Steractrice

Afgelopen donderdag 26 augustus was, zoals naast andere media het meest uitgebreid ook de Toneel.Blog meldde, dit in het nieuws: ‘Ariane Schluter krijgt Theo Mann-Bouwmeesterring’. Die weblog bestaat sinds december 2008; de hoofdredactie ligt in handen van Suzan Vermeulen. Zij was het dan ook die vorige week schreef:

‘Na maar liefst 16 jaar zal actrice Anne-Wil Blankers de Theo Mann-Bouwmeesterring doorgeven aan Ariane Schluter, vaste actrice van het Nationale Toneel. De ring is een persoonlijke toneelprijs en wordt doorgegeven van actrice aan een actrice, die in haar ogen een belangrijke bijdrage heeft geleverd aan het Nederlandse toneel. Het moment van de overhandiging zal plaatsvinden in oktober na afloop van een voorstelling van Verre Vrienden van het Nationale Toneel waar Ariane Schluter op dat moment in speelt. De datum van deze feestelijke bijeenkomst in de Koninklijke Schouwburg in Den Haag zal op een later tijdstip bekend worden gemaakt.

De Theo Mann-Bouwmeesterring

In 1911 werd door het publiek – ter ere van haar 40 jarige jubileum – aan actrice Theo Mann-Bouwmeester de gelijknamige ring geschonken. Hiermee is een traditie in gang gezet. Na Theo Mann-Bouwmeester hebben slechts 4 actrices de ring gedragen: Else Mauhs (1934), Caro van Eyck (1959), Annet Nieuwenhuijzen (1980) en Anne-Wil Blankers (1994). Ariane Schluter is de zesde persoon die de Theo Mann-Bouwmeesterring ontvangt.

Actrice Ariane Schluter

Ariane Schluter (1966) speelde na haar eindexamen aan de Toneelschool van Maastricht in producties van diverse toneelgezelschappen en is ook te zien in televisieseries en films. Twee jaar achtereen, in 2003 en 2004, won zij de Theo d’Or – de toneelprijs voor de beste vrouwelijke hoofdrol van een theaterproductie. Sinds 2007 is Ariane Schluter vast verbonden aan het Nationale Toneel en schitterde hier o.a. in Liaisons Dangereuses, Medea en Tirza.
Vanaf 5 oktober is Ariane Schluter te zien in Alan Ayckbourn’s komedie Verre Vrienden bij het Nationale Toneel.’

De track record van Ariane Schluter is imposant. Dat moet ook wel, anders zou zij die prestigieuze ring nooit krijgen. Maar wat ons hier interesseert, is wat er over haar te vinden is op een speciale website van en voor de leerlingen van de vrijeschool te Den Haag, toepasselijk ‘onder de 18’ geheten. Ik blijk aan deze website hier nog nooit aandacht besteed te hebben. Dus dat gemis moet ik eerst even goedmaken. ‘Onder de 18 is onderdeel van de Vrije School Den Haag’ staat er in ieder geval duidelijk. En dan ook dit:

‘Onze hartelijke dank voor de realisatie van www.onderde18.vrijeschooldenhaag.nl gaat uit voor zijn sprankelende ideeën, hartverwarmend enthousiasme en grote vrijwillige inzet, naar:
Bruno Driessen
voor zijn vakkundige technische ondersteuning en bereidwillige aandacht en attentie, naar:
Sjoerd Baarda
voor hun mooie foto’s, naar:
alle fotografen, met name naar Ad en Stijn Hupkes
voor al hun geschreven bijdragen, naar:
alle schrijvers van artikelen, met name naar de (ex-)redactieleden, die ook de opzet en de inhoud (mede-)bepaalden en nog steeds bepalen.
Namens de school, Peronnik Veltman en Roelof Jan Veltkamp’

De website is in drie afdelingen onderverdeeld: ‘binnen’, ‘boven’ en ‘buiten’. Die van ‘boven’ heeft ook een ‘algemeen’, en daar lees ik:

‘Algemeen – voor gasten

Het gebouw van de Vrije School Den Haag staat aan de Waalsdorperweg, aan de voet van de duinen. Het is een vooroorlogs gebouw, dus erg oud, maar wel gezellig. In de school zitten vaklokalen en de lokalen voor de 7e en 8e klassen (zeg maar de eerste en tweede klassen). Er is ook een schilder-, steenbewerk-, textiel-, en houtbewerklokaal, een metaallokaal, een kantine, de Grote Zaal, de kleine zaal, gymzaal, computerlokaal en mediatheek.

Elke lesdag begint om half 9 met periodeonderwijs tot half 11, waarna het pauze is. Na de pauze heeft de boven bouw profieluren en de anderen gewoon vaklessen. Er zijn verschillende eindtijden: 2 uur, 10 voor 3, 10 over half 4 of heel soms zelfs half 5; meestal 10 voor 3. Serieus meer weten? Kijk bij de algemene site.

Hoi jongens en meisjes,

’s ochtends om 8:30 gaat de bel. Alle kinderen, jong en oud, drommen door de deur de school binnen. Per klas gaat iedereen naar zijn of haar lokaal om daar twee uur hoofdonderwijs te krijgen. Elke klas heeft drie weken achter elke dag hetzelfde vak waar je alles leert over een onderwerp uit dat vak. Zo heb je economie, maatschappijleer, biologie, natuurkunde, geschiedenis, scheikunde, wiskunde, toneel en nog meer. De leraren vertellen uitgebreid over dit onderwerp en de leerlingen maken er een schrift over, waar je, net als voor het proefwerk aan het eind van de periode, een cijfer voor krijgt.

Na de pauze van een kwartier gaan de lessen weer verder. Samen met je klasgenootjes krijg je in allemaal vakken les, waaronder euritmie. In de euritmieles beweeg je op muziek en ritme alsof je een hele langzame en precieze dans danst. In de euritmie kun je zelfs het alfabet zeggen, alleen met vormen!

Buiten alle bekende vakken worden er nog verschillende kunstvakken gegeven; houtbewerken, metaal, boetseren, textiel, tekenen, schilderen en steenbewerken. Voor deze uren krijg je een opdracht over wat je moet maken, zoals een hamer of kleding voor metaal en textiel. Jouw leraar of lerares zal er alles aan doen om samen met jou de gewenste opdracht zo mooi mogelijk af te krijgen.

Na weer een dag met hun vrienden en vriendinnen gewerkt en geleerd te hebben, fietsen de leerlingen tussen zo 15:00 of 16:00 uur weer richting huis.

Laura M 11-2’

Goed, maar nu naar de dossiers, en dan vooral naar ‘Amfi-theater’. Daar lees ik:

‘Ruim 80 jaar na zijn oprichting is de Haagse Vrije School nog steeds een echte Cultuurschool.

Jaarlijks zetten tientallen leerlingen er hun eerste schreden op een volwaardig podium, spelen zo’n honderdvijftig tot tweehonderd leerlingen toneel, musical en euritmie en studeren zij met de gehele school koorwerken in. Dat was en is nog steeds een grote kracht van onze school en dat willen wij ook graag zo houden! Voor de meeste leerlingen blijven deze muzische cultuurbelevingen een geschenk voor het leven. Toch zullen de meeste van hen geen toneelspelers, musici of artiesten worden...

Maar er zijn in de loop van de decennia toch ook heel wat leerlingen geweest waarvoor deze ervaringen met toneel, dans en muziek wèl een echte opstap vormde voor hun latere carrière. Een aantal van hen, die het op dit gebied wel erg ver geschopt hebben, komen in deze folder aan het woord. Eerst willen wij u vertellen waarom. Zoals gezegd worden het toneel en de zaal op de Waalsdorperweg zeer intensief gebruikt. Vooral voor en door jonge mensen, maar er vinden ook talloze andere culturele activiteiten plaats. Gemiddeld tien maal per jaar wordt in de Grote Zaal een amfitheater opgezet. Het gevaarte bestaat uit losse elementen van hout en tovert de zaal in een paar uur zware arbeid om tot een echt theatertje. Dit amfitheater is oud, heel oud! Meer dan 40 jaar geleden gemaakt en later meermalen opgeknapt. Het is toe aan pensioen. De gaten vallen er in, het voldoet niet meer aan de moderne veiligheidseisen en is bepaald geen Arbo-proof geheel. Het moet dus vervangen worden. Wij hebben contact gezocht met de technische dienst van het Nationaal Toneel. Na enig overleg en denkwerk hebben zij een nieuw systeem voor onze zaal ontworpen en zijn bereid dat voor ons tegen een zeer gunstig tarief te bouwen. Het wordt fantastisch!

Beroemde oud leerlingen bouwen een show.

Niet alleen de mannen van het Nationaal Toneel werken mee. Een kleurrijk gezelschap van artiesten die in binnen en buitenland grote bekendheid genieten hebben hun medewerking toegezegd. Zij maken samen een avondvullend programma voor u met cabaret, jazz, musical, toneel en klassieke muziek. Op zondag 21 mei 2006 wordt het amfitheater in de zaal ingewijd met twee wervelende voorstellingen. Het zijn stuk voor stuk artiesten die hun eerste schreden op toneel zetten in deze zaal, met het oude amfitheater. Hun medewerking maakt mogelijk dat wij de grote uitgave die voor het amfitheater en de aanpassingen van de belichting noodzakelijk zijn, kunnen bekostigen. Zij doen het namelijk voor niets. Hun beloning komt uit het publiek, de sponsors en de donateurs die dit evenement gaan bijwonen en ondersteunen.’

U voelt hem natuurlijk al aankomen: onder hen is ook Ariane Schluter. En inderdaad, dit wordt over haar geschreven:

‘De kiem van de glansrijke carrière van Ariane Schluter (1966) ligt op het toneel van de Vrije School aan de Waalsdorperweg waar ze de onderbouw doorliep. De gelauwerde actrice (een Gouden Kalf in 1994, een Theo d’Or in 2003 en een in 2004 – beide voor de beste vrouwelijke hoofdrol) staat in 1978 in de zesde klas als Antonius op de planken in Julius Caesar van Shakespeare. (“In een wit gewaad, ik weet het nog heel goed.”) En aan het graf van de vermoorde keizer spreekt ze de woorden: “Vrienden, Romeinen, burgers, leent mij het oor...” Het was een sensatie voor de jonge Ariane. “Het was een moeilijke tekst voor een kind van twaalf. De betekenis drong maar langzaam tot mij door. Maar ’t was heel, heel bijzonder om te doen. En ik wist vanaf dat moment dat ik later toneelspeler wilde worden.” Ariane Schluter speelde tot nog toe in tientallen toneel- en filmproducties van o.a. Johan Doesburg, Alex van Warmerdam en Theo van Gogh.’

Op die bewuste 21 mei 2006 was zij natuurlijk niet de enige beroemdheid, een keur aan artiesten trad op. Die kan ik hier net zo goed laten volgen. Daar komen ze:

‘Karel de Rooy

Karel de Rooy (1946), “de kleine” in het duo Mini & Maxi, schitterde al op zijn vijfde in theaterzalen met een clowns-act in een kinderoperette. Maar eenmaal op de Vrije School kregen zijn ouders van juffie Van Wettum te horen: “Of van dat toneel af, of van school af!” Karel is achteraf “heel erg blij” met deze pedagogische ingreep. “Want doorgaan als een kindsterretje was niet goed voor mij geweest.” Grote rollen kreeg Karel niet gedurende zijn 12 jaar Vrije School. Dat was ook niet de bedoeling. Toneel op school was pedagogie, geen sterrenslag. Zoals zijn ouders het van Juffie Van Wettum te horen kregen. “’t Zit er bij Karel in en het komt er ooit toch wel uit. Hij moet zich nu eerst op andere dingen concentreren.” Hij is altijd laaiend enthousiast geweest over zijn Vrije Schooltijd. En de start van het succes van Mini & Maxi ligt aan de Waalsdorperweg. De tekstloze programma’s waar het duo zo bekend mee is geworden, hebben ze op zijn initiatief voor het eerst uitgeprobeerd in de grote zaal. Het werd een gigantisch succes dat nadien over de rest van de wereld kon worden uitgerold.

Stefan de Walle

Stefan de Walle (1965), die vorige jaar nog schitterde als Cyrano de Bergerac in het gelijknamige toneelstuk van Edmond Rostand uitgevoerd door Het Nationale Toneel, heeft naar eigen zeggen heel veel te danken aan het Vrije School toneel. “Het is voor mij van het allergrootste belang geweest voor mijn keuze om acteur te worden”, aldus Stefan de Walle. “Het toneel op de Vrije School is sowieso enorm belangrijk voor de ontplooiing van leerlingen. Daarom wil ik heel graag meewerken aan een nieuw amfitheater!” Veel herinneringen aan het toneel in de grote zaal aan de Waalsdorperweg heeft hij overigens niet. Na de tweede klas onderbouw verhuisde hij naar het oosten van het land. Daar doorliep hij de bovenbouw van de Vrije School Zutphen. Na de dertiende klas ging hij naar de Toneelschool. Wat hij zich nog goed herinnert van zijn tijd op de Vrije School in Den Haag zijn de bijeenkomsten in de grote zaal met de gehele school. “Als klein jochie maakte dat een enorme indruk op mij!”

