Reconstructie

Een nieuwe dag is aangebroken, maandag 20 september 2010. Het is half twee en we bevinden ons aan de oevers van de Seine, in de verte zien we de Notre Dame.

De Zonnehuizen blijven alle aandacht in het nieuws opeisen. En drukken daarmee allerlei ander, kleiner nieuws weg. Zoals ‘Ballonnen voor jarig dagverblijf’, waarin Frank Gijsel gisteren in de Provinciale Zeeuwse Courant schreef over de antroposofische kinderopvang Het Zandkasteel van Leontien Dieleman in Nieuwvliet:

‘Om het éénjarig bestaan te vieren mochten de kinderen zaterdag ballonnen oplaten en hadden de ouders voor lekkere hapjes gezorgd. Maximaal negen kinderen uit de hele regio worden er doordeweeks dagelijks opgevangen in de opvang-aan-huis.’

Of wat AntroVista inmiddels ook meldt onder de titel ‘Antroschaatskampioene’, namelijk berichtgeving van RTV Rijnmond, zoals vandaag inzake de ‘Huldiging Rotterdamse schaatskampioene’:

‘Op het Rudolf Steiner College in Rotterdam is dinsdag jeugd-Olympisch kampioene Sanneke de Neeling gehuldigd. Ze haalde bij de Jeugdspelen in het Oostenrijkse Innsbruck een gouden en een zilveren medaille bij het langebaanschaatsen.’

Maar wij concentreren ons hier weer op ‘Onvrede onder personeel Zonnehuizen’, waarover gisteravond Anne Boer schreef in De Stentor:

‘Het faillissement bij de Zonnehuizen kost vrijwel zeker 438 medewerkers hun baan. De nieuwe eigenaren van de instelling willen met 1.094 fte’s verder. Dat zijn er bijna zeventig meer dan aanvankelijk gedacht.

De vakbonden Nu’91, FBZ en CNV Publieke Zaak hebben hierover een principe-akkoord bereikt met de werkgevers. Abvakabo FNV, die de meeste medewerkers vertegenwoordigt, was uit protest niet bij het overleg aanwezig. Volgens onderhandelaar Sengul Sözen is er te veel onduidelijk. Zo is 95 procent van de eisen van de vakbonden niet gehonoreerd. Een van de eisen is duidelijkheid over waar de klappen vallen. “Wij willen dat de primaire zorg zoveel mogelijk wordt gespaard”, zegt Sözen.

Een ander belangrijk punt is voor Abvakabo FNV de selectie van mensen die boventallig worden verklaard. “Dat mag niet zijn gebaseerd op willekeur en we krijgen nu signalen die ons verontrusten.” Zo zouden opvallend veel kaderleden van de bond, die de afgelopen maanden hebben gevochten voor de Zonnehuizen, aan de kant worden gezet. Abvakabo FNV beraadt zich vandaag over de verdere gang van zaken.’

Klik Nieuws Udens Weekblad kwam vanochtend met het bericht ‘Nieuwe locatiemanager Bronlaak’:

‘Hester Buijs is de nieuwe locatiemanager van Bronlaak, de woon- en werkgemeenschap voor volwassenen met een verstandelijke beperking en hoofdvestiging van DeSeizoenen in Oploo.

Hester Buijs (48), die tot voor kort locatiemanager was van De Corisberg in Heerlen – de meest zuidelijke vestiging van DeSeizoenen – is intussen al aan de slag in Oploo. De nieuwe locatiemanager is hier de opvolger van Chrit Joosten, die niet terugkeert bij Bronlaak.

Deze week krijgen alle bij het faillissement van Zonnenhuizen ontslagen medewerkers van Bronlaak en de andere vestigingen van DeSeizoenen te horen of ze in dienst komen van DeSeizoenen of naar een nieuwe baan moeten uitzien. De voortvarende aanpak past in het plan van Loek Winter, topman van DeSeizoenen, die op 1 februari de organisatie rond hebben.’

Philip van de Poel van Skipr schreef gisteravond ‘Zonnehuizen-cliënten achter in de rij schuldeisers’. Het meeste weten we al, maar het is goed dit nog even vast te houden:

‘De staatssecretaris schrijft dat ze de ontstane situatie “heel naar” voor de cliënten vindt, maar onderstreept dat de curator zich aan de faillissementswet moet houden. Dit betekent dat de curator bij de afwikkeling van het faillissement de vorderingen van alle schuldeisers moet betrekken. Uit het verslag van de curator blijkt dat de fiscus hierbij een “bodemvoorrecht” heeft. De Belastingdienst heeft in totaal nog 1,5 miljoen euro aan achterstallige loonheffing tegoed. Daarnaast zijn er meer dan 600 leveranciers die een gezamenlijke vordering van 4 miljoen euro hebben. De banken hebben nog eens vorderingen in de vorm van krediet ter grootte van 60 miljoen euro uitstaan.’

En vanmiddag kwam Tijdschrift Markant, maandblad voor de gehandicaptensector, in zijn Editie: 1 van 2012 met een reconstructie van de hand van Rogier Wiercx, getiteld ‘Wat ging er mis?’ Deze is in zijn geheel op de website te vinden:

‘Was het mismanagement? Of waren de vele fusies gedoemd te mislukken? Hoe dan ook, op 27 december 2011 werd de stichting Zonnehuizen failliet verklaard. Een reconstructie van de ondergang van de grootste antroposofische zorgaanbieder van Nederland.

Op 10 januari 2012 is de eerbiedwaardige maar failliete stichting Zonnehuizen opgekocht door zorgondernemer Loek Winter en LSG Rentray. De Seizoenen BV van Loek Winter neemt de zorg voor volwassenen over, Rentray de zorg voor kinderen en jeugd en het speciaal onderwijs. Al op 11 januari deelden de nieuwe eigenaren hun orders uit aan het personeel. Van de 2300 medewerkers moeten er ongeveer 700 weg. Vooral de mensen met handen aan het bed mogen blijven, al zijn hun arbeidsvoorwaarden nog onduidelijk. Op de overhead en het management wordt door de nieuwe eigenaren fors bezuinigd. De Inspectie voor de Gezondheidszorg stelt verscherpt toezicht in op de kwaliteit van de zorg. Over het eigendom van het omvangrijke onroerend goed valt binnen twee jaar een beslissing. Zo krijgen de profijtelijke delen van de voormalige Zonnehuizen nieuwe kansen. Naar de juridische aansprakelijkheid van de falende bestuurders en toezichthouders wordt een onderzoek ingesteld. Dat laatste is voor de voormalige top van Zonnehuizen een reden om niet mee te werken aan deze reconstructie.

“Geen commentaar”, is letterlijk alles wat oud-voorzitter John Luijten over de teloorgang van Zonnehuizen kwijt wil. Zijn collega Herman Bloedjes over die radiostilte: “We hebben gezamenlijk afgesproken om niks te zeggen in verband met een lopend onderzoek naar onze juridische verantwoordelijkheid”. Andere direct betrokkenen als Frans Broekhuizen, Jules de Vet, Jan van Hoof, Jutta Hodapp en Yvon Ten Brummelhuis reageerden helemaal niet op een uitnodiging voor een gesprek.

Spiritueel en professioneel

Dit verhaal begint in 2006. Verbinding, het maandblad van het Heilpedagogisch Verbond, stelt in juni 2006 een simpele vraag aan bestuurder Frans Broekhuizen van Zonnehuizen Kind en Jeugd. Hoe ziet de organisatie er over vijf jaar uit? Uit het antwoord spreekt de ambitie van Broekhuizen (van huis uit arts en cum laude MBA-gediplomeerd): “Als een spiritueel geïnspireerde en zeer professionele zorginstelling, weerbaar en trots en nieuwsgierig naar nieuwe ontwikkelingen. En als ik eerlijk ben, moet ik zeggen dat we daar niet zover vanaf staan op dit moment.”

Inderdaad, het ging toen goed met Zonnehuizen. In 2007 schreef dezelfde Broekhuizen in het strategisch beleidsplan Zonnewijzer (2007–2012): “Zonnehuizen wil zich de komende jaren verder profileren als hét expertisecentrum op het snijvlak van GGZ-jeugd, Gehandicaptenzorg en Speciaal Onderwijs. Een centrum dat haar expertise ontleent aan de vakkennis, creativiteit en spiritualiteit van haar professionals.”

