Bedoeld is: antroposofie in de media. Maar ook: in de persbak van de wijngaard, met voeten getreden. Want antroposofie verwacht uitgewrongen te worden om tot haar werkelijke vrucht door te dringen. Deze weblog proeft de in de media verschijnende antroposofie op haar, veelal heerlijke, smaak, maar laat problemen en controverses niet onbesproken.

maandag 16 januari 2012

Ecuador


We beginnen weer eens met CNV Publieke Zaak, die zo voortreffelijk actueel is en vandaag laat weten ‘Zonnehuizen: behoud zorg en werk’:
‘CNV Publieke Zaak en de andere bonden eisen continuering van zorg en werk, opzet van een sociaal plan en inspraak- en medezeggenschap over de inrichting van de nieuwe organisatie van Zonnehuizen. Ook aan “Den Haag” wordt financiële steun gevraagd om een goede doorstart van Zonnehuizen mogelijk te maken.

Op de vraag of de nieuwe eigenaar het voltallige personeel tegemoet komt is nog geen antwoord gegeven. De overname is nog erg vers maar de klok tikt door en de contracten van alle medewerkers lopen op 10 februari a.s. af. De bonden willen dat het personeel respectvol behandeld wordt en dat er gauw duidelijkheid komt.

Het faillissement van Stichting Zonnehuizen was een onontkoombaar gevolg van (financieel) wanbeleid door de vorige directie. De directeur ad interim heeft alle zeilen bijgezet om een faillissement af te wenden maar toen dat onmogelijk bleek, is het faillissement toch uitgesproken. Gelukkig hebben zich partijen gemeld die de stichting hebben overgenomen zodat de zorg en onderwijs aan de cliënten kon worden gecontinueerd. Een doorstart is aan de orde maar van het personeel is veel gevraagd; doorwerken terwijl ontslag was aangezegd.

Er blijft werk

Er kan geen zorg of onderwijs plaatsvinden zonder personeel en een groot deel van het personeel wordt dan ook opnieuw aangesteld; toch is er voor misschien honderden medewerkers een onzekere toekomst. De nieuwe eigenaren Rentray en Winter willen namelijk met minder medewerkers starten en dan mogelijk in een latere fase het personeel uitbreiden. De nieuwe eigenaren willen hiermee voorkomen dat mensen alsnog worden ontslagen.

Door aan de nieuwe eigenaren van Zonnehuizen bovenstaande eisen te stellen hebben vakbonden duidelijk gemaakt dat zij primair werkbehoud eisen voor alle medewerkers. De boodschap is luid en duidelijk overgekomen en er wordt door de nieuwe eigenaren hard gewerkt aan een zorg- en onderwijsorganisatie die de antroposofische filosofie en zorgvisie behoudt. Komende week hebben de bonden overleg met de nieuwe eigenaren en willen dan graag horen hoe die nieuwe organisatie er uit komt te zien en of alle mensen daarin aan het werk blijven.

Actie en advies

De actiebereid van de leden van CNV Publieke Zaak is geturfd. De uitkomst is verdeeld; voor de overname wilde iets meer dan de helft van de leden overgaan tot actie maar dat is in de huidige situatie verminderd omdat men even wil afwachten.

Bestuurder Karin Kasper van CNV Publieke Zaak is bereid om actie te voeren maar adviseert het personeel in dit stadium van de doorstart een coöperatieve houding. Natuurlijk houdt zij de vinger aan de pols en is het ook van groot belang haar te blijven informeren over wat er op de werkvloer plaatsvindt. Als er reden toe is kan zij tijdig ingrijpen en met de leden acties vorm en inhoud gaan geven.

“Op enig moment zal de leden worden gevraagd of zij vertrouwen hebben in de nieuwe organisatie en het management; of zij (mogelijke) personele gevolgen redelijk en acceptabel achten of misschien juist niet. Samen bepalen wij hoe onze handelswijze er uit moet zien en daarin hebben de leden vanzelfsprekend het laatste woord. Tenzij u als lid nú al actie wil gaan voeren, is bovenstaande de ‘marsroute’ van CNV Publieke Zaak”, aldus Karin Kasper.’
Maar verder gaan we over in het Engels. Eerst met een prachtige necrologie door Pauline Etkin van Clive Robbins in The Guardian (dit was al op Kerstmis, 25 december 2011):
‘Clive Robbins obituary
Educationist and pioneer of music therapy for children with disabilities

Together with the American composer and pianist Paul Nordoff, the British educationist Clive Robbins, who has died aged 84, founded the Nordoff Robbins approach to what they called “creative music therapy”. During their 16-year partnership, they demonstrated music’s capacity for reaching many developmentally and multiply disabled children. They did this by developing improvisation strategies to enable the children to become more communicative, socially aware, expressive and emotionally balanced.

The pair met in 1958, when Nordoff visited the Sunfield children’s home in Stourbridge, West Midlands, where Clive was working. At the time, Sunfield saw itself as a “curative educational community” following the principles of imagination and creativity promoted by the Austrian philosopher Rudolf Steiner. They set about their experimental musical work with the children there, many of them profoundly disabled, in 1959-60. Appealing melodies, rhythms and harmonies were tailored to each child, who could respond through playing a side drum and cymbal; the sessions were recorded and transcribed. Clive’s contribution lay in setting a direction for his partner’s musicianship, documenting the work and finding a language for communicating their ideas to other professionals.

After touring and lecturing across Europe and America, they were given a five-year research grant from the National Institute of Mental Health in the US. They then became lecturing fellows of the American-Scandinavian Foundation (1967-74), developing training techniques for musicians, publishing and taking part in television documentaries. Nordoff Robbins centres and training programmes were established in Britain, Germany, the US and Australia, and individual therapists worked round the world.

Born in Handsworth, Birmingham, Clive came from a family of bakers. His parents were not married, and it was only at the age of 17 that he learned his “older sister” was in fact his mother. His disrupted early years left him looking for a sense of purpose: one compensation of being sent away to live with foster parents during the second world war was that he could take piano lessons, and learned to love classical music. When he was 18 and in the RAF, a gunshot injury resulted in partial paralysis of his left hand and arm, bringing his playing to an end.

Technically and mechanically talented, and instinctively creative, Clive next explored photography. This led to painting, with two years of study in London, but then disillusionment and desultory jobs including work as a lighting technician at two London theatres. In 1950 he went to the family bakery in Smethwick. Then, while working as a truck driver for a timber company, he met his first wife, Mildred, with whom he had two children, Tobias and Jennifer. Mildred worked as a nurse at Sunfield, and when Clive also got a post there, the family lived in a small trailer in the school grounds.

Towards the end of their collaboration, relations between Clive and Nordoff became strained. The American died three years later, in 1977. Clive’s first marriage ended in divorce. He married his second wife, Carol, in 1975, and worked at the New York State School for the Deaf till 1981. In 1981-82 the pair were visiting professors of music therapy at Southern Methodist University, Dallas, and until 1989 lived in Sydney, Australia, where a Nordoff Robbins Association was established. They then became founding co-directors of the Nordoff Robbins Centre for Music Therapy at New York University.

Back in Britain, Sybil Beresford-Peirse established a Nordoff Robbins practice in south London in 1971, and a training course in 1974. This activity developed in 1976 into the Nordoff Robbins UK charity, with particular support from the rock music industry. Sybil was director until her retirement in 1991, throughout which time the work of the two pioneers played an integral role in the development of the UK profession.

