Tranen

‘Mooischrijverij’ is niet bepaald een aanbeveling om iets te gaan lezen. Maar als iemand mooi schrijft, dan wel. En André Meiresonne kan mooi schrijven. Dus dit is een aanbeveling! Hij heeft net gisteren, een week nadat de Amerikaanse presidentsverkiezingen plaatsvonden, zijn reflectie op deze gebeurtenis op zijn weblog gepubliceerd. André doet dit niet half. Integendeel, hij doet dit wel twee keer. Hij heeft namelijk twee webloggen. Het enige verschil tussen beide teksten is de titel: ‘Cool, calm and collected – Obama’s eigenwaarde’ heet de ene, ‘Het kan wel! (Het Obama effect)’ de andere. Maar, zult u vragen, wat schrijft hij dan? Nu, dat kunt u heel eenvoudig lezen, hier (zijn persoonlijke weblog), of hier (zijn thema-weblog ‘Zin! Leidinggeven aan jezelf en anderen’).

Ik zei het al: André kan mooi schrijven. Ik bedoel dat hij een mooie stijl heeft. Hij heeft ritme en dat is heerlijk om te lezen. Zijn thema gisteren was ‘huilen’. Hierbij noemt hij mensen als Oprah Winfrey, Jesse Jackson en Colin Powell. Maar ook anderen, zelfs anderen heel dichtbij.

‘Best gek. Mensen die huilen omdat iemand tot president van Amerika is verkozen. Ik weet nog dat mensen huilden om een Amerikaanse president. Maar die was doodgeschoten. Toen huilden ze door de schok, van verdriet. Nu van blijdschap en ontroering. Dat kan een man dus bereiken. One Man. Huilende mensen over de hele wereld. Vreugdetranen. Je kunt het sentimenteel noemen. Lekker veilig. Of cynisch?’

Niet dat André nu schokkend nieuw nieuws heeft te melden:

‘Obama geeft mensen hoop op een betere toekomst. Volgens sommigen valse hoop. Maar hij heeft nieuwe groepen mensen naar de stembus gekregen. Uiteraard om op hem te stemmen. Mensen die nog nooit gestemd hadden. Omdat ze dachten dat het toch niet veel zou uitmaken. Wel dus. Zonder de hoogste opkomst ooit (met al die nieuwe jonge en gekleurde kiezers) had het heel anders kunnen aflopen. Was er in ieder geval minder gehuild.’

Maar hij brengt het in verband met iets anders. In het begin haalde hij Oprah Winfrey aan.

‘“It feels like hope won. (…) It feels like there’s a shift in conciousness. It feels like something really big and bold has happened here (…). It feels like anything is now possible,” zei Oprah Winfrey op CNN na de overwinning van Barack Obama.’

Op het eind komt hij hier op terug. Hij ziet het als een mogelijk signaal:

‘Nog even terug naar Oprah. Hysterisch? Of heeft ze een feilloos gevoel voor wat er gaande is in de wereld? Ik vermoed het laatste. “There’s a shift in conciousness.” Een bewustzijnsverandering. Begin november 1988 stond ik bij de Berlijnse Muur. Als iemand mij toen gezegd had: ‘Over een jaar staan hier mensen op te dansen’ had ik het niet geloofd. Onvoorstelbaar. Dream on! Toch was het 9 november 1989 zover. Binnen een jaar. Zo snel kan het gaan. Het kan wel!’

Nu ken ik André een beetje. Dus ik weet dat hij het zou waarderen als ik hier aangeef dat zijn nieuwe (tweede) boek net uit is: Vrij! Leef je eigen leven. Dus bij deze is dat meteen ook gezegd.