Mijn ‘Maestro’-bericht van gisteren ging over de lerarenstaking vandaag. In ‘Onderwijsstaking in de AmsterdamArena’ geeft Fred Tak een kort ooggetuigebericht, terwijl ook Michiel Wijnbergh er was, getuige ‘Onderwijsstaking in Arena’, inclusief een prachtfoto. Vanmiddag 6 maart 2012 13:00 uur kreeg ik een reactie van Geert Looyschelder, bestuurder Stichting Vrijescholen Athena:
‘Van de Stichting Vrijescholen Athena doet een groot aantal leerkrachten en overige personeelsleden mee aan de staking.(V)SO School De Lans te Brummen, de Michaelschool te Leeuwarden en de Parcivalschool te Arnhem houden de deuren op 6 maart gesloten in verband met de landelijke staking.Op de overige vrijescholen van de stichting is een deel van het personeel in staking, maar kunnen de lessen wel doorgang vinden.’
Dat had ik kunnen weten, als ik de website van Athena
gevolgd had. Die heeft namelijk een nieuwspagina met allerlei berichten, ik
meldde deze al een keer in ‘Michaelshoeve’ op 14 juli 2011, waaronder ook ‘Landelijke staking onderwijs’:
‘De vakorganisaties in het primair onderwijs, voortgezet onderwijs en middelbaar beroepsonderwijs hebben hun leden opgeroepen om op 6 maart 2012 deel te nemen aan de landelijke staking tegen de voorgenomen bezuinigingen en stelselwijziging passend onderwijs. De behandeling daarvan in de Tweede Kamer zal in week 10 plaatsvinden.Ook enkele scholen van de Stichting Vrijescholen Athena zullen op dinsdag 6 maart de deuren sluiten in verband met de staking. De scholen in Brummen, Leeuwarden en Arnhem sluiten op 6 maart in ieder geval hun deuren. Op de andere scholen kan het zijn dat individuele leerkrachten staken. Ouders worden hierover door de schooldirecteuren geïnformeerd. Directies en bestuur van onze stichting vragen uw steun voor dit protest tegen de ongewenste bezuinigingen.De voorgenomen bezuinigingen raken het onderwijs in het hart. De effecten zijn het meest voelbaar in het (voortgezet) speciaal onderwijs, omdat daar de klassen groter worden, de ambulante begeleiding wordt gehalveerd en dus duizenden mensen hun baan dreigen kwijt te raken. Met minder mensen moet er meer gebeuren.Maar ook de andere onderwijssoorten ondervinden de gevolgen. Het effect van de bezuinigingen zal in de eerste plaats zijn dat meer leerlingen met een extra ondersteuningsvraag moeten worden opgevangen in het reguliere basisonderwijs. Dit alles zonder ondersteuning vanuit het (voortgezet) speciaal onderwijs. De scholen zullen dit merken in een toestroom van zorgleerlingen vanuit het vso, lwoo en praktijkonderwijs, terwijl daar een mager budget tegenover staat.In het onderwijsveld is weinig draagvlak voor de bezuinigingen op passend onderwijs, omdat die negatieve gevolgen heeft voor de onderwijskwaliteit. De alternatieven die zijn aangedragen sorteerden geen effect; de Minister van Onderwijs negeert vooralsnog de argumenten van leraren, schoolleiders, schoolbestuurders en ouders.’
Kijk, zo doe je dat. Maar waarom de Vereniging van vrijescholen
niet? Op deze nieuwspagina is nog veel meer te vinden, het meeste volgens mij
uit De Seizoener. Heb ik dat blad hier nog nooit voorgesteld? Dat kan ik me
niet voorstellen.
‘De Seizoener is een onafhankelijk tijdschrift dat bijdraagt aan een eigentijdse presentatie en uitstraling van vrijescholen. De inhoud wordt vóór en deels door de scholen zelf gemaakt. Zo wil de Seizoener een uitingsvorm zijn voor wat er in en rondom de scholen leeft. Daarnaast biedt de Seizoener ruimte aan zinvolle, inspirerende artikelen, gerelateerd aan de antroposofie en het opgroeiende kind in het bijzonder.’