Zielsverwantschap

Het past helemaal in die strategie dat Zonnehuizen in 2007 fusiegesprekken startte met de eveneens antroposofische zorginstelling Bronlaak-Heimdal uit Brabant en Limburg. Volgens ingewijden was de “zielsverwantschap” tussen beide partijen voor Broekhuizen het belangrijkste argument om te fuseren. De fusie bracht Zonnehuizen per 2008 een nieuwe doelgroep: (jong)volwassenen met een verstandelijke beperking. In de persoon van Yvon Ten Brummelhuis kwam ook een nieuwe bestuurder over van Bronlaak. Zij ging zich bij Zonnehuizen onder meer bezighouden met de financiën, al bleven de twee bestuurders integraal eindverantwoordelijk voor het geheel.

Op deze eerste fusie in de biografie van Zonnehuizen zouden er snel meer volgen. Te snel, zou later blijken. Op 1 augustus 2008 kwam de kleine woon- en werkgemeenschap Elivagar in Roggel erbij. En begin 2009 de veel grotere BellisGroep uit Gelderland. Met onderdelen van die BellisGroep was het financieel slecht gesteld. Voor de gebouwen gold de code rood: ze waren verouderd en onderbezet. De toekomst zag er zodanig uit dat de inspectie de zaak dreigde te sluiten als grote broer Zonnehuizen het bewind niet zou overnemen. Dit dreigement illustreert dat de inspectie toen voldoende vertrouwen had in Zonnehuizen.

Broekhuizen zag in deze nieuwe fusie een kans om nog meer volwassenenzorg in huis te halen, goed voor meer massa en dus meer inkomsten uit de AWBZ. Opnieuw voelde de bestuurder een zielsverwantschap: “Je broeder in nood laat je niet verzuipen.” Hierin klinkt door wat hij in 2006 in Verbinding aldus verwoordde: “Ik heb van jongs af aan een hang naar het spirituele gehad en ben altijd nieuwsgierig geweest naar andere, nieuwe en vernieuwende zienswijzen en invalshoeken. Aan de ene kant ben ik heel analytisch en houd ik ervan dingen te ontleden en uit te pluizen, maar aan de andere kant ben ik ook heel synthetisch of verbindend en breng ik dingen graag samen, maak ik dingen graag “heel”.” Wat Broekhuizen niet zag, is dat je ook samen ten onder kunt gaan.

Slecht management

Bestuurder Pim Blomaard van de antroposofische Raphaëlstichting in Noord-Holland analyseert wat er bij collega Zonnehuizen is misgegaan. “De fusies zijn te snel op elkaar gevolgd. En de integratie van de diverse onderdelen is slecht gemanaged. Het was beter geweest als dit louter bestuurlijke fusies waren geweest, en niet juridische. Zonnehuizen had dan beter zicht kunnen houden op de exploitatie.”

Inderdaad. De organisatie was in de loop van 2009 al niet meer in control, zoals is te lezen in de Jaarverantwoording 2009 van Zonnehuizen. “Het aanleveren van managementinformatie over aspecten van de bedrijfsvoering van de divisies heeft in het verslagjaar een zekere vertraging opgelopen. (...) De mogelijkheid om adequaat sturing te geven aan de werkprocessen, procedures en de inrichting van de ondersteunende diensten en systemen (liet) op bepaalde aspecten nog te wensen over.”

Daar komt nog bij dat op een cruciaal moment – 25 januari 2009 – Wim Broersen, sleutelfiguur op de stafdirectie Finance & Control, plotseling overleed. Hij was volop bezig met het stroomlijnen van alle processen rond managementinformatie. Zijn opvolging is nooit adequaat geregeld. Toch schreef Zonnehuizen eind 2009 het financieel resultaat nog in zwarte cijfers. Het eigen vermogen was iets toegenomen tot ruim zes miljoen euro, het balanstotaal was ruim 74 miljoen euro en het bedrijfsresultaat was met bijna een half miljoen euro nog positief. Maar in de top van Zonnehuizen en bij de banken was het duidelijk dat er iets moest gebeuren. Voorgenomen bouwprojecten, nodig om de bezettingsgraad te verhogen en dus de noodzakelijke inkomsten uit de AWBZ en de ZVW, wachtten dringend op herfinanciering.