I first met Clive in 1982 while training. His charisma, compassion, rigour, skill and belief in the power of music therapy were a compelling inspiration to me and many other practitioners. He became a mentor and friend, and I succeeded Sybil as director of the UK charity, which is now a leading provider of services, training and research. People of all ages with a wide variety of illnesses and disabilities play and sing music they know already, music they improvise on the spot, move to music, write songs, or rehearse and perform music-based stories.

Clive remained active until his final year, teaching, writing, lecturing and supporting Nordoff Robbins establishments around the world, notably in Japan and other parts of the far east. After Carol’s death in 1996, he married Kaoru, also a music therapist, a native of Japan but resident in the US for some time. He is survived by her and his two children.

– Clive Edward Robbins, music therapy pioneer, born 23 July 1927; died 7 December 2011’
Dan kwam ik op het Canadese yourhome.ca nog een mooi artikel van David Hayes tegen, afgelopen vrijdag gepubliceerd, met als titel ‘Lifelong Renter. Aging in place is simple at Hesperus Village’:
‘Getting to Hesperus Village, an affordable housing complex for seniors in Vaughan, feels like a drive into the country.

Just north of Highway 7, I turn off Bathurst St. and drive along a two-lane road winding down into a valley, over a small bridge and up again past the Toronto Waldorf School’s unusual polygonal structure. Past the school there’s a wooded ravine in which the East Don River flows and a small farm where children play with the resident goats. Across a big, open field I can see Hesperus Village’s pair of fused, lowrise buildings.

Founded in 1987, Hesperus has 77 units — 17 bachelors, one- and two-bedrooms suites in the original facility (Hesperus I) and 70 one- and two-bedrooms units in an expansion that is nearly completed (Hesperus II). Half of the units in both Hesperus I and II are rent geared to income (RGI), set at 30 per cent of the tenant’s income, and the rest are restricted to 80 per cent of the Canada Mortgage and Housing Corp.’s average rent.

Due to slight difference in public funding, to qualify for Hesperus I residents must be 61 or older with a maximum annual family income of $40,000; for Hesperus II, 65 or older with a maximum annual family income of $80,000. (There is a waiting list of about 120 people and units open up infrequently.)

All of the units are designed to be easy for seniors to get around as they age and some are specially equipped for those with disabilities. The complex also includes a communal dining area (there are small kitchenettes in the units for those who wish to eat in their apartments), social areas and an in-house medical clinic where four family physicians and several therapists are available.

One of doctors, Ken McAlister, is also president of Hesperus’ board. We’re sitting in the soon-to-be-completed communal dining room in Hesperus II, which will double as a function hall where everything from meetings to speaker’s nights will be held.

“We strongly encourage people to move here when they’re healthy and active,” says McAlister. “Then they can actively participate in the community, make new friends and get oriented. So, when the inevitable wounds of old age hit, they’re already in place.

“Many people choose to stay in their homes as they get older but then, when they break a hip or have a stroke and have to move, they’re not dealing with illness and injury but with a traumatic change in their environment.”

McAlister is a clean-shaven, youthful-looking 62 year old. Although he’s sometimes given to prosaisms — “as human beings we’re perfectly imperfect” and “an animal can’t be more animal but a human can be more human” — his message is sound. Hesperus encourages good nutrition, friendships and activities (both mental and physical) in aesthetically lovely surroundings as a tonic to the challenges of old age.

“And there’s a spiritual dimension,” adds McAlister. “Not in the sense of ideology, dogma or creed. I mean spirit as defined as opening yourself to the mystery of what’s going on around us.”

The founders of Hesperus were inspired by the teachings of Austrian philosopher Rudolf Steiner, who, in the early 20th century developed a world view called anthroposophy, a fusion of science and mysticism. In an effort to ground his ideas in the real world, he founded the Waldorf Schools with their emphasis on an interdisciplinary, humanistic approach to education. Building Hesperus on the campus of the 42-year-old Toronto Waldorf School reflected Steiner’s ideal of all ages mixing in intergenerational communities. (First seen as a seniors’ facility for retired Waldorf teachers, it soon opened to anyone, especially as it expanded.)

Steiner also encouraged the use of near-transparent layers of coloured paint in buildings to create an effect he described as being able to “spiritually pass through the walls.” (This became what is today known as lazure painting, a feature incorporated into both Hesperus I and II.) He created a kind of performance art called eurythmy, which evolved into a form of movement therapy as well as anthroposophical medicine, which McAlister practices, that integrates mainstream medicine with homeopathic approaches.

“I embrace conventional medicine wholeheartedly but its parameters are restricted to the reductionist model,” says McAlister. “I think there are different ways of working scientifically than just a statistically-driven model.”

As we talk about the potential for people to age more gracefully in a community where they are supported and encouraged to remain active and engaged in the world, McAlister pauses and stares for a moment out the window at what will eventually become an organic garden.

“Don’t let anyone tell you growing old is easy,” he finally says. “It’s not for wimps. But there are things you can attain in old age, an ability to see the vastness of life, a shedding of old habits that held you back, an understanding of your humanness. You can’t come to that kind of understanding at any other stage in life.”

David Hayes is an author and award-winning feature writer who has been a renter most of his life. If you have stories or information to share about renting, he can be reached at lifelong_renter@sympatico.ca.’
Nu we toch in Noord-Amerika zijn beland, ga ik meteen door naar Princeton, waar Staff Writer van Centraljersey.com Charley Falkenburg op 19 december 2011 schreef over ‘Ecuadorian education official tours Waldorf School’:
‘Princeton’s Waldorf School received a visit from Angel Castillo, the director of education in Ecuador, on Dec. 16 as part of a Waldorf schools research tour.

Mr. Castillo came to this country to study Waldorf’s methods of education, which he hopes to implement in Ecuadorian public schools.

“Our dream is to assert Waldorf methodologies in all public education in grades K-12,” Mr. Castillo said through translator and Mountains of Hope Foundation president Paul Murtha. “I like the dedication of the teachers and the commitment of the communities.”

He added that it is important to develop the spirituality and intellectual feelings of school children.

Mr. Castillo visited schools in Kimberton, Pa., and Princeton. The Princeton location was recommended by Eugene Schwartz, the international consultant for Waldorf Education.

Princeton’s Waldorf staff was pleased that Mr. Castillo chose their school to observe out of more than 150 Waldorf schools in the United States.

“I feel honored,” said Waldorf’s communications associate Jamie Quirk. “He could have visited a number of Waldorfs in NYC and the surrounding area. We’re the one school in NJ and we’re excited to have him here.”

Mr. Castillo gained initial interest from learning about the Mountains of Hope Foundation located in the east Andes of Ecuador. Mr. Murtha described this program as “educational enrichment” in education, health and organic agriculture. Seeing Mr. Castillo’s enthusiasm in the foundation, Mr. Murtha gave him books and information about Waldorf, which utilizes similar approaches to education.

The visit is not only ground breaking for Princeton, but for the entire country.

“This is the first time this administration has given permission for a top level administer in education to come visit and get ideas,” said Sue Brown, the Mountains of Hope director of education.

The Waldorf School of Princeton was established in 1983 by founding teacher Caroline Phinney. It teaches up to eighth grade and has up to 180 students. It strives to educate children in all areas, but according to specific stages of development and when the children are most ready.

Waldorf schools utilize a multi-sensory approach that educates students through movement, drawings and art. Students also have the same teacher and small group of classmates throughout their Waldorf career, making the experience an intimate, tailored relationship.

