your ridicule, Mr. Prokofieff, there is just no underlying factual basis.

Ms. von Halle writes that the two thieves crucified next to Jesus were not nailed down, but instead were tied with their arms spread over the crossbeam. Against this, you hypothesize that this claim cannot possibly be true. Otherwise, since the Sabbath was approaching, the two robbers would not have required their legs to be broken. This was done so that they could no longer be supported by their legs and as a result, they would speedily die. As you write, if the thieves had only been tied, then they “would have been able to survive for hours with broken legs” (p.55). But this is a complete fabrication on your part.

Contrast that with a fact easily accessible in the public domain today: A few years ago, when all Alpine mountain climbers had to be roped under the armpits, they were most terrified by the prospect of “hanging free” at the end of the rope. Why? Because after a few minutes, the climber would lose consciousness and could not survive for long after that. – What’s more: your alleged “circumstantial evidence” presupposes that it was in fact the lower extremities, the “legs,” that were deliberately broken. But the Greek word for “legs” = skevlh can also be translated as “limbs” or “bones” and thus there is perfect agreement with the [Biblical] John-Isaiah* prophecy of Christ: “Not a bone of him shall be broken,” ( John 19:37)*. After all, this version exactly fits J. von Halle’s description of the scene. By contrast, your evidence against Ms. von Halle is lacking logical substance.

*[Ed. note: The bone-breaking prophecies are found in Exodus & Psalms, but not in Isaiah and the correct Gospel verse is John 19:36.]

You postulate that Ms. von Halle wants to lead the reader’s view away from the spiritual down to the “mere earthly-physical.” (p. 72). That is an odd assertion. After all, the title of Ms. von Halle’s first book is: And If He Has Not Been Raised... : The Stations of Christ’s Path to Spirit Man. Plus her writings all shed light on the spiritual background of the Christian mysteries. Moreover, it is not true that, as you write, that von Halle has focused “solely” on the sufferings of Jesus and that this demonstrates a “ecstatic plunging into her own feelings.” Of course we must not overlook the fact that Rudolf Steiner had criticized the exclusively one-sided focus on the suffering of Jesus, but, on the other hand he also said: “the connection of humanity with the pain of Christ must always become more and more specific and concrete.” (GA 148, P. 277/8). And yet it is just these descriptions by Ms. von Halle that can be excellent contributions toward that end.

Next you write that stigmatized individuals, such as Ms. von Halle, are intensely focused on Good Friday, while the Mystery of the Resurrection remains closed to them (p. 75). Thus the stigmatic Anna Katharina Emmerick in her book The Bitter Passion of our Lord Jesus Christ, wrote more than 200 pages about Good Friday, but only 7 pages on Holy Saturday and not even 2 pages for the Resurrection on Sunday. But, obviously, in a collection with this title, the Good Friday events must have top priority. If you want to criticize A.K. Emmerick with this line of argument, then you should have already sifted through her entire work, for then, the ratios would turn out to be something else.

But now for Ms. von Halle herself: Her first book, mind you, is entitled And If He Has Not Been Raised... and here we find the exact opposite of what you say: 9 pages about the crucifixion on Good Friday (p. 77-85), 21 pages on the events of Holy Saturday (p. 87-107), and 27 pages concerning the Resurrection on Easter Sunday (pp. 141-167).

Ms. von Halle explains that, at the Last Supper, the chalice contained large and equal quantities of wine and water – all transformed into Christ’s own spiritual blood – and it was distributed to the disciples for them to drink. Then Christ washed his own hands in the leftover portion of this spiritual blood. Thus he indicated symbolically that he takes responsibility of his own free will for the sacrifice of his being and was not bound by the capriciousness of the betrayal. Then he had this fluid – wine and water, his spiritual blood – distributed to the disciples in the cup, and they drank it. (J. von Halle, The Last Supper, 2008, pp. 99-100) At this, you comment, Mr. Prokofieff: “In retrospect, I had to ask myself how anyone would really know of such rituals where the hands are washed in the body and blood of a man.”

“Every well-read person knows of such rituals as the black magic mysteries of the Mayans, where, among other things, the body of the captured person was sliced up and the priest actually washed his hands in the blood-soaked intestines or other organs” (p. 38). – Dear Mr. Prokofieff, we are astounded. You denounce von Halle because she attributed a corresponding black magic activity to Christ!