Op deze website word ik niet veel wijzer, maar dus wel bij
Athena. Zoals deze mooie ‘Column:
“Roze gordijntjes en geitenwollen sokken”’ van Geert Looyscheldervan
december 2011:
‘Als ik op een herfstige vrijdagmiddag vóór school sta om mijn jongste dochter op te halen, word ik plotseling op mijn schouder getikt. Een oud-collega van een middelbare school waar ik ooit werkzaam was, kijkt me verbaasd aan: “Wat doe jij nou hier? Jouw kinderen zitten toch niet op déze school?” Hijzelf blijkt schuin aan de overkant te wonen. “Thuis noemen wij dit ‘de school met gescheiden ouders en fietskarren’. Kinderen mogen hier toch doen wat ze zelf willen?” Op dat moment komt mijn dochter naar buiten gerend. Ze laat me een prachtige adventtekening zien. Gered door de bel: ik glimlach naar mijn collega en wens hem het allerbeste.Op de terugweg naar huis realiseer ik me dat de school inderdaad heel wat gebroken gezinnen telt, maar dat zal op andere scholen toch niet veel anders zijn? En die fietskarren? Die beschouw ik als een compliment: we hebben nou eenmaal ouders die met het milieu begaan zijn. Dat onze kinderen vrij zijn om te doen wat ze zelf willen – tja, dat is één van die vooroordelen die kleven aan de naam van de vrijeschool.Zo staat de vrijeschool bijvoorbeeld bekend om de roze gordijntjes voor de ramen, die ervoor zorgen dat buitenstaanders niet kunnen zien wat zich daarbinnen afspeelt. Het lijkt wel een sekte! Hun goeroe is Herr Doktor Steiner, een pseudo-wetenschapper die altijd geitenwollen sokken droeg. Daarom dragen alle leerkrachten ook zulke sokken.De klassen hangen vol met madonna’s met kind, ze zijn er erg gelovig. Kijk maar hoe ze met palmpasen met hun stokken door de straten lopen om anderen van hun beginselen te overtuigen. De antroposofie is een evangelie voor verlatenen en teleurgestelden, voor zinzoekers en thuislozen, zo lees je wel eens op een weblog.Op de vrijeschool gebruiken ze overigens geen computers. Computergebruik vóór je zestiende is schadelijk. Steiner heeft computers verboden, net als rekenmachines en digiborden. Antroposofen mogen thuis ook geen televisie kijken, da’s logisch. Vrijescholen zitten vol met kinderen die nergens anders meer welkom zijn. En het geld dat die zorgleerlingen meekrijgen, wordt gebruikt om duur houten speelgoed mee te kopen. Hoogbegaafden vervelen zich er de hele dag en worden linea recta naar een psychiater of heileuritmist gestuurd. Werkt dat niet, dan krijg je bloemen- of kruidenthee te drinken, maar wel zonder suiker.Leerlingen op een vrijeschool besteden het grootste deel van de tijd aan breien en zingen. Op cognitief gebied presteren ze veel slechter dan op andere scholen. Als je een brief van iemand krijgt met veel spelfouten, weet je bijna zeker dat ie vrijeschoolonderwijs heeft genoten. De school zit vol met dyslectici, maar de leerkrachten hebben geen idee wat ze met hen aan moeten.Die kinderen laten ze dansen in de hoop dat ze dan beter scoren voor taal. En voor al dat zogenaamde onderwijs betalen de ouders maandelijks een enorm bedrag dat al snel oploopt tot een paar honderd euro. Daarom is het ook een school voor kinderen van witte, rijke ouders. Allochtone leerlingen worden vanuit de leer van Dr. Steiner überhaupt geweigerd.Echt, dit soort vooroordelen en halve waarheden klinken hier en daar nog steeds. Negeren? Nee, bestrijden met kwaliteit, kennis en informatie. Op een heldere manier duidelijk maken dat die onjuiste veronderstellingen niet waar zijn. Als ik die oud-collega binnenkort weer tegenkom, zorg ik ervoor een elevator pitch paraat te hebben: ik wil in een paar zinnen kunnen uitleggen waar de vrijeschool voor staat en waarom mijn kinderen daar zo goed gedijen en waarom ik daar werk. Ach, ook ik twijfel wel eens, maar dat hoeft hij niet te weten.Geert Looyschelder is vrijeschoolouder en voorzitter van het College van Bestuur van Stichting Vrijescholen Athena, een stichting van dertien vrije scholen in Noord- en Oost-Nederland.’