“We hope our findings make a change, it will make the learning experience better for all kids,” Mr. Murtha said. “The kids are so beautiful and you can quote me on that.”’
Hoe het gesteld met de vrijescholen in de Verenigde Staten, kunnen we te weten komen op de website The Wonder of Childhood. Op 5 januari plaatste Editor and Publisher Lisa Boisvert Mackenzie een ‘Interview with Author Stephen Keith Sagarin and give away of his book The History of Waldorf Education in the United States’:
‘Waldorf education is said to be the fastest growing form of independent education in the United States. Many families now come to Waldorf education from exposure on the internet. But what do we really know about Waldorf education in the United States? Waldorf education began in the United States nearly 100 years ago and has a history of its own. I had the good fortune to interview author and teacher Stephen Sagarin PhD. and learn about his new book The History of Waldorf Education in the United States: Past, Present and Future. This interview took place on December 12, 2011. Put the kettle on, pour a cup of tea and enjoy! Lisa

What prompted you to write this book ~ how did it come into being?

I went to a Waldorf school for high school after 10 years in public schools; this felt, as I say in the book, like coming home. In my junior and senior year, the school faced challenges among colleagues who couldn’t get along—teachers I respected treated each other poorly. Where were their ideals? This puzzled me. And, years later, teaching at the same school, I recognized that those entering Waldorf teaching in the 1980s had a different conception of their work than those I had had as teachers, who were educated in the 1940s and 50s. Also, later Waldorf schools have an alternative, countercultural feel that schools founded earlier often do not have. All these contrasts made me think there was a dissertation—and now a book—in this.

How did Waldorf education come into your life?

My mother’s father sought medical advice in the 1940s from a doctor who turned out to practice anthroposophical medicine. He and Dr. Winkler became great friends, and my grandparents became anthroposophists sometime later. So I grew up knowing about Waldorf education and Rudolf Steiner, although these were in the background, never thrust on me. When I was entering kindergarten, I interviewed at a Waldorf school, but my mom then remarried and we moved elsewhere, where there was no Waldorf school (remember, in the late 1960s and early 1970s, there were barely two dozen Waldorf schools in the U.S.). My mom then gave us Waldorf “homeschooling” after school—teaching us to knit, draw, model with clay, and so on—although no one in the early 1970s was calling it homeschooling. We moved to Long Island as I was entering 9th grade so that my brothers and I could attend the Waldorf School of Garden City.

How I became a teacher is another story. I never intended to be a teacher—I entered college thinking I would be an environmental scientist and left it thinking I would be a journalist. After college, I went on an archeological dig in Cyprus for a season, and, when I returned to the U.S., needed knee surgery. As I was recovering from this, the Waldorf School of Garden City offered me a job mowing the lawn—I could ride the mower with my bum knee—and giving admissions tours. A teacher left for graduate school, and I was offered her job. One thing led to another, and I postponed career plans to teach for two years. Two years became six, and after this I knew that teaching was challenging enough for me—previously, I was such a snob that I couldn’t have imagined teaching as a career.

How did Waldorf education begin in the USA?

The Rudolf Steiner Educational Union in New York City, a group of artists, poets, businesspersons and anthroposophists, started the Rudolf Steiner School in NYC in 1928, first in Irene Brown’s living room, and the next year—October, 1929—in a school building. For almost a decade it was the only Waldorf school in the country. The spread of Waldorf education beyond this school was spurred significantly by Hermann von Baravalle, a mathematician and colleague of Rudolf Steiner, who came to the U.S. several times in the 1930s, returning for good in 1937. He was associated in one way or another with nearly every school founded through the 1960s.

What is distinct about Waldorf education in the USA when compared to Waldorf in other countries?

I don’t really know the answer to this question. It has occurred to me to try to get a research grant to look at exactly this question, which would mean travel in Europe. In general, I can say that Waldorf schools in Europe and South America apparently receive more state funding than Waldorf schools in the U.S., and, perhaps as a consequence, other countries often have far larger schools, approaching 1000 students in some cases. The largest schools in this country have between 300 and 400 students, and there are very few such schools.

Did you come across any surprises in your research to write this book?

Yes! Some examples: The connection between the Anthroposophical Society and the Steiner School was much stronger than I’d realized prior to World War II. The ways in which different Waldorf school teachers came to learn about Waldorf education are often surprising. Most important, I believe, Steiner himself never defined Waldorf education! When I first started looking into this, I thought I’d look up Steiner’s definition of Waldorf education and go from there. Then I discovered that there simply wasn’t one. I go into this in detail in the book.

Why is it called Waldorf here in the U.S.A. and Steiner everywhere else?

I don’t believe that’s the case. In England they often call it “Steiner-Waldorf.” And in Germany, I believe, it’s mostly Waldorf.

Does the institutionalization of these ideas in Waldorf Schools brought by Rudolf Steiner allow for the growth of Waldorf education or does it impede its growth in some ways?

Through most of the 20th century, institutionalization was probably the only real way that Waldorf education was going to spread. We can point to a couple of hundred schools in the U.S. that have arisen in the past 80 years or so. There really wasn’t any other way until later in the 20th century, with critiques like Ivan Illich’s Deschooling Society, and the unschooling and homeschooling movements.

I’m not sure whether or not we’ve reached a tipping point at which institutionalization allows for growth. Standardization and objectification are part of this picture. For instance, the phrase “Waldorf education” isn’t used in print in the U.S. until the 1960s—A.C. Harwood’s 1958 book, The Recovery of Man in Childhood (Harwood was an English friend of C.S. Lewis and J.R.R. Tolkein, but his book was published by the Myrin Institute in the U.S.) doesn’t mention Waldorf education at all, even though that’s what it’s about!

I worry that the Association of Waldorf Schools of North America (AWSNA) is not sensitive enough to the dangers of standardization and objectification, and that may hinder the growth of Waldorf schools and the spread of Waldorf education. (I think the term standardization is clear enough. By objectification, I mean the creation of a mental “object” when such a creation is uncalled for. The dangers of this are clear if we remember the creation of “IQ” as a concept to measure “intelligence,” as if intelligence is an object that we can weigh and measure.)

Steiner talked about teaching and learning, not “Waldorf” teaching and “Waldorf” learning. We should remember this more frequently.

Are there shibboleths with Waldorf education? What can be done about them?

For whatever reasons—insecurity, lack of deep understanding or commitment—teachers and schools too often represent themselves defensively and superficially. They can cling to weird things—dress, diet, candle-lighting, and so on—that make them look strange and cult-like. But you can’t find most of these things in Steiner’s profound educational lectures and writings.

Also, given the lack of a traditional American culture, we’ve imported elements of German, Swiss, Austrian, and English culture and “made” them Waldorf. I’m talking about crypto-Protestantism, May poles, St. Nick, you name it. Don’t get me wrong. There’s nothing wrong with these customs. I’ve been in “The Shepherds’ Play” for many years. But we shouldn’t mistake this somewhat artificial culture for what’s essential, and we should be prepared to change it when the way we do it alienates part of our school community.

What to do? First, be less ideological and less dogmatic. Think for yourself, and develop a contemplative, reflective practice of active thinking. Second, join your local community. Coach Little League, join your Community Center, create a joint Waldorf-public school project. Get a non-zealous, thoughtful parent in your school elected to the local school board. Early Waldorf schools were more engaged and did not see themselves as “alternative” schools. They were willing to talk to other schools and to see their work as experimental.

Is Waldorf education a movement in the USA?