Simone Roerade

Simone Roerade (1969) zat in de achtste klas van de Vrije School in Den Haag toen ze voor de verjaardag van haar lievelingsleraar Ignaz Anderson een lied schreef en ten gehore bracht. Vanaf dat moment wist ze dat ze later wilde zingen en componeren. “De vrije school heeft me daarin heel erg gestimuleerd en me alle vrijheid gegeven mezelf te ontplooien. Daar ben ik haar heel erg dankbaar voor.” Na de twaalfde deed ze conservatorium, vormde ze de funk-soul band Hips, toerde ze de wereld over met Candy Dulfer en bracht ze een solo cd uit. Maar vroege herinneringen aan het school-toneel blijft ze koesteren. Zoals het optreden, ze zat toen in de negende, met een van haar eigen eerste bandjes, The Suspects, in de grote zaal aan de Waalsdorperweg. “Dat was heel spannend: er kwam een platenmaatschappij kijken!”

Pierre Woudenberg

Pierre Woudenberg (1949), klarinettist in het Schönberg Ensemble, kent in zijn tijd op de Vrije School een rijk muziekleven. Hij speelt klarinet in het schoolorkest dat wekelijks repeteert tussen de middag in de kleine euritmiezaal. En hij was zestien toen hij met het schoolorkest soleerde in de grote zaal van het Kurhaus in Scheveningen: het tiende klarinetconcert van Karl Stamitz. Muziek is hem met de paplepel ingegoten. Zijn grootmoeder was beroepspianist en thuis speelde iedereen een instrument. “Maar de Vrije School heeft het wel erg gestimuleerd! Het hoorde er in mijn tijd bij dat je een instrument speelde.” Na dertien jaar Vrije School ging Pierre Woudenberg naar het conservatorium en werd hij lid van achtereenvolgens het Rotterdams Philharmonisch en het Radio Filharmonisch Orkest. Hij is thans hoofdvakdocent klarinet van het conservatorium in de residentie.

Nurlaila Karim

Nurlaila Karim (1975), musicalster uit de stal van Joop van den Ende, komt volgens eigen zeggen uit een echt antroposofisch nest. Als dochter van een vrijeschoolleraar doorliep ze de onderbouw in Delft en de bovenbouw in Den Haag. Dierbaarste herinnering aan het schooltoneel bewaart ze aan haar rol als Maria in West Side Story in de twaalfde klas. Maar ook het Requiem van Mozart dat ze met het Vrije Schoolkoor uitvoerde, vult nog steeds haar gemoed. “Elke keer als ik het hoor moet ik weer aan onze koorzang denken. Geweldig!” Maar ook zonder Vrije School was ze later naar het theater gegaan: “Het zat gewoon in me”. Toch heeft ze volgens eigen zeggen heel veel van haar creativiteit aan de Vrije School te danken. Na de twaalfde kon ze kiezen uit het Conservatorium en de Kleinkunst Academie. Ze koos voor de rol Gigi in Miss Saigon, het begin van een succesvolle carrière in musicalproducties.

Tijl Beckand

Tijl Beckand (1974) deed meer dan dertien jaar geleden de 12e klas maar hij kan nog steeds de grote zaal aan de Waalsdorperweg ruiken. Tijl Beckand, bij het grote publiek vooral bekend van de tv improvisatie-comedy De Lama’s, doorliep de onder- en bovenbouw in Den Haag. “In de grote zaal zijn alle drie mijn toneelstukken voor het eerst gespeeld door mijn klasgenoten. Ik bewaar zeer warme herinneringen aan de wijze waarop zij zich hebben ingezet voor deze producties. Gek genoeg zal de geur van de grote zaal mij altijd bijblijven.” De Vrije School en het vrijeschooltoneel hebben volgens Tijl Beckand overigens “geen enkele invloed” gehad op zijn verdere ontwikkeling. Maar de tijd die hij met zijn klasgenoten heeft doorgebracht zal hem “voor altijd dierbaar zijn”. “We hebben enorm veel meegemaakt met elkaar en dát is wel van invloed geweest op mijn carrière. In mijn tijd was de Vrije School nogal zoekende, naar mijn mening. Dat was op zich wel grappig. Onze klas moest in het laatste jaar de grote zaal zelf huren om een eigen productie op te voeren. Bovendien werden posters verwijderd omdat deze ‘niet in het interieur van de school pasten’. Ik hoop dat dergelijke krankzinnigheid is verdwenen.”’