Dit doet me meteen denken aan het boek van Heiner Barz en
Dirk Randoll over ‘Absolventen von Waldorfschulen. Eine empirische Studie zu
Bildung und Lebensgestaltung ehemaliger Waldorfschüler’. Er is ook een website van:
‘Die Waldorfpädagogik gilt als weithin anerkannte Alternative zur staatlichen X Regelschule. Konzeption und Methoden sind inzwischen breit dokumentiert und auch wissenschaftlich durchleuchtet. Studien über die konkrete Schulwirklichkeit fehlten allerdings bislang genauso wie Forschungen zur Wirksamkeit der Pädagogik Steiners. Gerade dies aber ist ein Charakteristikum der Waldorfpädagogik: Sie beansprucht nachhaltige Wirkungen im Blick auf eine gelingende Lebensgestaltung. Von der Freude am beruflichen Engagement, über Verantwortungsbewusstsein für Gesellschaft und Umwelt bis hin zu positiven Einflüssen auf Lebensführung und Gesundheit im Alter reichen die Wirkungserwartungen. Der nun vorgelegte Forschungsbericht versucht sich an einer Antwort auf die Frage, inwieweit sich Indizien für die Einlösung derartiger Erwartungen finden lassen. Weiter will er einen Beitrag leisten zur Weiterentwicklung der Waldorfschulen, indem er Stärken und Schwächen dieses reformpädagogischen Modells aus der Perspektive der Ehemaligen beleuchtet. Dass Konsequenzen aus den berichteten Befunden in Lehrerkollegien und Dachverbänden der Waldorfpädagogik erst noch gründlich erwogen und ergebnisoffen diskutiert werden müssen, sollte sich von selbst verstehen.Die Studie wurde durchgeführt unter Leitung von Prof. Barz, Heinrich-Heine-Universität Düsseldorf, und Prof. Randoll, Alanus Hochschule Alfter. Die Untersuchung basiert auf eingehenden Befragungen von ehemaligen Waldorfschülern aus drei Alterskohorten. Die Herausgeber analysieren die konkreten Erfahrungen der Ehemaligen mit der Waldorfpädagogik. Für die Interpretation und Diskussion der Spätfolgen, der Nach- und Nebenwirkungen des Waldorfschulbesuchs in verschiedenen Lebensbereichen konnten namhafte Experten gewonnen werden. Analysiert werden Berufskarrieren, Lebensorientierungen, Religion, Gesundheit.
Bij de pagina met recensies is er ook een van Jens
Heisterkamp van Info3 te vinden, ‘Zufriedene Waldorfschüler’:
‘Waldorfschüler machen überdurchschnittlich oft das Abitur, erreichen überdurchschnittlich oft Hochschulabschlüsse, sie sind überaus zufrieden mit ihrem Berufsleben und werden selten arbeitslos. Sie stammen aber auch überproportional aus sozial und finanziell besser gestellten Elternhäusern mit einem überdurchschnittlichen Akademiker-Anteil. Ein auffällig hoher Anteil der Eltern von Waldorfschülern (fast ein fünftel) ist selbst Lehrer von Beruf – allerdings an Staatsschulen. Diese und viele andere interessante Ergebnisse hat die erste wissenschaftlich-systematischen Befragung von ehemaligen Waldorfschülern erbracht, die jetzt im VS-Verlag Wiesbaden erschienen ist. Verantwortlich für die Studie zeichnen die Erziehungswissenschaftler Professor Heiner Barz (Uni Düsseldorf) und Professor Dirk Randoll (Alanus Hochschule).Neben anderen Überraschungen ergab die Studie auch, dass nur ein verschwindend geringer Teil der ehemaligen Waldorfschüler selbst einen anthroposophischen Beruf ergreift (2,4 Prozent) oder sich für Anthroposophie interessiert (7,2 Prozent) – ein Resultat, dass insbesondere dem immer wieder von Kritikern geäußerten Vorwurf die Basis entziehen dürfte, dass Waldorfschulen auf anthroposophische Indoktrination abzielten.. Die Zufriedenheit der Ehemaligen mit “Ihrer” Schule überwiegt klar die bemängelten Defizite (z.B. Mathematik, Fremdsprachen): 47 Prozent der Absolventen, die selbst Kinder haben, haben diese wieder an einer Waldorfschule untergebracht.Nachzulesen sind die Ergebnisse der Studie in der aktuellen Ausgabe der Zeitschrift info3 – Anthroposophie im Dialog oder direkt in der knapp 400 Seiten starken Studie.’
Maar ook uit ‘onverdachte’ hoek, zoals uit de Süddeutsche Zeitung, ‘Distanz und Nähe. Was
wird eigentlich aus Waldorf-Absolventen?’
‘Eine Drei-Generationen-Studie liefert ein differenziertes Bild; Steiner-Pädagogik.Obwohl es in Deutschland mehr als 200 Waldorf-Schulen gibt, sind Erfolge und Misserfolge der Lehre Rudolf Steiners kaum erforscht. Dirk Randoll, Sozialforscher an der privaten Alanus-Hochschule in Alfter, hat mit seinem Kollegen Heiner Barz von der Universität Düsseldorf Ehemalige der vergangenen 50 Jahre um eine Bilanz gebeten. Mehr als tausend Waldorf-Absolventen in drei Altersklassen haben die beiden Professoren schriftlich befragt, mit zwei Dutzend haben sie lange Interviews und mit sechs Gruppen Diskussionen geführt.SZ: Landläufig sagt man, dass Waldorf-Schüler vor allem zweierlei werden: kreativ und sozial. Was ist aus den Absolventen der vergangenen 50 Jahre geworden – Künstler und Sozialarbeiter?Randoll: Nein. Unter den Ehemaligen sind überdurchschnittlich viele Lehrer und Lehrerinnen, aber auch Ingenieure, Ärzte und Apotheker. Künstler werden Waldorf-Schüler nur zu fünf Prozent – das sind allerdings immerhin fünfmal so viele wie im Durchschnitt der Bevölkerung, da ist es nur jeder hundertste. In sozialen Berufen liegt die Zahl der Waldorf-Absolventen etwa im Mittel.SZ: Und wie viele Schüler ergreifen einen anthroposophischen Beruf?Randoll: Nahezu niemand. Nur 2,4 Prozent widmen sich als Erwachsener der Eurythmie oder werden Lehrer an einer Waldorf-Schule. Die meisten sind darüber hinaus der Anthroposophie gegenüber indifferent, skeptisch bis negativ eingestellt.SZ: Heißt das, dass sie gar nicht auf