Feuilleton

Dit wordt een samenvatting van een samenvatting. Wat is het geval? Hugo Verbrugh is vandaag weer thuisgekomen. Hij was ruim twee weken – waarschijnlijk – met vakantie. Maar zijn lezers heeft hij al die tijd toch vergast op een dagelijks feuilleton. Zoals hij gisteren schreef:

‘Dit is de laatste aflevering van het blog-feuilleton tijdens een zeil-cruise op de Navis Narragena met onbekende bestemming die twee weken geleden van start ging.’

Die zeventien afleveringen had hij van tevoren geschreven en zo geprogrammeerd dat er iedere dag een nieuwe op zijn weblog ‘Middernachtszon’ werd geplaatst. Dat is natuurlijk een stunt, die hij trouwens vorig jaar ook al uithaalde. Maar dit keer was iedereen op de hoogte en wist hoe laat het was. Dat was een jaar geleden wel anders; weinigen hadden het toen in de gaten. Het leuke is dat Verbrugh deze zomer een soort overzicht van zijn weblog-activiteiten heeft gegeven, in een dialoogvorm, waarin hij rekenschap aflegt van zijn daden. Dat leidde gisteren tot deze bekentenis, in de mond van zijn gesprekspartner gelegd:

‘Want wat wil je eigenlijk? Waar wil je naar toe?

Je wilt een inzicht dat je de afgelopen 73 jaar in je persoonlijke binnenwereld bent begonnen uit te broeden eindelijk tot leven laten komen in de buitenwereld. Dat inzicht gaat over reïncarnatie. Dat inzicht houdt in dat dit onderwerp op de agenda van het publieke debat moet komen.

Dat uitbroeden doe je via de taal. Je kunt ook niet anders, want taal is het enige waar je in dit leven iets mee kunt.

Dat komt ook mooi uit, want het USP, het Unique Selling Point van je inzicht is dat je alleen serieus kunt werken aan reïncarnatie voor zover je inzicht hebt in de veranderende aard van de kennis.

Nou ben je door een toeval in de blogosfeer verzeild geraakt en dat inzicht inzake reïncarnatie is in de afgelopen 73 jaar bijna tot een obsessie geworden. Die obsessie leef je uit in je blog en om niet helemaal kapot te gaan aan die obsessie hebben de goede goden je geïnspireerd om ritme te brengen in dat geblog. “Iedere dag één blogje!” dus, naar analogie van een reclame-tekst voor jenever van een halve eeuw geleden: “iedere dag één glaasje!” en gaandeweg is de realiteit van de kracht van ritmen zich aan je gaan voordoen.

Nou, dat is mooi, maar nu moet je nog iets anders leren. Ritme is creatieve leegte. Alleen ruimte en tijd zijn reëel. Je moet gaan leren de lezers van je blog die leegte te laten ervaren. Al die woorden die je dagelijks lanceert worden door Penelope terecht meteen weer uitgewist. Je mag alleen hopen dat de lezer uit wat overblijft iets distilleert waar hij wat aan heeft. Doe je best!’

Het begon dus allemaal op maandag 2 augustus met ‘De Navis Narragena – een blog-feuilleton tijdens een zeil-cruise met onbekende bestemming (1)’:

‘Afgelopen zaterdag kreeg ik een mail van een goede vriend die ik al vele jaren niet meer gezien heb: Kim Leeser. Die had een jaar of twintig geleden de leiding van een auteurscollectief dat destijds “De Geschiedenis van de Middernachtszon” heeft geschreven. Dat was een ideeënromannetje met als ondertitel “een verhaal over karma en reïncarnatie” dat we destijds met een stel kornuiten samen geschreven hebben. Het verhaal heeft vanaf 1994 korte tijd als fysiek boek gecirculeerd; intussen heeft het in cyberspace zijn laatste rustplaats gevonden op www.kairos-kr.

Ik had sindsdien nooit meer iets van Kim vernomen, maar nu kwam een onverwacht bericht: of ik zin had om met een aantal andere goede vrienden een cruise van veertien dagen te maken op een antiek zeilschip met de verleidelijke naam “Navis Narragena”.

Ik heb het eigenlijk niet zo met cruises, maar de uitnodiging was zo geformuleerd dat ik me meteen meegenomen voelde en antwoordde dat ik graag zou komen.

Zo gezegd zo gedaan, gisteren ging ik, nadat ik mijn blog had gelanceerd en mijn laatste reactie had geplaatst, naar de haven waar de NN lag, Kim stond me op te wachten en de Navis Narragena ging meteen onder zeil. De rest van dit bericht is een korte samenvatting van wat sindsdien gebeurd is.’

Eenmaal op het schip ontstaat een gesprek met Kim Leeser. Die zegt hem:

‘Ik lees vanaf het begin elke dag je blog en alle reacties, en ik heb weliswaar nooit gereageerd maar ik lees tussen de regels van je verhalen dóór elke dag duidelijker dat je een goede vriend nodig hebt die je vertelt hoe het met je gaat, wat je eigenlijk aan het doen bent met je blog, wat er allemaal gebeurt op je blog.

