De foto van vandaag lijkt verdacht veel op die van gisteren. Ik heb tot nu toe alle foto’s op rij geplaatst, zonder weglatingen, die ik op mijn wandeling zondagmorgen 20 juli heb gemaakt. Dit is de negentiende, om enkele minuten voor acht uur ’s ochtends. Er zullen er nog een paar komen die hier op lijken. De Erasmusbrug is, zeker vanuit deze hoek, dan ook zo fotogeniek dat ik dit geen probleem vind. Tenslotte is de bedoeling van dit beeldmateriaal alleen maar om ter afwisseling te dienen van de vele tekst, zonder enige directe link met de inhoud ervan. Maar als u wilt, kunt u zelf natuurlijk altijd nog proberen een symbolisch verband te leggen; wie weet waar u dan op komt... De strijd is uitgewoed, de discussie verstomd. (Tenzij er natuurlijk weer een nieuwe opleving komt.) Hij heeft nog lang geduurd. Waar waren we gebleven (om met Geert Mak te spreken): op zondag 27 juli meldde ik een felle strijd op de website van De Journalist, naar aanleiding van het opinieartikel van Frits van Dam ‘De gemiddelde journalist is een medisch analfabeet’, dat daar op 26 juni werd geplaatst. Ik noemde die discussie toen nog zinvol, ook al ging het er wel heel fel toe. Ik ontdekte dat er blijkbaar maximaal slechts honderd reacties geplaatst konden worden, want als er nieuwe bijkwamen, vielen er evenveel bij de eerste weer af. Vier dagen later stelde ik in een update (onderaan het bericht) vast dat er inmiddels tweehonderd reacties waren gegeven. Daardoor waren de eerste honderd, waar ik tot dan toe aan gerefereerd had, allemaal verdwenen.
Hoe is dat afgelopen, zult u zich afvragen. Daarna zijn de berichten niet minder geworden, integendeel. In een niet aflatend spervuur werd steeds meer geprobeerd elkaar vliegen af te vangen; zo mag je het allengs toenemende welles-nietes karakter wel noemen. De kwantiteit nam toe, maar de kwaliteit af. Hoewel er nog steeds deelnemers waren die moeite deden de discussie naar een hoger niveau te tillen. Verder mengde behalve Jan Willem Nienhuys zelfs Frits van Dam zich weer in de strijd. Ook Engelbert Valstar bleef zijn steentje bijdragen, maar dan uiteraard vanaf de andere kant. Tussendoor werd er echter ook wat ‘afgegild’, om het ter kwalificatie zo eens te noemen. En de bijna onvermijdelijke uitglijders die niet getolereerd kunnen worden, zoals op de man of vrouw spelen. Het forum werd blijkbaar in het geheel niet gemodereerd (van onzuivere elementen ontdaan). Hoe dan ook, voor- en tegenstanders, in verschillende gradaties, bleven elkaar afwisselen, en hielden elkaar zo ongeveer in evenwicht.
Op een geven moment kwam er een reactie van Kees Braam, op 3 augustus om 8.56 uur, die te denken geeft:
‘Meneer de Vries [de oud-rechter] en Engelbert [Valstar], jullie zien hoe efficiënt de VdtK [Vereniging tegen de Kwakzalverij] en haar paladijnen te werk gaan. Al jullie mooie kritische bijdragen zijn verdwenen van dit forum. Ik vraag me wel af of de redactie van De Journalist alle oude bijdragen ook nog heeft. Het zou hun sieren als ze die bij uitzondering op dit weblog erbij plaatsen.’
Het was inderdaad opvallend hoeveel kleine, nietszeggende berichtjes steeds opnieuw werden geplaatst. Dat wekte op zijn minst de schijn dat men daarmee oudere berichten weg wilde drukken.
Maar de vraag blijft uiteindelijk toch dezelfde: wie heeft er gelijk en wat is waar? Krijg je een idee, als je slechts een leek bent maar toch deze discussie wel helemaal gevolgd hebt, bij wie je terecht kunt en bij wie je dus op een goede behandeling mag rekenen? Eigenlijk niet echt. De een is voor dit en tegen dat; de ander is voor dat en tegen dit. Dat schiet allemaal niet op. Wie mag je nog vertrouwen, wie is gezaghebbend en geeft eerlijke en objectieve informatie? Het leven in onzekerheid blijft helaas voortbestaan, zeker voor patiënten die dit alles onmiddellijk betreft. Tenzij je het houdt bij een natuurwetenschap die zich uitsluitend bekommert om het voor de zintuigen materieel tast- en zichtbare.