Waldorf-Schulen hätten gehen wollen?Randoll: Nein. Die Lehre Rudolf Steiners spielt schon in den allermeisten Elternhäusern kaum eine Rolle. Nur die wenigsten geben Anthroposophie als Motiv für die elterliche Schulwahl an. Meist werden pädagogische Gründe sowie die Unzufriedenheit mit dem staatlichen Schulsystem genannt. Auch die Ehemaligen geben zu Protokoll, dass nichts sie so wenig interessiert hat wie das “Zwangsfach Eurythmie”. Gelobt wird aber die Offenheit gegenüber verschiedenen Glaubensrichtungen und Spiritualität. Und jeder zweite hat seine Kinder wieder auf eine Waldorf-Schule geschickt, auch ohne Anthroposoph zu sein.SZ: Seit der Pisa-Studie streitet die Öffentlichkeit, ob die Methoden des freien Unterrichts zu besseren Ergebnissen führt. Was sagen die Absolventen?Randoll: Das ist ganz unterschiedlich. Positiv glaubt die Mehrzahl, dass die Schule ihnen Kreativität, Selbstbewusstsein, soziale Kompetenz und Konfliktfähigkeit mitgegeben hat. Auf der anderen Seite sagen viele, dass sie vor allem in Naturwissenschaften und Fremdsprachen mehr gelernt hätten, wenn sie stärker gefordert worden wären. “Obwohl ich 13 Jahre Englisch und Französisch hatte, kann ich es kaum sprechen” – das haben wir öfter gehört. Viele beklagen auch mangelndes Leistungs-Feedback. In der Frage, wie man Schüler ohne Noten effizient bewertet, besteht Nachholbedarf.SZ: Die antiautoritären Umgangsformen werden auch im Rückblick positiv bewertet?Randoll: Mit zwei Einschränkungen. Erstens kommen Mädchen mit der Waldorf-Pädagogik offensichtlich besser zurecht als Jungen. Männliche Ehemalige sagen regelmäßig, ihnen hätte die Möglichkeit zum Ausleben ihrer “Jungs-Anteile” gefehlt: das körperliche Messen mit Gleichaltrigen, ein Ventil für ihre Aggressionen. Zweitens empfinden Schulwechsler wie Berufseinsteiger den Wechsel von der Waldorf-Welt in eine andere als sehr hart. Das gilt für Schulwechsler, aber vor allem für die Berufseinsteiger. Die ersten Jahre in der Leistungsgesellschaft kosten viel Kraft. Am Ende kommen die meisten dann allerdings sehr gut zurecht.SZ: Mit welchem Abschluss starten denn die Abgänger der Waldorf-Schulen, die ja im Prinzip Gesamtschulen sind, ins Leben?Randoll: Zwei von drei machen Abitur – das sind viele. Allerdings kommen Waldorf-Schüler auch aus überdurchschnittlich bildungsbewussten Elternhäusern. Und: 38 Prozent der Ehemaligen haben private Nachhilfe bekommen. Das ist nicht gerade eine Ruhmesleistung für einen Schultyp, der für sich in Anspruch nimmt, jeden Einzelnen zu fördern.SZ: Sie selber haben zwei Kinder auf der Waldorf-Schule. Welche Erkenntnis ziehen Sie als Vater aus der Studie?Randoll: Ich würde sie wieder dort einschulen, erwarte aber auch, dass sich die Waldorf-Schulen entwickeln. Sie sollten sich erstens den gesellschaftlichen Anforderungen stärker stellen. Und zweitens ihre Curricula – insbesondere die der Fremdsprachen und Naturwissenschaften – überarbeiten und die Lehrer besser qualifizieren.Interview: Jeannette Goddar (Süddeutsche Zeitung. 8. Februar 2007. Beilage S.41)’
En de Frankfurter
Rundschau oordeelde in ‘Verkannte Geister’:
‘Der Volksmund hat eine ziemlich klare Vorstellung davon, was aus den Absolventen von Waldorf-Schulen wird: Menschen, die ungeheuer kreativ und/oder enorm sozial sind. Dabei gibt es kaum eine ernst zunehmende Untersuchung über Erfolge oder Misserfolge der bundesweit mehr als 200 Waldorf-Schulen. Nun ist geklärt, dass das Klischee nur bedingt taugt: Lediglich fünf Prozent der Waldorf-Schüler arbeiten später als Künstler. In der Realität ergreifen sie meist normale akademische Berufe: Sie werden Ingenieure, Ärzte und Apotheker. Oder auch Lehrer. Doch als solche gehen sie so gut wie nie an eine Waldorf-Schule zurück.Zu verdanken ist diese Erkenntnis Dirk Randoll und Heiner Barz. Die beiden Sozialforscher von der privaten Alanus Hochschule in Alfter und der Universität Düsseldorf haben Ehemalige der vergangenen 50 Jahre um eine Bilanz gebeten. Sie befragten mehr als tausend Waldorf-Absolventen aus verschiedenen Altersgruppen dazu, was aus ihnen wurde und wie sie ihre Schullaufbahn im Rückblick bewerten. Dabei herausgekommen sind einige interessante Einblicke, die man so bisher nur vermuten konnte. Erstens: In den allermeisten Elternhäusern spielt die Lehre Rudolf Steiners keine Rolle. Nicht die Anthroposophie, sondern die Pädagogik sowie die Unzufriedenheit mit dem staatlichen Schulsystem sind entscheidend für die Schulwahl.Als positiv verbuchen die Ehemaligen, dass die Schule ihnen Kreativität, Selbstbewusstsein, soziale Kompetenz, Konfliktfähigkeit und Offenheit gegenüber Religionen mitgegeben hat. Verbesserungsbedarf sehen viele in der Didaktik der sehr frei unterrichtenden Schulen, die immer wieder auch als Vorbild für moderne Unterrichtsformen gehandelt werden. Viele bedauern, dass sie vor allem in Naturwissenschaften und Fremdsprachen nicht mehr gelernt haben, weil sie kaum gefordert wurden. Rückblickend betrachtet fehlt vielen Männern auch die Möglichkeit, “Jungs-Anteile” auszuleben. Wo kein körperliches Messen mit Gleichaltrigen möglich ist, fehlt offenbar ein Ventil für Aggressionen. Und: Mehr als ein Drittel der Waldorf-Absolventen hatte Nachhilfe-Unterricht. Keine Glanzleistung für einen Schultyp, der sich individuelle Förderung ganz oben auf die Fahnen schreibt.Jeannette Goddar (Frankfurter Rundschau; 13. März 2007. Rubrik FR: PLUS Wissen & Bildung)’
Op De Aardespiegel, die weer een weekje of wat stilgevallen
is, kwam Ferdinand Zanda gisteren met ‘The foolish Philosopher’:
‘Op één van mijn tochten over internet kwam ik de website van Joel Wendt tegen. Hij noemt zich “The foolish philosopher” en heeft een omvangrijke hoeveelheid werk online staan. Via zijn website is van alles (in het Engels) te lezen. Ook heeft hij een YouYube kanaal met meer dan 230 “talks” over uiteenlopende onderwerpen. Onder ander over de op handen zijnde metamorfose van het christendom, over de toestand in Amerika en over “how to become a real wizard”. Hij bekijkt de zaken kritisch en benoemd ze raak, vind ik. Het tempo is rustig en hij herhaalt zichzelf waardoor je de gelegenheid krijg om over zijn woorden na te denken. Voortdurend wijst hij ook op belangrijke boeken om te lezen. Op zijn aanraden heb ik Saving the Appearances van Owen Barfield gelezen en het was een schot in de roos! Een zeer verhelderend boek dat me helpt om de “aangeleerde” eenzijdigheid in het denken te overstijgen.Een reeks van 52 filmpjes (520 minuten, oftewel meer dan 8,5 uur) draagt de titel: Real Anthroposophy. Hierin uit hij zijn ongenoegen over het bestuur in Dornach en in Amerika. Hij trekt soms behoorlijk van leer. Later nuanceert hij zichzelf dan ook weer en spreekt hij over hoe je toch van Dornach kan houden (talk#11 van Real Antroposophy). Onderstaand het eerste filmpje in de reeks.’
Tot slot nog meer Amerikaans. Rick Tan III houdt de weblog ‘The Waldorf Way’ bij. Over
zichzelf meldt hij:
‘I live in beautiful northern California in Davis with my wife and three children, close to my parents and brothers, and their families. I graduated from Jesuit High School, earned a Bachelor of Arts in Biological Sciences from University of California at Davis, and I have a Medical Doctorate from University of the East from Manila, Philippines. I spent time as an at-home-parent and homeschooling parent, while my wife worked as a principal of an elementary school. She retired early and she is now the homeschooling parent, while I pursue my work as an artist, designer, wedding officiant, and educator. I value time with my family above all else. I enjoy expressing my creativity through arts, craft, and music. I strive for a balanced and harmonious life. I consider myself blessed to have my health, and a loving family.’
Twee weken geleden, maandag 20 februari, schreef hij ‘spirit
being being free. human striving for divine connection’:
‘Over 600 years ago, an Incan stronghold of dry-laid fieldstone buildings, pastures, and terraced gardens stood perched atop the Andes near the Urubamba River of modern-day Peru: Machu Picchu. A community of about 1200 Incan religious leaders, teachers, farmers, and their families lived there for about 100 years until it was mysteriously abandoned. Remaining relatively intact, one of its remarkable features is Intiwatana, the Hitching Post of the Sun. It is a rock positioned perfectly to meet the noonday sun of the southern hemisphere Winter Solstice. It was designed to honor the Incan Sun-god, Inti. The people had known intuitively that celebrating divine grace gave them a sense of belonging to the vast, miraculous spirit realm.Over 30 years ago, an anthroposophical stronghold of stuccoed geometrical buildings, lawns, and biodynamic gardens was founded, and remain perched along a bend in the American River in lovely Fair Oaks, CA: Rudolf Steiner College. A community of spiritual beings, teachers, farmers, and their friends connect and learn and dance and sing in wild abandon. One of its remarkable features is the Flowform, a water sculpture employing vortex technology. It is a cascading series of symmetrical catch basins where water often flows with a lemniscate movement. It was designed to honor the spiritual nature of mankind. Flowforms were designed by English sculptor John Wilkes, who was inspired by the teachings of Rudolf Steiner. Rudolf Steiner had known intuitively that celebrating divine grace gives us humans a sense of connection to the vast, miraculous spirit realm.Steiner also knew intuitively that human freedom is what connects us to the spirit realm. Human freedom allows us to be connected with each other as well, in thought, in feelings, in deed.Recently, I was informed that some folks out there were uncomfortable with my blog. I will not elaborate on what reasons they may have for feeling this way. I was saddened to think that these individuals who have spent more years than I learning about Steiner, and who at this point have reached a truly enlightened state, would find offense with my blog. It is, after all, only my striving to practice a literary medium, to share in my creative endeavors, to share the pride I have with the work of my students, and to further my learning about Waldorf. And if truly they believed that we all have the freedom and capacity to think for ourselves, as Steiner believes we do, then it would follow that I have the freedom to write about my personal experiences, and that my readers also have the freedom to read my blog posts and decide for themselves what gems they may find in my blog, if any. I would have to add that for those who dislike my work, you also have the freedom to not read my blog. I did a stat check on Blogger, and it appears that I have had over 55,000 visitors to my blog since I started it three summers ago. Hopefully, most of them enjoyed the pictures, drawings, and writings of my blog.It was at the Teacher Conference at Steiner College this morning that I was informed about the negative feedback. Interestingly enough, just a few minutes later, as a large group of us were gathering to hear the keynote speaker, Aonghus Gordon of Ruskin Mills, I was stopped by a nice gentleman who extended his hand out to me. He said, “Dr. Tan! I recogninze you from your picture on your blog. I wanted to thank you for your ideas on the Roman history project. It is wonderful to see how teachers are so creative in their own ways.” (For the blog post on the Roman aqueduct, click here.) That was a welcomed comment! And it is for that very reason I write my blog.My objectives have not changed: 1. to share my teaching journey in the Waldorf classroom 2. to serve as a companion in my studies of anthroposophy, Steiner, and waldorf education 3. to share inspired crafts, stories, verses, and other jewels of our life's striving, and 4. to catalyze spiritual, creative paths for those who happen to chance upon my blog.We all strive for some kind of spiritual connection to the divine, and to each other. The Waldorf Way is just one medium of my personal striving. I am a family man first, and my spiritual connection is to my wife and children. I am a teacher, and my spiritual connection to my students is through the curriculum and to my being present in the classroom. I am also an artist, musician, and occasionally, I like to think I am a writer.Am I an anthroposophist? No.Do I claim to be an anthroposophy scholar? Never have.Am I spiritual? Yes.Am I free? Absolutely.Do I want to visit Machu Picchu? That would be super cool!’