De catastrofe

Intussen rommelde het in de top. Het boterde al sinds 2008 niet tussen de twee bestuurders Yvon Ten Brummelhuis en Frans Broekhuizen. Daarom moest Ten Brummelhuis eruit. Volgens de Jaarverantwoording kwam haar ontslag voort uit “opgedane ervaringen en voortschrijdend inzicht”. Met behulp van een advocaat sleepte Ten Brummelhuis een extra half jaar salaris uit haar gedwongen vertrek op 1 oktober 2009.

Zodoende had Zonnehuizen eind 2009 weer één bestuurder, Frans Broekhuizen. Maar in 2010 ging alles volkomen mis. Op 31 december bedroeg het tekort 18.282.722 euro. Fors rode cijfers dus. Daarover meldt het concept-Maatschappelijk verslag 2010: “In de loop van het vierde kwartaal werd de raad van toezicht door de raad van bestuur geïnformeerd over een onverwachte discrepantie tussen de financiële informatie zoals deze tot dan toe bekend was en de feitelijke situatie van dat moment, uitmondend in een negatief bedrijfsresultaat per december 2010.” Een catastrofe. Op de nieuwjaarsbijeenkomst begin 2011 met het personeel trok bestuurder Broekhuizen het boetekleed aan, al zag hij nog lichtpuntjes.

Antroposofen en geld

Maar het was te laat. De financiers zegden het vertrouwen in hem op. Op 20 april 2011 werd Broekhuizen ontslagen. Hij kreeg van de oude raad van toezicht (dezelfde die nu geen commentaar wil geven) nog ruim een half jaar salaris mee, maar door het faillissement van 27 december 2011 loopt hij het afgesproken extra jaarsalaris mis. Broekhuizen werd op 20 juni 2011 opgevolgd door tijdelijk bestuurder Charles Laurey.

Volgens bestuurder Mark Reitsma van de antroposofische Lievegoed Zorggroep is er bij Zonnehuizen “managerial iets enorm fout gegaan”. Hij wil niet zeggen wat dat volgens hem precies is geweest. Maar hij vindt niet dat het uiteindelijke faillissement iets te maken heeft met het antroposofische karakter van Zonnehuizen. “Er zitten veel zorginstellingen in de problemen, daar was Zonnehuizen niet uniek in.”

Een opvatting die gedeeld wordt door Pim Blomaard van de Raphaëlstichting: “Antroposofie en geld kunnen best samen gaan, kijk maar naar de succesvolle Triodosbank. Bij Zonnehuizen is de bedrijfsvoering niet goed gemanaged. Misschien klopte de managementinformatie niet, maar als bestuurder heb je de taak om regelmatig te verifiëren of de cijfers kloppen. Vermoed jij dat er dingen niet goed gaan, dan moet de noodrem erop en haal je externe deskundigen in huis voor advies. Zelf probeer ik altijd dichtbij de realiteit van de cijfers te staan.” Pim Blomaard, die ook bestuurslid is van de Nederlandse Vereniging van Antroposofische Zorgaanbieders, betreurt de gang van zaken bij Zonnehuizen, maar constateert dat er nog steeds veel waardering bestaat voor antroposofische zorg. “Ook bij Zonnehuizen stond de zorg op een goed niveau. De grote betrokkenheid van de medewerkers bij de cliënten wordt nog steeds gezien als een pluspunt.”

Combinatie van factoren

In het Maatschappelijk Verslag 2010 wijten de op 16 mei 2011 aangetreden nieuwe raad van toezicht en de nieuwe bestuurder Charles Laurey de oorzaken van het debacle aan een combinatie van factoren. De omzetbegroting was te optimistisch op groei gebaseerd. De personeelsformatie was daarom te groot. Er bestond geen voldoende uitgewerkte strategie voor de periode na de vele fusies. De schaalvoordelen van de fusies zijn nauwelijks gerealiseerd. De informatievoorziening was onvoldoende betrouwbaar. De sturing richtte zich eenzijdig op de kosten en onvoldoende op inkomsten en productie. Zonnehuizen was in onvoldoende mate ingericht op de bekostiging op basis van zorgzwaartepakketten en diagnosebehandelcombinaties.

De rest is bekend. Er volgde een faillissement en een overname. Zorgondernemer Loek Winter deed zijn intrede in de antroposofische zorg. Er zijn mensen die hoop putten uit de goed gekozen naam van de BV waarin Winter zijn nieuwe bezit onderbrengt, De Seizoenen BV. Antroposofen vieren graag hun verbondenheid met de seizoenen.’

Update 18.00 uur:

Om vijf uur vanmiddag publiceerde Mathijs Smit op de website van Medisch Contact ‘Onrust beperkte mogelijkheden Zonnehuizen’:

‘De onrust onder de 2300 werknemers van de failliete ggz-instelling De Zonnehuizen heeft de mogelijkheden van de curator om de boedel te verkopen tegen de beste voorwaarden en/of aan de beste bieder belemmerd. Dat stelt curator Marie-José Cools in het tweede faillissementsverslag, dat zij gisteren publiceerde.

Stichting De Zonnehuizen vroeg eind november uitstel van betaling aan, nadat interim-bestuurder Charles Laurey er niet in was geslaagd de financiële problemen die waren ontstaan onder zijn voorgangers op te lossen. Vanaf het moment van surseance stond Cools aan het roer.

Cools beschrijft in het verslag hoe de “paniek en onrust” onder de werknemers in december toenam, vooral “toen het uitzicht op een doorstart uitbleef en de geruchten gingen dat het personeel en masse solliciteerde bij andere zorginstellingen”. De curator wijt het onder meer aan “de verontwaardiging bij de vakbonden en de door hen gezochte publiciteit” dat de druk om een doorstart te maken toenam. Daardoor ontbrak “de tijd en gelegenheid om een level playing field voor de overname te creëren, en met meerdere partijen te onderhandelen”.

Volgens Cools waren er aanvankelijk veertig partijen met belangstelling om (een deel van) de activiteiten over te nemen. Aan dertien belangstellenden werd daadwerkelijk een zogenoemd bidbook gestuurd. Maar door de personeelsonrust kon Cools dus niet ingaan op alle getoonde belangstelling. Op 10 januari verkocht Cools de volwassenenzorg aan zorgondernemer Loek Winter, en de jeugdzorg aan LSG-Rentray.

Cools schrijft de onrust onder meer toe aan de “relatieve onbekendheid met de consequenties van een faillissement in zorgsituaties”. Met name verbaast zij zich over de houding van Abvakabo FNV. Zo zou de vakbond het personeel zeven dagen na de doorstart in het vooruitzicht hebben gesteld dat er aan de kopers voorwaarden zijn gesteld om te komen tot een sociale paragraaf, “terwijl het stellen van dergelijke voorwaarden in een faillissementssituatie niet realistisch is, en daaraan iedere wettelijke basis ontbreekt”.’

Dit nieuws is brisant en verklaart het een en ander in de berichtgeving van de laatste tijd. Inderdaad is gisteren op de website van de curator een aangevulde versie van het faillissementsverslag verschenen dat ik op maandag 9 januari in ‘Curatele’ in zijn geheel weergaf. Zoals de staatssecretaris gisteren schreef (zie ‘Kleedgeld’):

‘Op 29 december 2011 heeft de curator haar zogenaamde openingsverslag gepubliceerd (zie www.vanvanriet.nl). Dat (openbare) verslag wordt periodiek door de curator geactualiseerd en gecomplementeerd.’

In deze versie lezen we onder meer, op pagina 9 als aanvulling onder ‘2. Personeel; 2.3 Datum ontslagaanzegging’:

‘Situatie per 19 januari 2012

De situatie van het schoolpersoneel is ongewijzigd, hetgeen betekent dat het Ministerie van OCW zorgdraagt voor de betaling van de salarissen over de opzegtermijn van het personeel dat onverhoopt niet meegaat in de doorstart. Het betreft naar verwachting 20 docenten die geen emplooi zullen vinden in de nieuwe situatie.

Werkzaamheden:

Situatie per 19 januari 2012

Als gevolg van de doorstart is de rust onder het personeel in zekere mate teruggekeerd. Uiteraard is er teleurstelling voor diegenen die geen dienstverband zullen aangeboden krijgen in de doorstart.

In de fase voor de doorstart is er veel onrust ontstaan onder het personeel, ondanks de dagelijkse communicatie over de stand van zaken via intranet, het openen van een informatiewebsite waarop iedereen zijn vragen en opmerkingen kwijt kon (van deze website is in overweldigende mate gebruik gemaakt), het betrokken houden van de OR en de CIiëntenraden en het zeer regelmatige contact met de vakbonden. De curator schrijft dit mede toe aan de relatieve onbekendheid met de consequenties van een faillissement in zorgsituaties.

Met name de strijdvaardige houding van de ABVAKABO FNV en de onbekendheid met de regels in faillissement zijn in dit kader opvallend. Zij sprak via de media openbaar haar verontwaardiging uit over het feit dat in de surseance geen loonbelasting werd afgedragen en stelde het personeel in het vooruitzicht dat de belastingdienst dit op de individuele personeelsleden zou verhalen, terwijl de curator de vakbond op voorhand had meegenomen in de besluitvorming om de beschikbare middelen in surseance te besteden aan het betalen van de eindejaarsuitkering, die immers niet door het UWV zou worden gedekt. Voorts heeft de ABVAKABO het personeel op dinsdag 17 januari, d.w.z. 7 dagen nadat de doorstart was gerealiseerd, een nieuwsbrief gezonden waarin zij dit personeel in het vooruitzicht stelt dat samen met het Actiecomité voorwaarden zijn neergelegd bij de doorstarter en zij een sociale paragraaf wenst overeen te komen, terwijl het stellen van dergelijke voorwaarden in een faillissementssituatie niet realistisch is en daaraan iedere wettelijke basis ontbreekt.

Het is in Nederland niet vaak voorgekomen dat een zorginstelling failliet ging en de overheid geen fonds openstelde om de gevolgen daarvan op te heffen/te verzachten. Juist vanwege het feit dat de zorg voor intramurale cliënten aan de orde was en personeelsleden hun cliënten niet in de steek laten, voelden personeelsleden zich met de rug tegen de muur geplaatst en was er veel onbegrip voor de consequenties van de faillissementswet. Toen het uitzicht op een doorstart uitbleef (waarover hierna meer onder hoofdstuk 6) en de geruchten gingen dat personeel en masse solliciteerde bij andere zorginstellingen, nam de paniek en de onrust toe. Met name ook de verontwaardiging bij de vakbonden en de door hen gezochte publiciteit heeft de urgentie om tot een doorstart te komen doen toenemen. Dit was enerzijds begrijpelijk vanuit de zorgen om de clii3nten en het personeel, maar anderzijds voor de boedel te betreuren omdat gaandeweg de tijd en gelegenheid ontbrak om een level playing field voor de overname te creëren en met meerdere partijen te onderhandelen.’

En op pagina 11 onder ‘3. Activa’, vanaf ‘Onroerende zaken; 3.1 Beschrijving’:

‘Situatie per 19 januari 2012

In de verslagperiode bereikte de curator onder diverse opschortende voorwaarden overeenstemming met twee partijen, die gezamenlijk optrokken, omtrent de koop/verkoop van het vastgoed, de activa en de activiteiten van de Zonnehuizen.

Onder de – kortlopende – opschortende voorwaarden behoorde er één van adequate financiering van het vastgoed door dezelfde banken als die welke reeds hypotheken gevestigd hebben op de vastgoedportefeuille van de Zonnehuizen.

Hierover werd helaas geen overeenstemming bereikt met de banken.

Hierdoor ontstond opnieuw een juridische gecompliceerde situatie (zie vorig verslag onder 9.2), waarin van de zijde van de Zorgkantoren en Zorgverzekeraars werd aangedrongen op het waarborgen van de ongestoorde continuering van de zorg in het vastgoed van de Zonnehuizen enerzijds en het faillissementsrecht en de hypotheekrechten van de banken anderzijds die liquidatie van alle activa en derhalve het vastgoed voorschrijven. Overleg van de boedel met alle betrokken partijen heeft erin geresulteerd dat de verkoop van het vastgoed voor twee jaar wordt uitgesteld, de overnemende partijen gedurende die termijn een tijdelijk gebruiksrecht krijgen op het vastgoed tegen voldoening van de integrale rente en aflossingsverplichtingen jegens de banken/hypotheekhouders, waardoor de overige activa (inventaris, voorraad, etc.) en de exploitatie kon worden verkocht en overgedragen en de zorg vooralsnog ongestoord kan worden gecontinueerd. Hierover werd op 10 januari 2012 overeenstemming bereikt.