Nu moeten we het doen met een (bijna) slotwoord van Kees Braam, webmaster van kanker-actueel (zelf ook patiënt geweest en succesvol behandeld door Engelbert Valstar, zoals hij in een van de reacties beschrijft, hetgeen overigens ook op zijn website valt na te lezen), op 3 augustus om 19.06 uur. Een half uur en vier reacties na dit bericht verscheen de tot nu toe laatste reactie, waarmee de discussie plotseling tot stilstand blijkt te zijn gekomen. In deze reactie van Kees Braam passeren nog een keer vele elementen de revue, waarvan een aantal eerder ook op dit weblog aan de orde zijn geweest.
‘Misschien kunnen de lezers reageren op enkele films die aantonen dat een complementaire aanpak een aantal kankerpatiënten goed doet, maar waar de medische journalistiek geen enkele aandacht aan geeft of alleen maar super negatief, maar hier bv. twee mensen die door Robert Gorter zijn behandeld met dendritische celtherapie in combinatie met hyperthermie en infusen met immuunstimulerende middelen:
Teun van Vliet, oud wereldkampioen wielrennen en ooit gele truidrager in de Tour de France, nu twee jaar klinisch kankervrij na in Nederland/België opgegeven te zijn door reguliere oncologen/neurologen. Raakte volledig spraakvermogen kwijt en lichaamscoördinatie was ernstig verstoord na laatste operatie zomer 2006. Nu inmiddels bijna twee jaar klinisch kankervrij en spreekt weer voor minimaal 60% en zie hoe hij beweegt en loopt in deze video: http://www.kanker-actueel.nl/index.asp?blz=uw_ve.Teun
Harm Wagenmakers, zomer 2006 nog een stent gezet voor verlichting. Reguliere oncologie kon en wilde niets meer doen. In lever en rond alvleesklierkop ver uitgezaaide galwegkanker. Nu 2008 bijzonder actief, treedt weer op als zanger en theatermaker, schreef een nieuw boek en is nu bijna twee jaar klinisch kankervrij. Niets wijst op een recidief. Zie zijn verhaal op video: http://www.kanker-actueel.nl/index.asp?blz=uw_ve.Harmen
En zie de documentaire Zo Nodig Dwars, drie eigenzinnige zoektochten naar genezing van kanker: http://www.kanker-actueel.nl/index.asp?blz=uw_ve en scroll naar videofilms.
Twee van de drie in 1996 opgegeven kankerpatiënten leven nog steeds met uitstekende kwaliteit van leven. Met name door Houtsmullerdieet en orthomoleculaire begeleiding door arts-bioloog drs. E. Valstar.
De VtdK = Vereniging tegen Kwakzalverij heeft al jaren continue geprobeerd deze beide artsen in diskrediet te brengen. Gelukkig is hun dat niet gelukt. In tegendeel de Belgische zusterorganisatie Skepp ligt nog steeds een grote schadeclaim te wachten van dr. Robert Gorter. Tot nu toe heeft Skepp alle rechtzaken daarover verloren.
Ik hoop dat er wat onafhankelijke journalisten meelezen en wellicht eens wat dieper hierop willen ingaan: Hoe komt het toch dat complementair werkende artsen die succes hebben blijkbaar bij de VtdK de gebeten hond zijn. En met alle middelen, geoorloofd en ongeoorloofd het werken als complementair arts wordt geprobeerd onmogelijk te maken. Waarbij ze het persoonlijke dus ook niet schuwen. Wat is de drijfveer van de VtdK? Want aan de definitie van kwakzalverij voldoen beide artsen niet.
Welke integere onafhankelijke journalist zet hier eens zijn tanden in? Ik kan me niet vorstellen dat op dit forum niet een paar journalisten meelezen die zich daartoe uitgedaagd zien.’
Geen opmerkingen:
Een reactie posten