We kijken weer uit op het Noordereiland, net zoals afgelopen zaterdag. Overigens zijn de drie vreemd gevormde witte objecten op de voorgrond geen kunstuitingen, maar aanlegplaatsen voor heel grote schepen om hun trossen omheen te leggen en aan te sjorren.Vandaag in PZC, officieel de Provinciale Zeeuwse Courant, het levensverhaal in kort bestek van de dertigjarige Atske Warnaar, beschreven door Ali Pankow:
‘Ze is geboren in Delft. Met haar drie jaar oudere broer Reinoud heeft ze een hechte band. Ze omschrijft haar ouders als “een beetje antroposofisch”. “Mijn moeder was werkzaam in de zorg. Mijn vader was fijn-mechanisch instrumentmaker in het Museon in Den Haag. Ik mocht vaak mee en ik vond het geweldig daar. Later zocht hij wat meer diepgang in zijn leven en werd hij groepsleider op een werkplaats voor verstandelijk gehandicapten. Dat werd uiteindelijk nog een heel familiegebeuren. Ook mijn moeder en later ook ik zelf hebben bij die instelling gewerkt.
Door die nieuwe baan van mijn vader moesten we verhuizen naar Schoorl. Dat wilde ik helemaal niet. Ik zat bijvoorbeeld al acht jaar op Jeugdtheaterschool Hofplein van Louis Lemaire. Ik heb zelfs nog gedreigd dat ik op een kamertje bij een van de leraren van school zou gaan wonen.”
Uiteindelijk ging Atske gewoon mee naar Schoorl en volgde in Bergen de Vrije School. Vrij jong, op haar zeventiende, trok ze “de wijde wereld” in. Met twee andere meiden naar een ruim anti-kraakpand midden in Amsterdam. “Dat was een geweldige tijd. We wilden nog een echt diploma halen van de middelbare school, want bij de Vrije School kreeg je alleen een getuigschrift. Een diploma leek me toch wel handig en op het Geert Groote College in Amsterdam, ook een Vrije School, maar gekoppeld aan het Montessori, wilden we een erkend Havo-diploma halen. We stimuleerden elkaar echt hoor bij het leren en we hebben dat diploma ook gehaald.”’
Na de nodige omzwervingen kwam ze met haar vriend in Zeeland terecht.
‘Atske's broer woonde toen al in Zierikzee en had hier het initiatief genomen tot oprichting van filmtheater FiZi. “Wij kwamen ook graag naar Zierikzee en in die beginperiode van FiZi, toen nog in het oude theater Mondragon, had ik ook al een paar keer achter de kassa gezeten. Reinoud heeft film-theater- en televisiewetenschappen gestudeerd, maar ik voelde me er ook altijd wel toe aangetrokken. Film is ons met de paplepel ingegoten door mijn vader die ook operateur was en thuis 16 mm films draaide. Film biedt zo'n mooi kader om belangrijke dingen in het leven duidelijk te maken. Ik heb in FiZi veel, maar niet alles kunnen programmeren wat ik zelf mooi vind. Aziatische films slaan bijvoorbeeld niet aan bij het publiek hier.”’
En toen, op een crisismoment in haar leven, kwam de vraag om te komen werken bij Stichting Zonnemaire Buitengewoon. Inderdaad een buitengewoon project van Jaap Verseput, op Schapenweg 1 in het plaatsje Zonnemaire op Schouwen-Duiveland. Met de Nacht van Buitengewoon Film, met TV Zeeland, met beeldende kunst, en met muziek, theater en poëzie. ‘TV Zeeland is op dit moment nog in een fase van experimenteren. De bedoeling is dat we vanaf half april per week 1of 2 nieuwe films op de site aanbieden.’ Inmiddels zijn er onder meer verschillende films van Jaap Verseput te bekijken. ‘onafhankelijk – altijd in uw buurt – andere kijk op Zeeland – wij doen wat u ook kan – podium functie – over de hele wereld maar vooral in Zeeland’.
‘Atske Warnaar noemt zich “cultureel werker”. Tot voor kort was zij de rechterhand van Jaap Verseput, agrarisch ondernemer én initiator van eigenzinnige culturele evenementen als Zonnemaire Buitengewoon en Giro de Picnic. Hij omschrijft haar baan als “medewerkster cultuurproducties”. Zijn verzoek twee jaar geleden bij hem te komen werken, kwam precies op het juiste moment. (...) Atske hapte toe en verruilde haar monumentenpand in Zierikzee, dat ze financieel toch niet meer alleen kon opbrengen, voor een knus dijkhuisje in Zonnemaire. In haar vrije tijd was en bleef ze programmeur bij filmtheater FiZi in Zierikzee.’
Zeeland is een bijzondere plek voor haar. Ze kan instemmen met zanger Paskal Jacobsen van de Zeeuwse band Bløf: ‘De wereld houdt op bij Zeeland, dat is heel veilig. Je kunt met je rug naar het water staan en dan het gevoel hebben dat je alles kunt overzien’. Bij Zonnemaire had ze het geweldig naar haar zin:
‘Al die gesprekken aan de keukentafel bij Jaap met al die verschillende boeren die je aanvankelijk zien als raar import-mens met vreemde haren. Ik heb door die gesprekken echt oog gekregen voor de producten op het land. Mijn vriendinnen uit Amsterdam kijken raar op als ik hen erop wijs hoe goed de juun en de suukerbieten erbij staan. Maar ik werd weer onrustig. Ik voelde dat ik weer verder wil in mijn leven.’
‘Rotterdam is inmiddels haar nieuwe woonplek. Zij werkt daar drie dagen per week bij de Rotterdamse Raad voor Kunst en Cultuur, afdeling debat en productie. De andere twee dagen werkt ze bij de dependance in de Maasstad van tekst- en communicatiebureau VIV uit Zierikzee. Overigens voor de opening van het nieuwe seizoen bij FiZi en voor Film by the Sea dat vrijdag in Vlissingen begint, komt ze graag nog enkele keren naar Zeeland.’
Tot zover het verhaal van Atske Warnaar. Nu we toch over kunst bezig zijn, moet ik zeker aanbevelen het weblog van Aoea te bekijken (zij staat ook op mijn blogroll, hier helemaal onderaan). Sinds gisteren heeft zij daar een prachtige verzameling Van Goghs opgezet, die samen een prachtig beeld geven van hoe hij de wereld zag, met andere woorden: diens wereldbeeld. Niet in woorden, maar in beelden. Als je dat hebt gezien, bekijk je de wereld met andere ogen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten