Jonge duurzaamheid

We staan nu op het kruispunt van Westzeedijk en Westersingel en kijken naar beneden, in de richting van het Centraal Station (een kilometer verderop), de Eendrachtsweg in.

Een klein berichtje van Hinke Hamer vandaag in de zaterdageditie van Trouw, getiteld ‘Duurzaam studeren’:

‘De Duurzame Top-100 in Trouw vond hij een “heel mooi initiatief”. Maar Christopher Baan miste de jongeren in de lijst, terwijl juist zíj het duurzame karakter van de toekomst bepalen.’

Baan is 22 jaar en

‘studeert International Development Studies in Wageningen, maar heeft zijn studie een jaar op een laag pitje gezet en is nu voorzitter van Morgen, hét netwerk voor studenten die zich inzetten voor een duurzame toekomst.’

Na een uiteenzetting over de initiatieven die hij met zijn platform ontplooit voor studenten om hen bij duurzaamheid en maatschappelijk verantwoord ondernemen te betrekken, eindigt het artikeltje met:

‘Je kunt niet vroeg genoeg beginnen om duurzaamheid in het dagelijks leven te integreren, vindt Baan. “De studententijd is een essentiële periode: wij zijn de leiders en de consumenten van morgen.” Hij is ambitieus, gedreven en overtuigd van zijn organisatie. Maar makkelijk is het niet. “De mainstream is niet duurzaam. En dus moet je bij de basis beginnen: bij bewustzijnsvergroting.”’

Christopher Baan blijkt inderdaad zeer actief te zijn, getuige zijn aanwezigheid op internet. Hij heeft uiteraard een eigen weblog, ‘Young Internationalist’ geheten:

‘Young Internationalist is a place on the internet where references to interesting articles are collected around the subjects of international affairs, globalization, sustainable development, social issues, politics, developing world, world citizenship, art & technology, and architecture. It gives a young, fresh view on the world. It is meant to inspire fellow young people around the world to contribute to sustainable development, international justice and bridging the gap between rich and poor.’

Het gaat natuurlijk allemaal in het Engels, de internationale wereldtaal. Verder schrijft hij nog over zichzelf:

‘I’m a student of International Development Studies at Wageningen University. Besides, I’m more and less actively involved in different organizations and committees in the field of international affairs, youth politics, sustainable development and conflict resolution.
In the past I made a 6000 km cycle tour through India, as part of a sponsor programme for the Indian Ashray Trust.

While making my work of my hobbies, I also like doing photography, web design and travelling (hiking/ cycling).’

Hij heeft een enorme blogroll met namen en organisaties waar je u tegen zegt, waaruit zijn interesses blijken en zijn verwevenheid met de onderwerpen die hij noemt. Daarop vind ik bijvoorbeeld deze column van 20 december vorig jaar op de website van Ode, ‘Cheap & Green: al feestend verbeteren wij de wereld’. Je verneemt de stem van de jonge generatie in de crisiswereld van nu (en dus doorspekt met Engelse termen):

‘Fly Cheap & Green. Die aantrekkelijke woorden lijken ons te willen overtuigen van een verantwoorde vakantie aan een wit bounty strand of een goedkoop retourtje IJsland. Zo aantrekkelijk zelfs, dat je spontaan gaat geloven dat we ons luxe leventje kunnen blijven leven zonder dat we de planet om zeep helpen. Enjoy & do good, zo lijkt het adagium van tegenwoordig om duurzaam te leven. Maar in hoeverre zullen we hiermee écht het verschil maken, gezien de grootte van de uitdagingen waarvoor we staan? Can we buy our way to a sustainable society? Het antwoord is een krachtig “nee”. Terwijl de wereld lijkt te vergaan als we de krantenkoppen mogen geloven met alle crises, floreert de “groene industrie” van milieubewuste clubs en klimaatgoeroes. Momenteel bevinden we ons midden in wat de Amerikaanse schrijver Thomas Friedman een “green party” noemt: al consumerend en CO2-compenserend verbeteren wij de wereld. Maar door gewoon ons luxe leventje door te leven en af en toe wat biologisch vlees te kopen zullen we planeet niet redden. Integendeel: blind voor de uitdagingen waar wij voor staan rijden we vrolijk met onze hybride SUV in sneltreinvaart richting de afgrond van onomkeerbare klimaatverandering. Het Engelse New Economics Foundation rekende onlangs uit dat we te maken krijgen met een zogenaamd runaway climate dat buiten onze controle ligt, als we binnen 100 maanden niet drastisch onze CO2-uitstoot verminderen. Volgens Friedman moet er een “groene revolutie” komen, maar dan wel een revolutie van groene energie. We zullen onze consumptiepatronen en levensfilosofie drastisch moeten veranderen, en zowel politiek als bedrijfsleven zullen met ingrijpende maatregelen rond energie- en klimaatbeleid op de proppen moeten komen om écht een verschil te kunnen maken. Daarbij valt het cheap & green consumentisme van de huidige generatie maatschappelijk betrokkenen in het niet. Lite green consumerism dat momenteel en masse gepredikt wordt, staat totaal niet in verhouding met de grootsheid van de uitdagingen waar wij voor staan, zoals klimaatverandering, olieschaarste en hoge voedselprijzen. Ook al lijkt het indraaien van een spaar- of LEDlamp op het eerste gezicht een futiele daad zonder impact, uiteindelijk zal deze trend een tipping point bereiken waarop bedrijven wel naar hun klanten moeten luisteren en zullen inzien welke enorme winsten zij mislopen door niet groen te gaan. Laten we dus vooral doorgaan met onze kleine stapjes naar een duurzamere wereld, maar laten we alsjeblieft niet de schijn hoog houden dat we daarmee “klimaathelden” zijn geworden en dat daarmee de wereld is gered. We staan pas aan het begin.’

Op zijn blogroll staat onder ‘Friends’ ook Iwan Baan vermeld, niet toevallig met dezelfde achternaam: ‘my brother, and a talented photographer...’ Iwan Baan heeft op deze weblog van mij al eens gefigureerd, meer in de marge, net als Bastiaan Baan (ook familie), maar die een paar keer. Dus nu zijn we Christopher ook op het wilde wijde wereld web tegengekomen en hebben op die manier even met hem kunnen kennismaken.