“Daar moet ik iets aan doen,” ging ik gaandeweg steeds sterker denken, en dus heb ik je uitgenodigd voor een stevig privatissimum. Zoals ik had verwacht, ben je daarop ingegaan en nu zijn we hier en gaan we twee weken met elkaar spreken. Onze boot vaart dank zij een prima bemanning vanzelf, we hebben helemaal de tijd aan ons zelf. Je kunt alleen geen kant op buiten de boorden van dit schip. Geen dagelijkse actualiteit, geen kranten, geen televisie – alleen jij zelf en ik en de computer. Een maal per dag mag je aan de computer om een blogbericht te versturen – voor de rest loopt al je communicatie met de buitenwereld via mij. Ik vind het “format” van je blog best aardig – je zoekt elke dag de polariteit tussen actueel nieuws en de diepere achtergronden die daarin meespelen, maar de komende twee weken gaan we dat anders doen. We gaan werken aan de grote omstulping, zoals jij dat soms noemt. We gaan alleen communiceren over de diepere achtergronden. Wat in de rest van de wereld gebeurt blijft op de achtergrond.”

“En die andere goede vrienden waar je het in je uitnodiging over had?”, vroeg ik. “Waar zijn die? Of heb je me daarmee een oor aangenaaid?”

“Ja en nee, zoals jij zelf zo graag als antwoord geeft op ogenschijnlijk simpele vragen. Onze Navis is een antiek zeilschip, maar we zijn van alle digitaal-electronische gemakken voorzien en virtueel zeilen al je lezers met ons mee. Als je wilt, neem je iets van hun reacties mee in onze beraadslagingen.

En één persoon is echt helemaal aanwezig – Penelope. Die ken je; je hebt haar trouwens ook wel eens ergens in een blog aangeroepen en dat was heel treffend: de eendagsvlieg als mascotte voor blogwerk! Elke dag teksten schrijven, woorden-weefsels maken, en die dan ’s nachts weer uithalen zodat je de volgende ochtend bij het nulpunt opnieuw begint – dat is esoterie in het idioom van het blogwerk. Zij is hier ook, en zij fungeert als de perfecte muze. Daar gaan we met ons drieën twee weken aan werken.”

“En hoe gaan we dat precies doen?”

“Helemaal zoals jij in verschillende blogs hebt gesuggereerd of zelfs aanbevolen: ritmisch! Herinner je 22 en 26 september vorig jaar: “... ritmen: wie vertrouwd is met de antroposofie, herkent dit”, schreef je.

Vanavond beginnen we. Penelope en ik leggen je ons plan voor. We hebben een voorlopig lijstje met trefwoorden die we uit je blogs gedistilleerd hebben. Die trefwoorden verwijzen allemaal naar algemene onderwerpen die geregeld terugkomen in je blog. Elke avond pakken we één onderwerp en houden daar met ons drieën een brainstorm-sessie over. De resultaten nemen we mee door de nacht. De volgende ochtend geef ik je mijn samenvatting van ons gesprek van de vorige avond. Daarna hebben wij daar een privatissimum over: ik geef je een mini-college over je werk en jij mag onderbreken en vragen stellen en aanvullen. ’s Middags werk jij ons privatissimum uit. Je schrijft eerst helemaal vanuit jezelf een paar regels over wat we besproken hebben. Daarna verplaats je je helemaal in mij. Je wordt mij en geeft weer wat ik gemaakt heb van ons privatissimum van die ochtend. Dat wordt één stuk tekst en dat kom ik lezen terwijl het nog op het scherm staat en daarna hebben wij een kortere of langere dialoog over wat je geschreven hebt. Die dialoog schrijf je ook nog op en tot slot grasduin je even in je archief en zoek je nog een paar koppen die passen bij wat besproken hebben, Dan, dagelijks eind van de middag, publiceer je het resultaat op je blog. ’s Avonds pakken we een volgend trefwoord en zo voort.

Zo beginnen we vanavond en morgenmiddag publiceer je je eerste blogbericht vanaf de NN. Het trefwoord voor vanavond en morgen is “Denken is actie”.’

Een goed idee om in de wirwar van onderwerpen die in de afgelopen twee jaar (minus drie maanden, want Verburgh startte op 5 november 2008) aan bod zijn geweest enige lijn te proberen te ontdekken. Want als je dagelijks een weblog bijhoudt, raak je algauw het overzicht kwijt. De arme lezer moet maar zijn weg zien te vinden...

Goed, het thema op 3 augustus was dus ‘Denken is actie’. En het trefwoord de volgende dag ‘Anamnese’. En zo ging het door: ‘Doelgroep’, ‘Gedachtenexperiment’, ‘Kwebbeldoos’, ‘Existentiële import’, ‘Reductionisme’, ‘Wetenschap als Public Knowledge’, ‘Epistêmê en Doxa’, ‘De Toren van Babel’ en ‘Maak het impliciete expliciet’. Deze laatste was nummer 12, dus nu nog maar vijf. Dat zijn achtereenvolgens ‘Geld is gestold vertrouwen’, ‘Een vuur ontsteken’, ‘Geneeskunde en daaromtrent’ en ‘Waartoe is het recht op aarde?’ De laatste is ‘Iets nieuws’, maar aan hoe met dat probleem om te gaan heb ik in het begin al aandacht besteed, dus dat hoef ik nu niet nog een keer te doen.

Zo’n hele rondgang zou ik eigenlijk ook eens bij mij op deze weblog moeten doen. Want de labels met trefwoorden ergens onderaan functioneren nauwelijks meer bij de hoeveelheid bijdragen die ik inmiddels heb gemaakt (dit is de 742e, sinds 1 mei 2008). Dus dat is een beetje behelpen, temeer de beide zoekfuncties (zowel helemaal boven als beneden) niet altijd optimaal dienst doen. Maar dat zij dan zo; het lijkt me inherent aan deze vorm van dagelijkse vermeerdering...