I’m not sure what you mean by this. Some might say that it is, but I’m not one of them. I’m not an activist. For it to be a movement, to me, would imply an ideological commitment that I can’t, in good conscience, make. My commitment is to teaching and learning. I worry less and less about whether or not to call it “Waldorf.”

Can you tell us a little about the Charter/Public school movement with Waldorf education in the USA?

Sure. There really is no public school growth in Waldorf schools. The only such school of which I’m aware is the Milwaukee Urban Waldorf School. I don’t see why other large districts couldn’t copy Milwaukee’s choice model, including a Waldorf school, but they haven’t.

There has been real growth on the West Coast, especially, in charter Waldorf schools; I believe there are now 40-50 such schools, all founded in the past 18 years or so. They have their own association (the Association for Public Waldorf Education, APWE), separate from AWSNA. In the long run, however, I see charters as a band-aid on public education. Maybe it’s a good solution for those who want it, but it’s not a long term solution to whatever it is that ails education in our country. Among other things, charter schools won the voucher vs. charter debate in the 1990s because teachers’ unions can control charters more easily. This is oversimplified, but still true, I believe.

I should add that I’m skeptical of too much talk of crisis in public education—I believe you could easily show that public education was founded in the 1840s in Massachusetts to address perceived crises (the growth of factory towns, immigration of Irish Catholics) and has been perceived as in crisis ever since. I wonder who is served by this rhetoric, and I worry that it’s not our children. More likely, it’s teachers’ unions, textbook publishers, computer manufacturers, and politicians.

The sad truth is, we probably have the schools we choose to have. They reflect a consensus about what’s important, what a human being is, and how to educate one.

It is said the Rudolf Steiner intended for this type of education to be freely available to all children, is this the case in the USA today?

Clearly not. If we believe that children have a right to an education separate from state intervention—and I’m not sure this is clear to many people at all—then we need to work for all children to have this possibility, even if we’re unhappy with some of the choices their families make. If I can choose a Waldorf education for my child, then others should be able to choose a religious education, a technology-based education, or whatever they believe will best serve their children, within the bounds of the law. I believe we should work for real competition in education—a competition of ideas and methods, not a competition of dollars. Then we may learn what works and what doesn’t.

Separate from school choice or vouchers, which can work in large, urban districts, but which are hard to imagine in small, rural ones, we can imagine that teacher themselves could find more approaches to their work. I’m aware of a few teachers who are educated in Waldorf methods but who have chosen to teach in public schools. I don’t know much about their successes and challenges, but I support their work.

Thank you Steve.
Stephen Keith Sagarin, Ph.D., is Faculty Chair, a cofounder, and a teacher at the Great Barrington Waldorf High School in western Massachusetts, where he teaches history and life science. He is also a former teacher and administrator at the Great Barrington Rudolf Steiner School and the Waldorf School of Garden City, New York, the high school from which he graduated.
Dr. Sagarin writes, lectures, mentors teachers, and consults with Waldorf schools on teaching and administration. He is an associate professor and former director of the M.S. education program in Waldorf teacher education at Sunbridge Institute, New York. He is the former editor of the Research Bulletin of the Research Institute for Waldorf Education and has taught history of education at Teachers College, Columbia University, New York City; human development at the City University of New York; and U.S. and world history at Berkshire Community College, Massachusetts.
Dr. Sagarin has a Ph.D. in history from the Graduate School of Arts and Sciences, Columbia University, and a bachelor’s degree in art history, with a certificate of proficiency in fine art, from Princeton University. He is married and the father of two children, Andrew and Kathleen. His wife, Janis Martinson, is Chief Advancement Officer at Miss Hall’s School in Pittsfield, Massachusetts. He blogs at What is Education?’

56 opmerkingen:

Matthijs H. zei
Deze reactie is verwijderd door de auteur.
Matthijs H. zei
Deze reactie is verwijderd door de auteur.
Matthijs H. zei
Deze reactie is verwijderd door de auteur.
Matthijs H. zei
Deze reactie is verwijderd door de auteur.
Matthijs H. zei
Deze reactie is verwijderd door de auteur.
Michel Gastkemper zei

Weinig nieuws onder de zon, Matthijs. In Info3 van januari lees ik over:
Phänomenologie der Freiheit
Von Jens Heisterkamp
Seit 2005 sind die anthroposophische Zeitschrift Info3 und die Organisation “EnlightenNext” um Andrew Cohen (USA) und Tom Steininger (für Deutschland) freundschaftlich verbunden. Die neue Buchveröffentlichung des amerikanischen Lehrers bietet Anlass für dialogische Gedanken – kein Wunder, denn es rührt an manche Ur-Sehnsüchte, die Steiners Schaffen hinterlassen hat.

Matthijs H. zei
Deze reactie is verwijderd door de auteur.
Anoniem zei

@Michel

Door de vorige reactie van Matthijs realiseer ik me plots weer dat in de antroposofie de ontmoeting een belangrijke plaats inneemt. Als ik dan zie hoeveel input hier gekomen is, alleen al van Matthijs (=gemeende input, geen geblaat), en hoe weinig respons (ja, hier en daar een kritische noot), kan je je de vraag stellen of er nog wel leven is in de 'antroposofische beweging'.

Ik begrijp dat regelmatige berichtgeving veel energie opslorpt. Aan de andere kant is een blog ook een virtuele ontmoetingsplaats waar een gesprek kan plaatsvinden. Ik zie hier tekst (waaronder nogal wat gedurfde) genoeg worden aangedragen om een gesprek te voeren (ook vragen), maar gek genoeg komt er niks. Een monoloog van Matthijs met nu en dan een sidekick of iemand die Matthijs te kennen geeft dat iemand toch meeleest.

Waarom hoort de lezer bijvoorbeeld jouw stem niet of weinig?

een kritische geest

Matthijs H. zei
Deze reactie is verwijderd door de auteur.
Matthijs H. zei
Deze reactie is verwijderd door de auteur.
Anoniem zei

'Gelukkig is er karma en gaat 'Wallstreet' daar niet over en zo stel ik mij tevreden met een opgebouwd te goed.'

Hoewel ik het vanuit een ander perspectief dan jij bekijk, ben ik helemaal mee. Het loon dat iemand verdient hoeft niet per se in geld te worden uitgedrukt. Maar een rokende schoorsteen is wel meegenomen, zeker op dagen zoals vandaag, wanneer het kwik onder nul blijft.

'Antroposofie en geld gaan niet samen', meen ik ergens te hebben gelezen.

Tja...

Met 30000 gulden (of ongeveer 15000 euro) voor drie maanden kan je niet alleen de schoorsteen flink laten roken, maar ook nog een paar hammen van de beste kwaliteit.

Matthijs H. zei
Deze reactie is verwijderd door de auteur.
Matthijs H. zei
Deze reactie is verwijderd door de auteur.
Matthijs H. zei
Deze reactie is verwijderd door de auteur.
Matthijs H. zei
Deze reactie is verwijderd door de auteur.
Matthijs H. zei
Deze reactie is verwijderd door de auteur.
Anoniem zei

Besten,

Ik vroeg mij af of er al een datum of opties daarop bekend zijn voor een ontmoeting?

Laten we de locatie vooraf toetsen, op een brandende haard met hammen, die aan gesneden kunnen worden.

Ook een stukje wandelen doet het gesprek vaak goed lopen, is mijn ervaring.

Groet,
Andere anoniem.

Matthijs H. zei
Deze reactie is verwijderd door de auteur.
Anoniem zei

Lijkt mij een inspirerende plek om elkaar te ontmoeten Matthijs!

Wat jij Michel?

Matthijs H. zei
Deze reactie is verwijderd door de auteur.
Matthijs H. zei
Deze reactie is verwijderd door de auteur.
Matthijs H. zei
Deze reactie is verwijderd door de auteur.
Michel Gastkemper zei

Beste Matthijs,

Het volgende zal je tegenvallen, het past niet bij het feestelijke karakter dat jij momenteel in gedachten hebt. Maar het moet zo ondertussen wel eens een keer gezegd worden. Ga er maar even voor zitten, want je moet erop rekenen dat ik ernstige woorden met je ga wisselen. Ik kan het voorzichtig aanduiden, ik kan het vriendelijk zeggen, en dat heb ik ook allebei gedaan, ik kan ook allerlei redenen opgeven, maar het komt erop neer dat je toch echt een eigen weblog moet beginnen. Je associeert er hier in de reacties vrij en lustig op los, met een zodanige frequentie dat ik wel tien of meer reacties van jou bij één bericht tegenkom, maar dat is nou net een manier van doen die niet thuishoort in het reactiegedeelte bij deze weblog. Het gaat er mij in deze leesweblog om kwaliteit te bieden en niet kwantiteit. Ik zie dat nu toch in het gedrang komen door jouw reacties die alle kanten opgaan en waarvoor ik zo langzamerhand de verantwoordelijkheid niet meer op me kan nemen. Ik moet immers alles kunnen verantwoorden wat hier verschijnt. Dus start je eigen weblog op, daar ben je helemaal vrij om te doen wat je zelf goed dunkt en hoef je niet op de vleugels van deze weblog mee te liften.

Je vraagt je misschien af: waarom nu en niet eerder? Dat blijkt heel duidelijk uit je laatste reacties. Ik heb op die website van Avans gekeken en moest zoeken welke tekst je bedoelde. Het blijkt een column van Coen Toebosch van 26 juni 2010 te zijn die jij hier weergeeft, met zo nu en dan een kort commentaar van jou ertussen. Ik denk dat ik wel begrijp wat je ermee wilt zeggen; dat wordt echter niet expliciet gemaakt. Er is ook geen directe relatie met mijn weblogbericht waar je commentaar onder staat (wat overigens niet de enige keer is). Dus als ik streng zou modereren, zou ik dit eigenlijk niet toelaten. Nu doe ik tot op heden niet aan modereren, helemaal niet zelfs, zodat ik ook reacties die op de rand van het betamelijke zijn (niet van jou, maar van anderen) heb laten staan. Maar een grens begint zo langzamerhand wel in zicht te komen. Ik ga er vanuit dat de lezers die hier komen zelf kunnen inschatten wat passend is en wat niet. Tegen jou moet ik zeggen: sla je vleugels uit, wordt zelfstandig, en laat ons op je eigen weblog genieten van jouw creatieve geest, in een voor jou passende omgeving, helemaal naar jouw eigen wensen gemodelleerd.

Ook je inmiddels laatste reactie illustreert wat ik heb aangegeven. Hier gaat het om Ichthus Info, 23e jaargang, nummer 1, januari 2012 (Ichthusinfo is een maandelijkse uitgave van de Baptistengemeente Ichthus te Alphen aan den Rijn), waarin Eppo Bruins, voorzitter, zending & evangelisatie, PR, onderwijs & toerusting, contactkringen, de door jou aangehaalde tekst schreef. We kunnen er natuurlijk over strijden in welke mate deze tekst en de opvattingen die je hierbij ventileert maken dat dit als reactie wel of niet passend is, maar daar voel ik niets voor. Het bovenstaande moet voldoende zijn. Op je eigen weblog kun je je op deze manier naar hartelust uitleven, hier is het niet op zijn plaats.

Anoniem zei

Dat werd tijd! Deze Matthijs heeft zoveel noten op zijn zang, genoeg voor een complete operacyclus van Wagneriaanse proporties. Zijn gedachtenwereld is ook al bijna net zo hermetisch en gezwollen als dat van de negentiende eeuwse romanticus.

Vort Matthijseman, maak je eigen webstekje en leef je uit, maar laat je spam voortaan achterwege!

Anoniem zei

Michel,

Je zegt:'Ik moet immers alles kunnen verantwoorden wat hier verschijnt.'

Aan wie dan? Wat Matthijs zegt is toch voor zijn rekening? Daar hoef jij toch geen rekenschap voor af te leggen?

Eerst kreeg ik van jou al de boodschap dat anoniem reageren eigenlijk geen reactie verdient en nu krijgt Matthijs de boodschap dat hij mag zwijgen of ophoepelen.

Het komt er blijkbaar op neer dat hier alleen een bepaald geluid mag worden gehoord. Daarmee wordt de vrijheid van geestesleven de nek omgedraaid.

Kritisch, maar positief? Tja...

een kritische geest

Matthijs H. zei
Deze reactie is verwijderd door de auteur.
Matthijs H. zei
Deze reactie is verwijderd door de auteur.
Anoniem zei

Als ik ook even voor Michel mag 'pleiten'. Ik heb uit vroegere reacties van Michel begrepen dat zijn weblog vooral een 'leesblog' is dat hij ook als een soort van archief gebruikt om stukken die van het internet zijn verdwenen alsnog terug te vinden. Klopt denk ik wel, hé Michel?

Persoonlijk vind ik dat wel een vrij stoffige bedoening (vaak eigen aan archief).

Dat neemt anderzijds niet weg dat hier kan gereageerd worden en dat Matthijs daar met veel energie gebruik van maakt. Ik ben eerlijk gezegd door de reacties van Matthijs dit blog wat meer gaan waarderen en ben me ook beginnen afvragen waarom er niet meer respons is gekomen op de zaken die hij aandraagt.

Misschien zie ik het niet goed, maar volgens mij zoekt Matthijs gewoon het gesprek. Ik vind het dan ook vreemd hoe hij hier benaderd wordt? Alsof hij een criticus van de antroposofie is ;-)

Wat is nu eigenlijk het probleem? Dat Matthijs vrijuit spreekt? Laat dat nu precies zijn waar iemand zoals ik, die nogal wat reserves heeft wat antroposofen betreft (vanwege het vaak niet willen praten van de laatsten)terug een kans ziet om een goed gesprek te voeren met een antroposoof.

En wat krijgen we nu voor beweging? Op het verbindend gebaar dat Matthijs door zijn spreken bewerkstelligt, wordt de rem gezet.

Mag er niet over de antroposofie (en wat daar nog aanhangt) gepraat worden dan? Ik denk van niet, maar voor de zekerheid vraag ik het nog eens. Waar moeten we bang voor zijn? Dat het instituut antroposofie omvalt? Misschien dat dan eens wat mensen echt naar het gedachtegoed gaan kijken.

Matthijs H. zei
Deze reactie is verwijderd door de auteur.
Anoniem zei

Ha Matthijs,

Heftige deelnemers lijst voor ons feest in Nijmegen!

Warme groet,
Andere anoniem

Anoniem zei

Nu we het toch over vragen en goed en kwaad hebben. Ik herinner me dat ik een keer door een flink aantal mensen (waaronder nogal wat antroposofen) verketterd werd vanwege een aantal vragen die ik gesteld had.

Een vriend van me, die antroposoof is en daardoor gemakkelijker toegang had tot het betreffende 'clubje', wilde er toen achter komen waarom men zo boos was op me, maar overal kreeg hij op zijn vraag naar wat ik zou gezegd hebben quasi hetzelfde antwoord: 'Ik weet niet wat hij gezegd heeft, maar het moet in ieder geval heel erg zijn geweest, want iedereen is er ziedend over'.