3.2 Verkoopopbrengst

Hiervan is (nog) geen sprake.

Situatie per 19 januari 2012

Met toestemming van de rechter-commissaris en de hypotheekhouders is het vastgoed van de Zonnehuizen in gebruik gegeven aan de twee partijen die de overige activa en activiteiten van de Zonnehuizen hebben overgenomen, zulks voor de beperkte duur van maximaal twee jaren, eindigend op 31 december 2013, of zoveel eerder als de overnemende partijen onroerende zaken ontruimd en bezemschoon aan de curator zullen hebben opgeleverd.

De belanghebbenden zijn voorts een protocol overeengekomen teneinde in de hiervoorbedoelde periode overeenstemming te bereiken omtrent – alsnog – verwerving van het vastgoed, waardoor gebruik voor lange termijnkan worden gewaarborgd.’

Update 25 januari, 9.40 uur:

Gisteravond laat om kwart over elf had Anne Boer op de website van De Stentor de volgende reacties van de vakbonden op de ontwikkelingen opgetekend, in ‘Vakbonden botsen over Zonnehuizen’:

‘Mag je bij een reddingsactie na een faillissement van een zorginstelling als vakbond eisen stellen? Dat is de brandende kwestie die de onderhandelingen bij de Zonnehuizen danig parten speelt. Abvakabo FNV, die veruit de meeste medewerkers vertegenwoordigt, vindt van wel.

Omdat het geen gewoon faillissement zou zijn. En omdat het in het belang is van zorg, cliënten en medewerkers.

NU’91, FBZ en CNV Publieke Zaak vinden het lastig en niet realistisch. “Het is een faillissement en dat maakt het onderhandelen lastig. We zijn begonnen op nul, tot het gaatje gegaan en tevreden met wat er is bereikt”, reageert Peer Meesters van NU’91.

Het opvallende resultaat is dat Abvakabo FNV als enige haar handtekening niet zet onder een akkoord voor een herstart met 1.094 fte’s, waardoor 483 medewerkers hun baan verliezen.

Abvakabo FNV vindt dat veel te weinig rekening wordt gehouden met de belangen van de medewerkers die tot dusver de failliete boedel overeind hebben gehouden. “Onze mensen zijn vreselijk teleurgesteld. Als we tekenen, lijkt het of we akkoord gaan met de manier waarop mensen zijn geselecteerd, en de gevolgen voor hun salaris en het aantal uren dat ze nog mogen werken”, reageert bestuurder Sengul Sözen. “We beseffen het dilemma best, maar dit is geen gewoon faillissement. We hebben het over een zorginstelling en de organisatie is door falend management gevallen.”

Een belangrijk punt voor Sözen is dat ze wil weten op welke criteria mensen afvallen. “We horen maar niet van de nieuwe eigenaren waar precies de klappen vallen en op welke gronden is geselecteerd. Dat moet wel meetbaar zijn. Als ik hoor dat mensen met een tijdelijk contract of flexwerkers wel mogen blijven en mensen in vaste dienst weg moeten, dan houd ik mijn hart vast.”

De meeste eisen van de vakbonden zijn niet ingewilligd. Volgens de nieuwe eigenaren, LSG-Rentray en Groep Winters, is daar gewoon geen geld voor.

Sengul Sözen verwacht dat het nog lang onrustig zal zijn in de Zonnehuizen.

“Als de voortekenen niet bedriegen, zullen afdelingen worden gesloten en taken worden afgestoten naar externe partijen. We zijn er nog lang niet. Daarom willen wij de handen vrij houden, in het belang van de cliënten en medewerkers. We moeten er voor zorgen dat de ellende die er nu is zich niet gaat herhalen, doordat er weer niet wordt geluisterd naar de mensen op de werkvloer.”’