4 opmerkingen:
Leuk, die column van Geert Looyschelder.
Wist u overigens dat het goed te doen is om uw blog op de mobiele telefoon te lezen? Ik heb er al een tijdje een en ik heb ook WIFI, maar ik internet bijna nooit met die telefoon. Maar vanavond was ik zo moe als een eendagsvlieg bij avond, daarom dacht ik: ik ga niet achter de desktopcomputer lezen, maar er even relaxt bij liggen. Bij veel websites wil het lezen echter niet goed, omdat de letters te klein zijn en als men de letters groter zoomt, dan staat de hele tekst niet op het scherm, dan moet men steeds van links naar rechts scrollen. Maar bij Antroposofie in de pers is het goed te doen.
Nee, dat wist ik niet. Ik heb er zelf geen, maar het is mooi om te horen dat het kan en goed werkt. En bijzonder dat er mensen te vinden zijn die blijkbaar deze weblog mee naar bed nemen... misschien staan ze er dan ook mee op!
Ik ben zelf nog niet doorgedrongen tot het tijdperk van iPhone, iPad, tabletcomputers en wat dies meer zij. Wel ben ik net begonnen op Facebook, omdat ik heb gemerkt dat daar de nodige informatie te vinden is waar ik elders niet bij kan komen. Die kan ik dan eventueel weer voor hier gebruiken.
Ik kwam er onder meer achter doordat Michael Eggert het overlijden van Maria Thun te weten was gekomen via de Facebookpagina van Das Goetheanum. En inderdaad blijkt dat weekblad veel (inter)actiever te zijn op Facebook dan op zijn eigen website. En dat geldt voor meer antroposofische organen.
Nu, inderdaad lig ik soms wel eens even op de bank of op bed uw blogs te lezen. Want ik heb nu een Samsung Galaxy tablet gekocht. Dat is ongelooflijk leuk. Mijn dochter had er een gekocht en toen ik dat zag, heb ik de knoop doorgehakt en er ook een gekocht. Wat zo leuk aan zo'n tablet is,is het handzame formaat en het touchscreen en bovendien is hij ook nog veel sneller dan mijn desktop computer van 2006.
Voor tekstverwerking is zo'n tablet echter minder geschikt, dat doe ik nog op de gewone computer. Er zit ook een e-reader op, waarmee ik boeken lees en ook de GA van Steiner. En die e-reader heeft heel veel mogelijkheden. Men kan teksten selecteren en opslaan, zodat men ze later gemakkelijk terug kan vinden. Wat ook enorm leuk is, dat is de zogenaamde spraaksturing. Men zegt een woord of een paar woorden of een naam en dan krijg je alle zoekresultaten van google. Hierbij vergeleken valt de mobiele telefoon toch weer in het niet voor het lezen op internet, hoewel het zoals gezegd bij uw blog en sommige andere wel te doen is, maar zo'n tablet is toch werkelijk veel beter. Ik heb trouwens ook een goedkope tablet van Bart Smit gehad, maar die was niet zo goed en is nu ook nog kapot.
Nog wat vergeten. Ik wist niet dat er op Facebook ook zo veel over antroposofie te vinden is. Ik heb wel Facebook, maar ik ben er maar heel weinig online. Ik moet er toch maar eens wat meer sneupen.
Een reactie posten