Meer 'bewustzijn' dan dat kwam daar niet bij kijken. Dit waren mensen die Steiner nog zouden kunnen citeren als hun hersens naast hun op de stoep zouden hebben gelegen (waarbij ik me afvraag of dit figuurlijk niet zo is als je te veel hebt geciteerd). :-)

Ik ben jaren vragende partij geweest om klaarheid te scheppen rond dit mysterie, maar men wilde niet rond de tafel zitten.

Dit kwam zo maar even in me op door de reacties van de voorbije dagen.Ik krijg een soort van deja-vu, nu met Matthijs in de hoofdrol.

Matthijs is 'stout' geweest, maar wat heeft Matthijs gedaan? Te veel tekst getypt vind ik eerlijk gezegd niet dadelijk een halsmisdaad. En als er de 'verkeerde' tekst is getypt, dan kan dat toch worden rechtgezet door in gesprek te gaan?

Of doen wij dat hier niet?

Aan de ene kant denk ik dat het voor Michel ook niet doenlijk is om overal op in te gaan, maar aan de andere kant hoeft dat ook niet: het aantal vragen aan hem gericht is nu ook weer niet zo groot dat hij ze niet even zou kunnen beantwoorden (bovendien weet je dat als je blogt je reageerders krijgt...).

Vandaar waarschijnlijk de suggestie van Matthijs om een slotje op dit blog te doen om het voor Michel overzichtelijk te houden? Want nu is het voor Michel misschien al niet meer bij te benen.

Ik veronderstel dat Michel ook nog een hoop werk heeft met en voor de NVAZ. Vraag me trouwens af of die het nog gaan redden zonder de Zonnehuizen, want die hebben de boel daar in het verleden al financieel moeten redden. Of dat onder Rentray en Winter nog gaat lukken? Misschien dat Michel daar eerstdaags over gaat berichten. We zullen het zien.

een kritische geest

Michel Gastkemper zei

Beste Matthijs,
Je verdedigen is niet nodig. Het gaat er slechts om maat te houden, het is nu disproportioneel. En ook is het niet to the point, zoals ik heb aangegeven. Dan past het niet meer en is het beter een eigen ruimte (free space) te creëren. Je reactie is dat ik dan maar de reactieruimte moet afsluiten. Om te voorkomen dat jij je grenzen te buiten gaat? Nee, daar kies ik niet voor; er zijn ook nog anderen die moeten kunnen reageren. Ik spreek je gewoon direct aan, om hier op gepaste wijze te gast te zijn.

Anoniem zei

Michel,

'...er zijn ook nog anderen die moeten kunnen reageren.'

Die snap ik niet? Als iemand anoniem reageert verdient die volgens jou geen reactie, als iemand te veel reageert moet die maar ergens anders gaan typen,...

Wat wil jij nu precies? Wees dan een keer duidelijk? Wat zijn je verwachtingen dan als iemand wil reageren? Wat is de bedoeling van het reactiekader? Is het een vrije ruimte of zijn er bepaalde voorwaarden aan verbonden om erin te mogen typen? En wat zijn dan eventueel die voorwaarden?

Is het de bedoeling dat een dialoog ontstaat door je berichtgeving of gaat het op dit blog louter en alleen om weergeven van vooraf geselecteerd nieuws uit en over de 'antroposofische wereld'?

Is er plaats voor berichtgeving over antroposofische aangelegenheden die recht van de werkvloer komt? berichtgeving die uit het hart van de mensen komt?

Matthijs H. zei
Deze reactie is verwijderd door de auteur.
Matthijs H. zei
Deze reactie is verwijderd door de auteur.
Matthijs H. zei
Deze reactie is verwijderd door de auteur.
Matthijs H. zei
Deze reactie is verwijderd door de auteur.
Anoniem zei

Over individualiteit gesproken. Een van mijn favoriete acteurs uit de vroege jaren van de film.

'I sent the club a wire stating, PLEASE ACCEPT MY RESIGNATION. I DON'T WANT TO BELONG TO ANY CLUB THAT WILL ACCEPT ME AS A MEMBER.'
Groucho Marx

Anoniem zei

'We zijn op de wereld voor elkaar'

Verenigingsleven; impuls antroposofie; individualiteit; positief kritisch; maat houden; grenzen stellen; vrije ruimte; ... het passeert allemaal de revue.

Alsnog klinkt iets na van 'ga ergens anders spelen'.

En wat zegt dan nu alweer meer dan drie jaar geleden de blogbeheerder?

(...) Voor mij is dit weer de typische antroposofische manier van handelen: pas als er van buitenaf vervelende dingen dreigen, ziet men zich genoodzaakt wat te ondernemen. Bijzonder reactief dus. Het is een nogal inerte beweging, de antroposofische. Let er maar eens op: nieuwe ontwikkelingen worden bijna altijd in gang gezet door externe factoren. Ik kan dat ook wel begrijpen; door historische gegroeide omstandigheden is hier bijna niet aan te ontkomen. Men heeft zijn handen zo vol aan het draaiende houden van de eigen organisatie, aan het meest dringende, dat juist de mensen met ontwikkelingspotentie meestal worden beknot en hun heil elders zoeken.
Neem de Antroposofische Vereniging: is dat nu de plek waar de antroposofie haar meest vernieuwende en dynamische kant laat zien? Integendeel zou ik zeggen. Niets lelijks over de mensen die daar hun stinkende best doen om er wat van te maken. Maar heel erg lekker ruikt het er toch ook weer niet, om in deze beeldspraak te blijven. Terwijl je zou denken dat iedereen hier als bijen om de honing zou zwermen.
Met hartelijke groet,
Michel Gastkemper (...)

http://antroposofieindepers.blogspot.com/2008/08/mazelen.html?showComment=1218653640000#c1207604035060743228

'Hun heil elders zoeken.'

Boemerangeffect?

Matthijs H. zei
Deze reactie is verwijderd door de auteur.
Anoniem zei

Op het gebied van evenwicht zitten we met equator wel goed tussen onder- en bovenpool in. :-)

Matthijs H. zei
Deze reactie is verwijderd door de auteur.
Matthijs H. zei
Deze reactie is verwijderd door de auteur.
Matthijs H. zei
Deze reactie is verwijderd door de auteur.
Michel Gastkemper zei

Beste Matthijs,
Over mensen kan ik me blijven verbazen. Over jou bijvoorbeeld. Gisteren had ik toch een duidelijke boodschap aan jouw adres. Maar dat is blijkbaar aan dovemansoren gericht. Want je gaat onverdroten voort op de weg die je de laatste tijd bent ingeslagen, zonder rekening te houden met de plek waar je dat doet. Niet voor niets heb ik duidelijk gemaakt dat je daarvoor een eigen weblog zult moeten gebruiken, die dan als een soort dorpspomp volgens jouw eigen opvattingen kan fungeren. Daar is deze weblog niet voor bedoeld, die dient een ander doel. In de eerste plaats feitelijke informatie te verschaffen, met relevante teksten en documenten die voorzien zijn van titel, auteur, datum, bron, context en link indien van toepassing, om enige achtergrondinformatie te bieden en zelfs indien mogelijk inzicht, zoals in de kop van deze weblog vermeld. Jij bootst dit, weliswaar op je eigen onnavolgbare manier, na in je reacties. Dat het niet na te volgen is, is al een teken aan de wand: het vraagt in de eerste plaats zorgvuldigheid en accuraatheid in brongebruik, met een juiste weergave en een onderscheid wat van de bron komt en wat van jezelf. Dat schort er bij jou ernstig aan; het is ook niet iedereen gegeven om dit te doen. Indien dit met mate gebeurt vind ik het geen probleem. Maar op een gegeven moment kan het echt niet meer, is het niet langer te tolereren. Het feit dat er bij dit bericht al 28 reacties van jou (van de in totaal 44) van dien aard staan, zegt eigenlijk al genoeg. Met een eervolle plaats voor 13 reacties van Anoniem(en), waar voor het merendeel weer jou wordt nagedaan, dus een soort zwaan-kleef-aan effect. Dit heeft een hoog dorpspompgehalte en dat hoort hier niet thuis. Als je niet uit jezelf kunt inbinden, zal ik het moeten doen. Jammer, maar helaas; het moet blijkbaar zo zijn.

Matthijs H. zei

Wie zijn huis niet kan verlaten en niet het ganse met zovele wonderen gevulde land in ogenschouw kan nemen, die gelijkt een kikker bij de dorpspomp.

Anoniem zei

Vlak voordat jij de reacties van Matthijs mogelijk daadwerkelijk verwijdert en daarmee de kans op verbinding en ontmoeting stukken minder maakt, toch nog even een herhaling van mijn eerdere vraag aan jou Michel.

Hoe sta jij tegenover een ontmoeting met jou en de andere personen die op jou blog hebben gereageerd?
En zouden de locaties die Mattijs eerder aandroeg voor jou okay zijn?

Beste Michel ben jij je er van bewust, dat je manier van omgaan op dit moment met de personen die op jou blog willen reageren naar rigide nijgt?

Ik wijs je hier op, voordat je mogelijk gaat bewijzen dat de vrijheid van geest hier geen plaats mag hebben.

Matthijs H. zei

Tip; Noem het blog antroposofe uit de pers.

Anoniem zei

Ik dacht eerst dat het een grap was dat Matthijs hier niet meer welkom zou zijn, maar als ik zijn blog er zo eens op nalees, is het blijkbaar menens. Dat is toch te gek om los te lopen, niet?

Er zit dan ook niks anders op om een ander stekje te zoeken om af en toe een keer met een kwinkslag naar antroposofie in de pers te kijken.

http://antroposofieendepers.blogspot.com/

Anoniem zei

Als er nou nog een touw aan vast te knopen zou zijn...

Anoniem zei

Het lijkt erop alsof Matthijs zijn biezen heeft gepakt en meteen ook zijn sporen heeft uitgewist. Heeft hij de zaak hier netjes willen achterlaten of was hij vooral gepikeerd over Michels terechte terechtwijzing? Wellicht lezen we het binnenkort op Matthijs' eigen webstekje, mits hij daarvan het adres kenbaar maakt.

Michel Gastkemper zei

De nieuwe weblog van Matthijs kent nog geboorteweeën; een nieuwe geboorte is nu eenmaal een pijnlijk proces. Wie zijn vorderingen wil volgen, bezoeke People, Planet, Pleasure. Daar heeft Matthijs aan zijn bericht van vrijdag, ‘Antroposofie uit de pers’, een nieuw klein stuk toegevoegd, na:
‘Ik overweeg of en welke stappen ik kan ondernemen, nu wordt het interressant wie achter hem staan en welke belangen hij meer dient dan de van hemzelf.’
Hij heeft wel al vier reacties, de laatste kwam vandaag van oude bekende Ramon De Jonghe uit Vlaanderen, eindelijk eens iemand die niet alleen als een Anoniem reageert. Hoewel het me niet zou verbazen als Ramon dat hier wel heeft gedaan, sinds vorig jaar zomer toen hij voor het laatst een reactie onder zijn eigen naam plaatste. Hij geeft nu ook in zijn reactie toe dat hij inderdaad al die tijd op bezoek is blijven komen.
In ieder geval kan Matthijs nu zelf ervaring opdoen als beheerder van een weblog. Helaas heb ik hem daarvoor eerst een flinke duw in de goede richting moeten geven, want uit eigener beweging lukte het hem maar niet. Hopelijk kan hij zijn gewrok en gemok overwinnen, anders wordt het maar een zure bedoening. Ik neem echter aan dat hij vanaf nu zijn weg wel zal kunnen vinden. We mogen verwachten dat hij tot mooie en bijzondere dingen in staat is, zoals we hem hier immers hebben leren kennen.

R. van Dijk zei

Deze discussie was mij helemaal ontgaan. Ik lees het nu pas. Maar het lijkt mij ook inderdaad beter dat Matthijs zelf een blog begint. Wat hij hier allemaal schrijft, is gewoon veel te veel. Misschien kan hij reacties plaatsen bij de blogs van Hugo Verbrugh. Ik heb de indruk dat die tamelijk dol is op uitvoerige discussies.

Matthijs H. zei

ONTMOETING MET ANONYMUS

Donderdag a.s. 26 januari 2012 om 10.00 uur is er een ontmoeting afgesproken.
Doel is in dialoog te komen passend bij de uitgangspunten; Antroposofie in de pers positief, maar niet zonder kritiek'.

Ene koude natte dag met een warmhartige ontmoeting.
Michel adviseerde tijdens mijn blog-time niet in te gaan op reacties van Anoniem, zelf reageert hij niet vanuit zijn visie positief maar niet zonder kritiek of beperkend.

Ik zie het als mijn opdracht deze reacties serieus te nemen.

In het gesprek blijkt dat anoniemen al jaren zijn blog volgen en Michel nooit te hebben ontmoet.

Beide jongemannen zijn in hun verleden geconfronteerd geraakt met de schaduwkanten van de impuls Antroposofie.
Waar licht is, is schaduw, die Rudolf Steiner zelf trof.

In 1923 kort voor de Weinachtstagung was het voor hem nog een onzekere situatie en verkeerde hij in grote innerlijke strijd.

Hij heeft toen aan negatieve ontwikkelingen, oppositie en tegenwerkende krachten, woorden gegeven en duidelijk kenbaar gemaakt aan leden en belangstellenden.

Voor hem lag de keuze ofwel een vereniging oprichten ofwel zelfstandig op eigen titel door te gaan met zijn levenswerk.
Kernvraag was sluit ik, Rudolf Steiner, oppositie in of uit.
Hij besloot opposanten niet uit te sluiten en hield de Weinachtstagung waarin de Algemene Antroposofische Vereniging werd opgericht.

De jongemannen geven uitdrukking aan hun individuele schaduw-belevingen met Antroposofie specifieker met het werkveld Onderwijs en ervaringen met individuele personen die zijn gerelateerd aan ontmoetingen in het veld.

Zij lijken strijders te zijn tegen de Antroposofie, door het verschijnen van een kritisch boek een gelijksoortige websites en twitterberichten.

In het boek stelt de auteur Ramon de Jonghe onomwonden en duidelijk; onderwijs op maat van wie? Een legitieme onderzoekvraag, stel ik vast.

Hij noemt het boek een schotschrift wat de schaduwkanten belicht van het Vrije School onderwijs.
Waarbij de auteur aangeeft; Vanzelfsprekend denkt niet iedereen er zo over.
Duidelijker kan je het niet stellen, dunkt mij.

Ik ontmoette een open houding, warmte en belangstelling, het werd een gesprek met uitwisseling van ervaringen.

Met en rond de impuls Antroposofie en haar vertegenwoordigers en het omgaan met kritiek en het verwerken van teleurstelling in de levenspraktijk van mensen die, positief of negatief in het hart geraakt zijn door de impuls Antroposofie.

Matthijs H. zei

ANTWOORD R. VAN DIJK
23 januari 2012 12:28
Michel Gastkemper zei; 'In ieder geval kan Matthijs nu zelf ervaring opdoen als beheerder van een weblog. Helaas heb ik hem daarvoor eerst een flinke duw in de goede richting moeten geven, want uit eigener beweging lukte het hem maar niet. Hopelijk kan hij zijn gewrok en gemok overwinnen'.

Hier spreekt paternalistisch woordvoerderschap, een paternalist.
'Zelfontplooiing was in de jaren veertig en vijftig niet iets wat mensen voor zichzelf opeisten, maar wat volgens anderen goed voor hen was.
Paternalistisch is het woord voeren voor de ander, die geen gelijkwaardige persoon met een gelijkwaardige visie is'.
Evelien Tonkens hoogleraar Universiteit Amsterdam. Zie http://www.actiefburgerschap.nl/index.php

Het citaat is uit Het zelfontplooiings-regime. De actualiteit van Dennendal en de jaren zestig.

Op maandag 23 januari 2012
'Filosofie van de Vrijheid wordt zo Filosofie van de Inperking/Beperking/Uitsluiting.
Michel laat kansen liggen, die hij met zijn kader Positief, niet zonder kritiek had kunnen insluiten in plaats van uitsluiten'!

'Het meest sprekend is, dat ik voorstel feestelijke aandacht te besteden aan zijn werk en het door hem zelf ge-etaleert succes over aantallen pagevieuws en reageerders en top 5 van meest gelezen blogthema's, waar ik een groot aandeel in heb.
Juist dan wordt voor mij de glijbaan of achtbaan opgesteld richting exit'!

Michel ziet kennelijk niet hoe hij in tegenspraak met zichzelf handelt.

'Michel prefereert het om de regel aan de kop van zijn blog; Antroposofie in de Pers te gebruiken.
Positief, niet zonder kritiek, zelf te schenden!
Passender zou zijn; Antroposofie in de Pers naar de gezichtspunten van Michel Gastkemper'.
Vorm en inhoud gaan anders niet meer samen en het toont geen respect voor de impuls

Antroposofie, anders gezegd Michel beroept zich op een begrip Antroposofie waar hij een geheel eigen private invulling aangeeft. Dat is mogelijk mits dat als zodanig benoemd wordt.

Matthijs H. zei

ANTROPOSOFISCHE 'VRIENDEN' MET INVLOED, leuker kan ik het niet maken.

Ik heb Michel gelegenheid geboden te reageren op door mij gestelde vragen op zijn blog.
Ik heb de gelegenheid geboden elkaar, samen met reageerders te ontmoeten.

Het antwoord van hem is…?

Ik kom een aantal dagen niet op zijn blog, tot er vanmorgen op mijn telefoon via zijn Blog item Ecuador van de bekende reageerder Ridzerd van Dijk verschijnt. http://ridzerdvandijk.wordpress.com
Welke diagnose stelt de dokter?

Omring je met vrienden zoals Michel Gastkemper, John Wervenbos, Frans Wuijts en Ridzerd Martinus van Dijk en bezoek het blog
http://ridzerdvandijk.wordpress.com

Daar lees je b.v. dat Michel vriendelijk en beleefd kan zijn, dat vermogen ontbreekt niet.
Michel Gastkemper | 8 januari 2011 om 10:29 |
Ja, dat had ik al gezien en dat leek me een uitstekend idee! De wereld is groter dan alleen Steiner.
Daarnaast heeft u ook zelf vaak leuke en interessante dingen te melden.
En niet te vergeten: van u krijg ik tenminste reactie!

Kennelijk smacht Michel naar reacties, dat blijkt uit het toegevoegde begrip 'tenminste'.
Matthijs vraagt een kronkel van Michel?
Vreemde kronkel van Michel, hier wordt dank uitgesproken en gesteld de wereld is groter dan alleen Steiner.
Dat is een onthullend pijnpuntje voor een blogbeheerder Antroposofie in de Pers.
Waarom dan als waakhond optreden bij een reagerende Matthijs?
Waarom wordt Matthijs weg gemodereerd en de laan uitgestuurd en beginnen zijn 'vriendjes te applaudisseren' en bijval te tonen?

Uit in de kop van het blog van Ridzerd: 'Citaten en fragmenten uit het werk van de grote ziener in het land der blinden, Rudolf Steiner'.

Waarmee het oordeel wordt uitgesproken dat, de gehele wereldbevolking bestaat uit blinden?

De inmiddels 87 jaar overleden Rudolf Steiner, wordt aangeroepen als de grote ziener, tenminste zijn werk.

Wat doen mensen met de inspiratie die van zijn werken uitgaat?
Zowel zijn wetenschappelijke kennis, zijn vakkennis, denk aan de werkgebieden als het medische veld, het pedagogische, cultuur, economie, sociaal, filosofisch, landbouw enzovoort, en zijn verstandigheid of praktische wijsheid.

Zou Rudolf Steiner zich ooit 'als de grote ziener in het land der blinden' hebben geprofileerd?

In zijn 'Mein Lebensgang', alsof hij al waakzaam was voor persoonsverheerlijking.

Hij schrijft: 'Ik moet aan mijzelf bekennen, dat dit (het schrijven van zijn levensweg) niet in mijn aard ligt.
Het was voortdurend mijn streven, dat wat ik te zeggen heb en wat ik meende te moeten doen, zodanig vorm te geven dat het de zaak dient en niet het persoonlijke belang'.

Uit het boek blz. 2 en 7, eigen vertaling Mein Lebensgang, in 1925 uitgegeven.

Labels

Over mij

Mijn foto
(Hilversum, 1960) – – Vanaf 2016 hoofdredacteur van ‘Motief, antroposofie in Nederland’, uitgave van de Antroposofische Vereniging in Nederland (redacteur 1999-2005 en 2014-2015) – – Vanaf 2016 redacteur van Antroposofie Magazine – – Vanaf 2007 redacteur van de Stichting Rudolf Steiner Vertalingen, die de Werken en voordrachten van Rudolf Steiner in het Nederlands uitgeeft – – 2012-2014 bestuurslid van de Antroposofische Vereniging in Nederland – – 2009-2013 redacteur van ‘De Digitale Verbreding’, het door de Nederlandse Vereniging van Antroposofische Zorgaanbieders (NVAZ) uitgegeven online tijdschrift – – 2010-2012 lid hoofdredactie van ‘Stroom’, het kwartaaltijdschrift van Antroposana, de landelijke patiëntenvereniging voor antroposofische gezondheidszorg – – 1995-2006 redacteur van het ‘Tijdschrift voor Antroposofische Geneeskunst’ – – 1989-2001 redacteur van ‘de Sampo’, het tijdschrift voor heilpedagogie en sociaaltherapie, uitgegeven door het Heilpedagogisch Verbond

Mijn Facebookpagina

Translate

Volgers

Totaal aantal pageviews vanaf juni 2009

Populairste berichten van de afgelopen maand

Blogarchief

Verwante en aan te raden blogs en websites

Zoeken in deze weblog

Laatste reacties

Get this Recent Comments Widget
End of code

Gezamenlijke antroposofische agenda (in samenwerking met AntroVista)