En hoe is deze benefietmiddag verlopen, zult u zich afvragen. Ook daarvan wordt verslag gedaan, wel tweemaal zelfs, eerst door Peronnik Veltman op de website van de vrijeschool Den Haag, vervolgens ook door ouder Geert van Asbeck in het vrijeschoolblad van Den Haag ‘Bijblijven’.

‘Amfi-dag daverend succes! Twee stampvolle zalen en ruim €50.000 opbrengst!

Het Amfi-Theater project is afgerond. Het resultaat mag er zijn. Op zondag 21 mei j.l. zat zowel ’s middags als ’s avonds de zaal op de Waalsdorperweg tot de nok toe gevuld. In de pauze en na afloop was het een feest van ontmoetingen en gezellige onderonsjes tussen bekenden en vrienden.

Het bleef tot het laatst toe spannend hoeveel mensen de weg naar de voorstellingen gevonden hadden. Lang leek het moeilijk om twee zalen te vullen. Uiteindelijk zijn onze stoutste verwachtingen overtroffen. Ruim 720 bezoekers! Door een fout van de drukker – en omdat wij de kaarten niet hadden nageteld – bleken er uiteindelijk wel erg veel kaarten in omloop te zijn. Gelukkig kwam niet iedereen opdagen en paste het – met enige creatieve aanpassingen – toch net.

Het programma kende geen generale. Sommige artiesten namen iets meer tijd dan gepland en in de middag bleek dat het programma dus meer dan een half uur uitliep. Om die reden hebben we ’s avonds een pauze ingelast die zeer welkom was.

De stemming in beide zalen was geweldig. Iedereen genoot van Mini&Maxi die ouderwets op dreef waren en zelfs nog heel wat nieuwe fans aan zich hebben weten te binden. Maar ook de Mozartvertolking van het Wurlizer trio klonk geweldig en werd met aandacht beluisterd. Tussen al het cabaret-geweld was het trio een oase van rust.

Ariane Schluter en Stefan de Walle droegen voor, met subtiel spel ter ondersteuning. Het verhaal van Narcissus en Echo kreeg de volle aandacht, was prachtig qua taal en spanning en werd mooi begeleid door het combo van Mini&Maxi (dit was op het laatst geïmproviseerd).

De Lama’s maakte er een vrijeschool achtige avond van. Veel grappen over euritmie en een moordspel met Frank Oele. Vooral de jongeren in de zaal genoten van hun professionele flauwekul. Omdat dit onderdeel ’s middags te veel tijd nam, hebben ze zich ’s avonds iets beperkt, waardoor het nog leuker werd!

Dat Simone Roerade een zaal kan meekrijgen wisten we. Maar zij zong deze keer ook vooral gevoelige nummers, steengoed begeleid door haar kwartet. Jammer dat er niet meer tijd was, want het smaakte naar meer.

Het geheel werd technisch ondersteund door Nico de Rooij en Jordan Tuinman en de assistenten Daniël Baak en Florian Oele (10e klas). Het toneelbeeld zag er geweldig uit. Ook de geleuidstechniek was dik in orde.

Last but not least werd de voorstelling aan elkaar gepraat door Ruud Koornstra. Hij deed dat op onnavolgbare wijze! Een mix van ironische spot, dierbare herinneringen en een fantastische timing voor subtiele grappen, maakte de voorstelling echt “af”.

Wie er bij was heeft genoten. Wie er niet was heeft wat gemist. Het doel – een nieuw amfitheater – is bereikt en financieel voor het overgrote deel gehaald. Iedereen nogmaals heel erg bedankt!

Namens onze school:
Peronnik Veltman’

‘Benefietvoorstelling amfitheater’ is het tweede verslag, uit de schoolkrant van 2 juni 2006, dertiende jaargang, nummer 17:

‘De benefietvoorstelling op zondagmiddag 21 mei ten behoeve van het nieuwe amfitheater aan de Waalsdorperweg was al een doorslaand succes nog voordat de eerste artiest het toneel opkwam: de kaartverkoop, zo werd ons verteld, had totaal niet minder dan 50.000 euro opgebracht!

De zaal zat die middag dan ook barstensvol. En – geen onbelangrijk detail in dit verband – het publiek zat, juist ja, op het gloednieuwe amfitheater. Stevig, geluidloos en zonder risico op doorzakken.

Wat volgde was een wervelende show van oud-scholieren die inmiddels tot de top van ’s lands theater-, cabaret- en muziekwereld mogen worden gerekend. Artiesten die gewone stervelingen zoals u en ik doorgaans alleen kennen van grote afstand: van het witte doek, van de televisie, van de schouwburg, van de concertzaal. De sterren traden dit keer op in het ons eigen zo vertrouwde Grote Zaaltje aan de Waalsdorperweg; een zaal waar voor hen de basis van hun succes ligt – zo mogen we wel aannemen. Het was een buitengewone ervaring.

Gastheer Ruud Koornstra wist met persoonlijke herinneringen en prikkelende anekdotes de acts van de beroemde oud-scholieren geanimeerd aan elkaar te praten. Met verhalen over zijn eigen tijd op de Vrije School (over het gammele oude amfitheater bijvoorbeeld waar hij nog doorheen was gezakt) en over zijn eigen relatie met de artiesten (over zijn autoritjes-zonder-rijbewijs voor Mini en Maxi bijvoorbeeld).

De aftrap kwam van Mini en Maxi. Met een act over een verkouden marionetten-speler en diens levende marionet, en met later een act over twee rivaliserende musici en een act met een levende regenjas. Het was hilarisch en aandoenlijk tegelijk. Een toneelvorm zonder woorden waarmee zij zo bekend zijn geworden. Een toneelvorm die ze ooit, vele jaren geleden, voor het eerst uitprobeerden in de grote zaal aan de Waalsdorperweg en die ze nu uitluidden in diezelfde zaal. Want het was waarschijnlijk hun laatste gezamenlijk optreden zonder woorden.

Ariane Schluter en Stefan de Walle, grote sterren van het toneel, droegen voor, hoe kan het ook anders in de vrijeschool, uit Shakespeare. En klarinettist Pierre Woudenberg speelde Mozart met zijn Wurlitzertrio. Mooie ingetogen momenten in een verder uitbundige voorstelling.

De Lama’s kwamen met een geïmproviseerde parodie op euritmie en afgehoekte vormgeving. Ze begaven zich duidelijk zichtbaar op een voor hen onontgonnen terrein. Het lachen was er daarom niet minder om. Met als absoluut hoogtepunt een moordspel met meester Frank Oele (lang geleden een van de leraren van Lama Tijl Beckand) in de hoofdrol: Rudolf Steiner vermoord in een darkroom met een heus euritmietje – of was het een euritmiemeisje?

Jazz zangeres Simone Roerade en haar band tenslotte wisten het publiek op de been te krijgen. Het klapte en stampte en zong met Simone mee. Haar zangcarrière is volgens eigen zeggen in de achtste klas begonnen met een zelf gecomponeerd lied op lievelingsleraar Ignaz Anderson. Na afloop verkocht zij haar CD’s voor het goede doel. Ze stond naast Ruud Koornstra die losse stukken afvalhout van het oude Amfitheater probeerde te verkopen, ook voor het nieuwe theater. Hij had duidelijk minder succes dan Simone.

Ter afsluiting van de voorstelling werd er nog lang en uitbundig geapplaudisseerd, niet alleen voor de artiesten, maar ook voor het organiserend comité dat bergen werk heeft verricht – en eigenlijk ook voor het publiek zelf dat immers maar liefst 50.000 euro bij elkaar heeft gebracht voor het nieuwe amfitheater.

Het wachten is nu op een volgende benefietvoorstelling. Want een dergelijk succes mag eigenlijk niet zonder vervolg blijven. Een benefietvoorstelling voor een nieuwe fietsenstalling dan maar?

Geert van Asbeck (vader van Emma en Job)’

Zo’n Theo Mann-Bouwmeesterring voor Ariane Schluter laat wel zien dat al die inspanningen op school uiteindelijk enig effect sorteren...