But where does Ms. von Halle write about a prisoner? Or about cutting open his intestines? Where does she mention the material blood of a man slain physically? Or the washing of hands in blood-soaked human bodies? Ms. von Halle wrote of something diametrically opposite: namely, the spiritual blood of Christ, which had moistened his hands. – Mr. Prokofieff, your reasoning is abstruse, and unfortunately your book contains many similar accusations. Even in your earlier writings you have included depictions of Ms. von Halle as completely mistaken and in your latest book you repeat many of them: she’s wrong about the Last Supper, the Grail Cup, Gethsemane, the shape of the cross, the Baptism.

Just as in these other cases, as well as in your accusation of somnambulism, your criticism of Ms. Von Halle is undeniably the same as given in the above examples, that is to say, baseless and specious. The relevant details will be published in an article to appear in the Journal of Anthroposophy in the summer of 2013. That manuscript was already delivered to you by its editors in the fall of 2012, and also the Verlag am Goetheanum and the Goetheanum leadership should have received their copies by now.

It is not only individual examples and specific sentences – all we need do is quote from your current book – but also that your positions and your methodology are in principle extremely dubious. It begins when you omit whatever Ms. von Halle says about her own methodology. You are silent on her specifications for the abilities of Imagination, Inspiration and Intuition; and omit her abstention from food and her stigmatization (“I’m not interested”) and you dismiss it as “her private life,” or “a personal matter” (p. 8). On the other hand, however, that has not stopped you from arguing that stigmatization has no justification whatsoever in the context of anthroposophy and furthermore is a symptom of a pathological condition. (S.O. Prokofieff, The Resurrection in the Light of Anthroposophy, 2008, pp. 157-169)

After putting those many blinders on your vision, you end up taking into account only her quasi-sensory perceptions of past events, but then with a peculiar and incomprehensible twist: you refer to these quasi-sensory perceptions – which obviously cannot be achieved with physical sense organs – as “body-bound, sense perceptions” (e.g. p. 22) or as “physically-bound visions,” and then say this is the “counter-image of anthroposophical spiritual science” (the very title of your new book!). But these “body-bound sensory perceptions,” these kinds of visions, are entirely yours, Mr. Prokofieff, they are your own individual and personal misrepresentations of what Judith von Halle stands for. But you do correctly criticize your own distorted imaginings.

According to her own words, Ms. von Halle executes her quasi-sensory perceptions of past events with the help of the so-called phantom-body. As we all know, the phantom-body is a central aspect of anthroposophical christology.

Indeed you yourself built up a sizable theoretical structure against Ms. von Halle upon which your own conception of the Mystery of Golgotha is built (described in your two books The Mystery of the Resurrection in the Light of Anthroposophy (2008) and And the Earth becomes Sun (2012). Your concept contends that the resurrected one did not appear in the phantom-body to Mary Magdalene and the disciples, but in his etheric body. Nevertheless Rudolf Steiner, whom you constantly rely on, specifically emphasizes that Mary and the disciples saw the phantom body (GA 131, 10/12/1911).

Steiner characterized this body seen by the disciples (the phantom-body) as an “etheric body condensed to the point of visibility” (GA 130, 1/9/1912), that is, an etheric body condensed to a physical spatial body, or an etherized physical body, so to speak. The stigmata areas are especially thick, especially compressed. Steiner speaks of “scars” on the condensed etheric body – the phantom-body (GA 130, 1/9/1912).

What happened to this phantom-body? According to Steiner, it was duplicated in the spiritual world and since then can be gradually received by people who prepare themselves for it (GA 131, 10/14/1911). Is it then so difficult to understand that this phantom-body, which is no material body, but a thought-body, a “real thought in the outer world” (GA 131, p. 150), that this phantom-body is not subject to the material conditions of time and space and is endowed “with all the [structural and functional] characteristics of the physical body” (GA 131, 10/11/1911)? Perceiving, which corresponds to sensory perception, is also potentially possible, thus quasi-sensory perceptions, but not bound to spatial and temporal limits; and furthermore that under the influence of this phantom-body, this especially condensed etheric or force-field-body (Steiner used both expressions) can for certain people affect his/her substance formation and therewith also abstention from food.

