Honderdjarig

Enige tijd geleden werd ik gevraagd een stukje te schrijven voor het Duitse kwartaaltijdschrift ‘Seelenpflege in Heilpädagogik und Sozialtherapie’. In het Nederlands, dan werd het in het Duits vertaald. Ik heb daarbij gebruik gemaakt van een tekst die ik eerder heb geschreven (bij de gelegenheid van 97 en ook bij 98 jaar voor destijds het tijdschrift van het Heilpedagogisch Verbond, ‘De Verbinding’).

Dat nieuwe (zomer)nummer van Seelenpflege is nog niet verschenen. Maar ik denk dat er geen bezwaar tegen is als ik dat stukje nu op mijn weblog plaats. Zeker gezien de datum van vandaag, namelijk die van zondag 14 juni (geen zon op het moment, maar een beetje druilerige regen; dit kan echter het bijzondere van deze dag niet verminderen):

Op 14 juni 2009 bereikt dokter Schatborn, met haar volledige naam Nel Lievegoed-Schatborn, de onvergelijkbare leeftijd van honderd jaar. Zij was er als arts in opleiding bij toen op 19 september 1931 de officiële opening plaatsvond van het eerste heilpedagogische instituut in Nederland, het Zonnehuis. De initiatiefnemer was de 26-jarige Bernard Lievegoed, met wie zij drie jaar later zou trouwen. Zij zou na hem de leiding over de instelling op zich nemen en 66 jaar lang ten nauwste verbonden zijn met het reilen en zeilen ervan. De honderdjarige woont tegenwoordig in een verzorgingshuis in Zeist en maakt het goed. Zij heeft inmiddels vijftien achterkleinkinderen.

Een kleine herinnering van 25 jaar geleden van een jonge groepsleider in opleiding, toont hoe dokter Schatborn als directeur in haar werkzame leven door kinderen en medewerkers werd ervaren.

Het is woensdag tussen de middag. De hele groep van zes kinderen zit aan de ronde tafel, aan het warme eten. Iedereen doet zijn best zo min mogelijk te morsen van de andijvie met gehaktbal en jus. Door het raam is beneden de tuin te zien, want de groep woont op de eerste verdieping. Zacht maar duidelijk wordt op de deur geklopt en dokter Schatborn steekt haar hoofd om de hoek en vraagt: “Mag ik binnenkomen?” Natuurlijk, iedereen verheugt zich erop dat zij langskomt. Bij de andere drie groepen in huis is zij al geweest, deze groep zit helemaal achteraan de gang. Afkomstig van Zonnehuis Veldheim, een kleine kilometer verderop, is dit haar wekelijkse ronde over het terrein van Zonnehuis Stenia. Zij bezoekt alle groepen terwijl er wordt gegeten, dan kan zij alle kinderen en medewerkers even zien juist als zij bij elkaar zijn. Zij kijkt alle zes jongens aan, noemt hen bij hun naam en heeft een vraag of een vriendelijk woord voor iedereen. De groepsleiding wordt niet overgeslagen, ze lacht die toe. Hoe onervaren men ook is, zij schenkt hun haar onvoorwaardelijke vertrouwen. Daarmee kun je minstens weer een week vooruit, totdat zij opnieuw langskomt!