In this respect, Rudolf Steiner explicitly referred to the hyper-sensitivity of the phantom-body to physical foodstuffs (GA 131, page 185). Anthroposophical conceptions offer an explanation of how, through a special “force of attraction” to the phantom–body (GA 131, 10/14/1911), the following attributes may arise simultaneously, when appropriate: stigmatization, inability to digest food and the capacity for quasi-sensory perception of past events. Therefore the specific situation of Ms. von Halle’s life and capabilities betoken neither the “end of anthroposophy”, nor is it “deeply unchristian” and also no “seed for the destruction of the anthroposophical research method” (page 31).

You are obviously mistaken in all this, Mr. Prokofieff, and you have been careless in the selection and details of your arguments. We read that you consider your attacks against Ms. von Halle as your duty towards anthroposophy and Rudolf Steiner (page 10). Unfortunately, however, you have thereby fallen completely into error.

In this retort we would have liked to take the condition of your health into consideration; but Ms. von Halle’s health has also been considerably affected by the repeated attacks against her person and her work. And unrelated to these personal situations, your accusations are neither comprehensible nor tenable nor acceptable. They are no less than slanderous. There is however a possibility for correction: Beg Ms. von Halle’s pardon, distance yourself from the book and instruct the publisher to withdraw it.

Until now you have rejected any discussion about the subject. However, if in reference to this letter you should feel the need, we are ready and willing to discuss it.

Sincerely,

Helmut Kiene, Benediktus Hardorp, Wolfgang Gutberlet, Elisabeth Achtschin, Werner Achtschin, Horst Biehl, Lore Deggeller, Rosemarie Froese, Johannes Grebe-Ellis, Harald Johan Hamre, Dorothea Hardorp-Knauer, Angelika Heide-Jensen, Jan Heide-Jensen, Barbara Heitmann, Christof Heitmann, Ingrid Hüther, Rolf Karges, Gunver Sophia Kienle, Karl-Herrmann Lieberknecht, Immanuel Kohn, Alfred Kon, Volker David Lambertz, Silvia Müller-Leuzinger, Josef Morel, Georg Müller, Dietrich Rapp, Gisela Reich, Götz Rehn, Ernst Schuberth, Hermann Seiberth, Rolf Speckner, Kitty Steinbuch, Rob Steinbuch, Peter Tradowsky, Beatrice Werner, Götz Werner, Michael Wiesemüller.


Editor’s note: The signers of this “open letter” are, mostly, “prominent” (meaning influential) German anthroposophists, so their willingness to compose and/or sign this very strong defense of Judith von Halle has already had an effect on the General Anthroposophical Society... and beyond. However, in reading Ms von Halle’s latest book, Anna Katharina Emmerick – eine Rehabilitation, (not yet available in English) I came to the conclusion that she is perfectly able to defend herself. The book is not a pamphlet, but a 352 page biography of Emmerick, a nineteenth century Catholic nun who also bore Christ’s stigmata. It is called “a Rehabilitation” because von Halle considers that she, Emmerick, has been defamed and slandered by none other than Sergei O. Prokofieff. Von Halle claims that Prokofieff did not take the trouble to investigate the considerable amount of information available in libraries and elsewhere. In fact, he couldn’t even spell her name correctly: He calls her “Katharina von Emmerich” – without her first name, misspelling her family name and adding the noble “von”, ridiculous for a girl coming from a very poor rural family. It is also obvious that Prokofieff is using Emmerick as a substitute for von Halle.

Following is a paragraph which gives an idea of Judith’s style, at least when someone makes her angry (my translation):

“...One of the principal criticisms of Anna Katharina Emmerick which Sergei Prokofieff makes – indirectly but clearly enough and repeatedly – is that she was not an anthroposophist. This criticism may amuse the reader and he may ask himself whether over 40 pages are necessary to assert it, as is the case in the appendix of Prokofieff’s above mentioned first volume on the subject. Anna Katharina Emmerick lived about one hundred years before the founding of anthroposophy; she died exactly one hundred years before the founding of the General Anthroposophical Society. Given these facts, it is hardly surprising that she was not an anthroposophist – and that she was not herself the founder of anthroposophy can hardly be held against her...” (Page 28) FTS

Send us your comments about this letter.’