Tendentieus

Lieven Debrouwere kwam gisteravond laat, 22 februari 2011 23:32, met deze reactie op mijn bericht van gisteren, ‘Vertaling’:

‘Ik volg het werk van Jos Verhulst al geruime tijd en ik heb bij hem nog nooit een spoor van negationisme of Holocaust-ontkenning – in de letterlijke zin dan – gevonden. Wel is het zo dat hij de repressie tegen deze fenomenen aanklaagt als een aanval op de vrije meningsuiting. En die vrije meningsuiting verdedigt hij hartstochtelijk omdat ze voorwaarde is voor waarheidsvinding. Wat dat betreft is hij een volgeling van Voltaire, die bereid was zijn leven te geven voor de vrije uiting van meningen die hij zelf verafschuwde. Jos Verhulst verdedigt niet de mening van negationisten, hij verdedigt hun recht om die mening te uiten. Dat is een essentieel onderscheid, en het is niet Jos Verhulst die negationistische opvattingen in relatie brengt met de antroposofie, maar degenen die dit onderscheid niet maken – uit kwade wil, uit geestelijke luiheid of om welke reden dan ook. En dat is inderdaad stuitend. Van antroposofen zou je toch wel iets meer mogen verwachten.’

Als dat zo was, zou ik hier niet veel tegenin te brengen hebben. En ik weet ook wel dat Jos Verhulst (overigens niet te verwarren met de Jos Verhulst uit Gouda, of degene die de naam ‘Jos Verhulst’ als pseudoniem gebruikt – zie de discussie onderaan dit weblogbericht van 10 maart 2010) graag de grenzen van de vrije meningsuiting opzoekt, scherp debatteert en controverses niet schuwt. Hij is zeer belezen en heeft jarenlang politieke en maatschappelijke ontwikkelingen op de voet gevolgd en van commentaar voorzien. Daarvan getuigen zeer veel bijdragen van hem op internet. Maar juist daarom verwacht ik van hem iets anders dan wat ik met enige regelmaat van hem tegenkom uit de hoek van het negationisme. Ga ik naar zijn website ‘Vrij Geestesleven’ en van daaruit rechtstreeks ‘naar de map “directe democratie”’, vind ik helemaal onderaan bijvoorbeeld dit ‘Dossier: Vrijheid van Meningsuiting’. Ga ik ook in dit dossier naar beneden, staat er ‘juli 2000 – Het offensief tegen het Vrije Woord (met o.m. Chomsky over Faurisson) WW0-6’. Het betreft een paar artikelen ‘Uit de Witte Werf van juni 2000’. Het laatste deel bestaat uit ‘Enkele elementaire bemerkingen bij het recht op vrije meningsuiting’ en heeft deze inleiding:

‘Chomsky schreef de onderstaande tekst na de storm van kritiek, die in Frankrijk opstak nadat hij een petitie had getekend ten voordele van het vrije spreekrecht voor de revisionist Robert Faurisson. Na twintig jaar is de tekst actueler dan ooit. Men ziet dat Chomsky Australië en Groot-Brittannië, naast de USA, als bolwerken van vrije meningsuiting beschouwt. Ondertussen is in beide eerstgenoemde landen een duidelijk offensief aan de gang om de vrije meningsuiting wettelijk te beperken. In Frankrijk werden zeer strenge censuurwetten ingevoerd, waarvan ondermeer Garaudy het slachtoffer werd. Daarnaast is ook een klimaat van fysieke terreur ontstaan. Faurisson werd bijvoorbeeld enkele keren zwaar aangepakt door zionistische knokploegen. – JV’

Volgt de tekst van Noam Chomsky uit 1980, zonder nader commentaar. Relevant commentaar vind ik echter wel bij Gie van den Berghe terug, in zijn boek ‘De uitbuiting van de holocaust’ uit 1990 (tweede druk 2001), dat in zijn geheel ook op internet staat, op zijn eigen website. In het eerste hoofdstuk schrijft hij meteen onder ‘d. Vrijheid van meningsuiting’:

‘Toen Faurisson omwille van zijn negationistische stellingen uit zijn academisch ambt werd geschorst, ondertekende een vijfhonderdtal intellectuelen een petitie daartegen. Onder hen niemand minder dan Noam Chomsky, de befaamde Amerikaanse taalkundige en radicale criticus van het Amerikaanse beleid. De affaire rees de pan uit. De petitie werd in Frankrijk veroordeeld als een pleidooi voor het negationisme. Op verzoek van zijn linkse Franse vrienden zette Chomsky een aantal beschouwingen op papier over het recht op vrije meningsuiting. Die tekst werd zonder Chomsky’s expliciete toelating gebruikt als woord vooraf in een boek van Faurisson (1980).

In voornoemde beschouwingen gaat Chomsky niet in op de inhoudelijke discussie (gaskamers, jodenuitroeiing) omdat hij oordeelt daar te weinig over te weten. Chomsky maakt duidelijk dat het recht op vrije meningsuiting zinledig is als dat recht alleen geldt of alleen verdedigd wordt voor meningen waar men achter staat. Het recht op vrije meningsuiting moet natuurlijk het vurigst verdedigd worden als het om schokkende meningen gaat, meningen die lijnrecht indruisen tegen de eigen overtuiging. Chomsky benadrukt ook het evidente verschil tussen het verdedigen van de vrijheid van meningsuiting en het verdedigen van de geuite meningen. Maar daar voegt hij, jammer genoeg, aan toe dat Faurisson in zijn ogen een tamelijk a-politieke liberaal lijkt en dat niets bij hem op antisemitisme wijst. Chomsky had er goed aan gedaan zijn eerder geuite standpunt, dat met negationisten niet gediscussieerd hoeft te worden, even te herhalen. De ontkenners zouden zijn tekst dan zeker niet als legitimatie gebruikt hebben.’

Kijk, dat had ik natuurlijk wel graag even bij Jos Verhulst tegen willen komen. Maar niets daarvan. In hoofdstuk ‘6. De negationistische methode’ komt Van den Berghe nog uitgebreid op Faurisson te spreken, achtereenvolgens in ‘h. De “geleerde” Faurisson’, ‘i. De demagoog Faurisson’ en ‘j. Uitbuiting’, waarbij er geen spaan van zijn opvattingen heel blijft. Waarom lezen we hierover niets bij Jos Verhulst? – Volgend voorbeeld, twee regels boven voorgaand artikel: ‘januari 2001 – Revisionisme mag niet van het kapitalisme ww1-1’. Blijkbaar weer een artikel uit ‘De Witte Werf’, met als titel ‘Verdere aanvallen tegen burgerlijke vrijheden’. Daarin onder meer dit:

‘In België heeft het “Centrum voor Gelijkheid van Kansen en Racismebestrijding” een nieuwe klacht ingediend tegen revisionisten. De “misdaad” van deze laatsten is, dat ze in enkele Brusselse gemeenten een pamflet hadden verspreid waarin sprake is van de “mythe van de holocaust”. Het Anti-fascistisch Front en het coördinatiecomité van joodse organisaties heeft zich bij de klacht aangesloten (De Morgen en De Standaard, 20-1-2001). Ondertussen hebben drie Franstalige kamerleden de eis geformuleerd, dat de deportatie van homosexuelen door het nazi-regime verplicht wordt vermeld in de geschiedenislessen en de schoolboeken (De Morgen 12-1-2001). Een nieuwe onderwijs-eindterm dus. In Frankrijk is opnieuw een overheidsrapport verschenen waarin het bestaansrecht van Steinerscholen in vraag wordt gesteld. Onder de bezwarende feiten: in een bepaalde school had de inspectie vastgesteld, dat de leraren voor de lessen gezamenlijk een ochtendspreuk zegden. In Duitsland heeft de weldenkende pers een gemeenschappelijk front gevormd “tegen rechts” (www.netzgegenrechts.de). Verscheidene belangrijke kranten en tijdschriften bundelen in dit front hun media-inspanningen om de bevolking te winnen voor de multiculturele samenleving, om een algemeen verbod op rechtse of nationalistische publicaties, partijen en verenigingen te promoten, om de burgers te overtuigen van de juistheid van de wettelijk opgelegde holocaustversie enz. Zoals uit een bezoek aan de website blijkt, werken media , vakbonden en patronale organisaties hiertoe structureel samen. De versmelting van de “vrije” pers en van de economische macht neemt dus een wel zeer openlijke verschijningsvorm aan.’

Is het nodig om de vrijheid van meningsuiting te illustreren met de verspreiding van een pamflet ‘waarin sprake is van de “mythe van de holocaust”’ en dit als een ‘misdaad’ tussen opzichtige aanhalingstekens te plaatsen, en vervolgens in één adem door te laten zien dat vrijescholen aan eenzelfde soort ‘onrecht’ (hier zijn het mijn aanhalingstekens) worden onderworpen? Ik mis hier wat Van den Berghe aanvoert in hoofdstuk ‘6. De negationistische methode’, waarin hij na demagogie te spreken komt op ‘b. Propaganda’:

‘In dezelfde ideologische sfeer passen hun grootscheepse propagandacampagnes, een tweede opvallende kenmerk van de negationistische methode. Ze voeren propaganda per ton. De media worden systematisch bekogeld met lezersbrieven en verklaringen. Hun eigen uitgeverijen en boekverzenddiensten verspreiden op grote schaal reclamefolders, brochures, tijdschriften, video- en geluidsbanden. Dat alles komt ongevraagd terecht in brievenbussen van journalisten, schrijvers, parlementsleden, bibliotheken, professoren, leerkrachten, historici... Talloze kopies van niet zelden ronduit antisemitische tijdschriften worden systematisch verstuurd naar joodse gemeenschappen en mensen met een joods klinkende naam. Lezers worden aangemaand om de brochures te verspreiden, om geld te storten voor het bekostigen van video-opnames, vertaling, druk en massale verzending van artikels. In vijf jaar tijd werden in een veertigtal landen (onder meer Zuid-Afrika) meer dan een miljoen kopieën verspreid van de brochure opgesteld door Richard Verrall, leider van het Britse rechts radicale National Front (Stierven er werkelijk zes miljoen?, in 1974 uitgegeven onder het pseudoniem Richard Harwood). Toen het drukken en verspreiden van dit soort literatuur in een aantal landen aan banden werd gelegd, groeide Canada uit tot een belangrijk verspreidingscentrum met Ernst Zundel aan het hoofd. Midden jaren tachtig werd daar in vijftien talen gedrukt en naar minstens vijftig landen verzonden.’

De holocaust-mythe komt bij Verhulst weer terug in een artikel uit 2005 naar aanleiding van het proces tegen Ernst Zundel in Duitsland: ‘maart 2005 – The Zundel case is about human freedom. Period.’ Maar eerst wordt er een artikel van een zekere Matt Hutaff weergegeven, met de titel ‘Ernst Zundel: Modern-Day Galileo’:

‘Ernst Zundel believes that the Holocaust is not as it has been presented. He has written and spoken out about this. For this, he has been hounded by some Jews, the way Galileo was hounded by some Catholics.

This past week, Zundel was deported from Canada to his native Germany where he was promptly arrested for the crime of “Holocaust denial.” That's his crime: Holocaust denial. (...)

Zundel did nothing but use his inalienable human right to speak out on his belief that the Holocaust couldn’t have happened as we're all supposed to believe. He didn’t deny that Jews died. Lots did. There was a war going on. He didn't deny that there were concentration camps. There were plenty. In fact, and as an aside, we even had some in the U.S., but instead of Jews, we put Japanese Americans in ours. War is hell.’

Jos Verhulst laat dit gewoon staan en gaat verder met ‘Steunen op materiële gegevens en op documenten’:

‘Eind januari kregen we via de media een dagenlang durend tapijt-bombardement aan Auschwitz-herdenkingsmateriaal te verwerken. De eindeloze stroom van reportages en verslagen over de jodenvervolging kontrasteert schril met de stilte rond andere gebeurtenissen die tussen 1925 en 1950 in Centraal Europa plaatsvonden, en doet bijna vergeten dat al deze berichten toegeleverd worden binnen het kader van een censuurregime. Een vrijheidslievende pers zou consequent moeten zwijgen over aangelegenheden, waaromtrent de politieke kaste censuurwetten heeft uitgevaardigd. Maar onze media zijn natuurlijk niet vrijheidslievend.

Ieder rationeel en onafhankelijk denkend mens dient zich in eer en geweten af te vragen, wat hij nu eigenlijk écht weet over een onderwerp waaromtrent tegelijk zo’n uitzonderlijke censuur wordt opgelegd en zo buitensporig veel “berichtgeving” wordt gepleegd.

Kennis omtrent de gebeurtenissen in de Auschwitz-kampen steunt op twee soorten bronnen. Enerzijds hebben we de klassieke historische bronnen: archieven, gedocumenteerd fotomateriaal en materiële resten van het kamp. Anderzijds beschikken we ook over een massa getuigenverklaringen. Getuigenissen worden in de pers veel aangehaald, en regelmatig duiken nog nieuwe verklaringen op die dus meer dan een halve eeuw na de feiten voor het eerst worden geformuleerd.

We moeten ons durven afvragen in hoeverre zo’n getuigenissen de feiten weergeven. Getuigenverklaringen zijn in principe zeer kwetsbaar. Uit wetenschappelijk onderzoek blijkt, dat herinneringen snel kunnen besmet worden door suggesties. We moeten ons dus een beeld kunnen vormen omtrent de betrouwbaarheid van de getuigenissen.’

Volgen vier criteria waaraan getuigenverklaringen zouden moeten voldoen. Daarop schrijft Verhulst:

‘Er zijn slechts weinig elementen die aan deze vier criteria beantwoorden. Eén element dat in aanmerking zou kunnen komen, zijn de getuigenissen over de schoorstenen van de crematoria, die overvloedig rook en vuur uitbraakten en blijkens talrijke getuigenissen niet enkel vanuit het kamp, maar ook ver daarbuiten konden waargenomen worden. We behandelen hier echter een tweede element dat we konden identificeren en dat gemakkelijk kwantitatief kan worden geanalyseerd, namelijk het totaal aantal slachtoffers dat in het kamp te betreuren vielen. Diverse getuigen hebben zich hierover uitgesproken, en hebben daarbij ook vaak de grond vermeld waarop hun verklaring steunde. Bovendien heeft het staatsmuseum te Auschwitz een boek uitgegeven, waarin een inventaris is opgenomen van alle getuigenverklaringen omtrent het totaal aantal slachtoffers in het kamp (Franciszek Piper “Die Zahl der Opfer von Auschwitz, aufgrund der Quellen und der Erträge der Forschung 1945 bis 1990” Verlag staatliches Museum in Oswiecim, 1993). Doordat deze inventaris reeds voorhanden is, lopen we niet het risico om ons onderzoek op eenzijdig geselecteerde gegevens te baseren.’

Volgt een lang gedeelte met als hoofdvraag: ‘Hoeveel doden vielen werkelijk in Auschwitz?’ Om na vele schattingen en berekeningen uit te komen op:

‘Als “officieel” cijfer kan men het getal van 1,1 mliljoen weerhouden, dat door het Auschwitz-museum wordt vooropgesteld en ook door Raul Hilberg (“Die Vernichtung der europäischen Juden” Frankfurt am Main: Fischer 1961, 1982, 1999) wordt opgegeven. Een alternatief is het getal van 1,5 miljoen, dat op de gedenkstenen in Auschwitz-Birkenau is aangebracht in 1995. Deze gedenkstenen kwamen in de plaats van de oude, onder het communistisch regime aangebrachte stenen, waarop sprake was van 4 miljoen slachtoffers. Het Europees parlement verklaart ook dat er 1,5 miljoen slachtoffers vielen.’

Verhulsts conclusie is:

‘De getuigen, zowel gedetineerden als kampbewakers, geven aantallen op die wel verenigbaar zijn met het communistisch propagandacijfer van 4 miljoen, maar die uit statistisch oogpunt niet in overeenstemming kunnen gebracht worden met een cijfer van 1,1 of 1,5 miljoen. (...)

De meest eenvoudige verklaring lijkt te zijn, dat het getal van 4 miljoen doden een propagandacijfer is dat door de getuigen werd geïnterioriseerd. In elk geval suggereert onze vaststelling, dat men bij de reconstructie van de gebeurtenissen in de kampen dient te steunen op materiële vaststellingen en betrouwbare documenten, en niet op getuigenissen. Het feit dat een reeks getuigen relatief kort na de gebeurtenissen eensluidende verklaringen afleggen op basis van (naar eigen verklaring) onafhankelijke waarnemingsmethoden, is blijkbaar geen garantie voor het waarheidsgehalte van de verklaringen.

Materieel onderzoek betreffende massamoorden kan in bepaalde kampen op een eenvoudige manier gebeuren. Met name in Treblinka en Belzec moeten volgens de verklaringen enorme massagraven voorhanden zijn waarvan de preciese localisatie en omvang met moderne middelen op een niet-invasieve wijze (met behulp van GPR) in kaart kan worden gebracht. Het feit dat dit eenvoudige onderzoek nog niet officieel heeft plaatsgevonden (revisionisten claimen wel een onderzoek) is een ongelofelijke lacune. Censuur kan nooit de waarheid dienen. Een in volstrekte openbaarheid, onder het oog van de camera’s uitgevoerd bodemradar-onderzoek zou daarentegen wel van wil tot waarheidsvinding getuigen.’

Dit zou je natuurlijk best nog als een rationele en wetenschappelijke benadering kunnen beschouwen. Of lijkt het alleen maar op een rationeel onderzoek naar de waarheid en schuilt er meer achter? Waarom zou je dit zo willen uitzoeken, welk doel dient het? We kunnen inzake de bewijsvoering weer te rade gaan bij Gie van den Berghe, die in hoofdstuk ‘5. Overweldigende bewijzen van de jodenuitroeiing’ onder meer ook gebruik maakt van ‘b. Nazi-bronnen’ en ‘c. Andere bronnen’. En die zouden volgens Verhulst allemaal niet gelden? Maar laten we dit dossier ‘vrijheid van meningsuiting’ weer verlaten en terugkeren naar de webpagina over ‘Directe democratie’. Daar zien we ‘Helden van onze tijd’ vermeld staan, met eromheen drie fotootjes. Het onderste wordt begeleid door de tekst: ‘Stop the Secret Trials! Free Ernst Zundel. Political Prisoner’. De lettertjes daar nog onder zijn te klein om te lezen. Erop klikken leidt naar ‘Pressemeldung der Mannheimer Staatsanwaltschaft. Holocaust-Leugner vor Gericht’, met daaraan toegevoegd onder meer een verslag van ‘Day 1 of the Zundel Trial’. Wie het wil lezen, moet het vooral doen. Maar de man lijkt mij nou niet een schoolvoorbeeld van ‘Helden van onze tijd’; het zou me een raadsel moeten zijn waarom Verhulst hem als zodanig opvoert. Maar met alle voorgaande voorbeelden is het me niet zo’n heel groot raadsel meer. Het gebeurt teveel, te eenzijdig, en te gretig. Als laatste voorbeeld klik ik op het fotootje linksboven, de eerste ‘Held’, en blijk dan uit te komen bij ‘Siegfried Verbeke riskeert zeer lange gevangenisstraf’, een bericht uit ‘De Morgen van 26 oktober 2005’:

‘De internationale rechtshulpkamer van de Amsterdamse rechtbank heeft gisteren beslist om Siegfried Verbeke, de extreem-rechtse peetvader van de holocaustontkenners in Vlaanderen, uit te leveren aan Duitsland. Verbeke werd begin augustus opgepakt op de luchthaven van Schiphol op basis van een Europees aanhoudingsbevel dat vorig jaar werd uitgeschreven door de procureur van Mannheim in Baden-Württemberg. Hij verbleef sindsdien in een gevangenis in Alphen aan de Rijn. Het Duitse gerecht wil Verbeke vervolgen voor overtredingen van de wet op het negationisme en revisionisme. In Mannheim, waar het parket zich specialiseert in de bestrijding van negationisten, riskeert hij een effectieve celstraf van vijf tot tien jaar. In Antwerpen werd Verbeke voor soortgelijke feiten veroordeeld tot de maximumstraf van een jaar.

Volgens advocaat Piet Noë, de raadsman van Verbeke, zal de uitlevering binnen tien dagen plaatsvinden. Tegen het vonnis van de Amsterdamse rechtbank is geen beroep mogelijk. Verbeke, die tijdens vorige zittingen in een glazen hok plaats moest nemen om hem te beschermen tegen eventuele agressie van het publiek, was gisteren niet aanwezig in de rechtszaal. Uit telefonische contacten met zijn cliënt vernam zijn advocaat dat Verbeke “erg geschrokken” is van het vonnis. De verdediging had de voorbije maanden allerlei procedurekwesties opgeworpen, in de hoop dat de maximumtermijn van drie maanden waarover het Nederlandse gerecht beschikte om Verbeke vast te houden zou worden overschreden. In dat geval zou Verbeke automatisch vrijgekomen zijn.’

Over deze ‘held’ lees ik in een naschrift bij een artikel van Gie van Berghe uit 1995, ‘Huiswerk voor holocaustontkenners’, waarin hij stelt:

‘In plaats van historische bronnen verdacht te maken moeten ze maar eens op zoek gaan naar de bronnen die hun tegenverhaal kunnen bekrachtigen. Laten we ze aan het werk zetten met de volgende geschiedkundig verantwoorde opdracht.’

In zijn naschrift schrijft hij vervolgens:

‘Dit huiswerk verscheen eerder in enkele dagbladen. Dat was meteen raak: negationist Siegfried Verbeke klom in zijn venijnige pen en stuurde een schotschrift van drie bladzijden naar zijn adressenbestand. Het huiswerk zit hem duidelijk hoog. Zijn reactie is zoals gebruikelijk persoonsgericht, platvloers, tegenstrijdig en zonder niveau. Zo beweert hij enerzijds dat het huiswerk al lang gemaakt is en anderzijds dat men de negationisten belet het te maken.

De werking van dit huiswerk staat, zoals gezegd, los van reacties van ontkenners, het is een verweermiddel voor hun tegenstanders. Dat ontkenners de taak niet op zich zouden nemen was voorspeld. De drogredenen die ze aanvoeren om er zich aan te onttrekken doen er in feite niet toe. Maar de publikatie van het huiswerk in dit blad biedt toch de kans om hun sluwste argumenten te weerleggen.

(...) het huiswerk bestaat uit het aantonen van de leugen waarin ontkenners geloven. Als de gedeporteerden niet vermoord werden, moeten ze in 1945 nog geleefd hebben of een natuurlijke dood gestorven zijn. Daarvan moeten de voor alle burgers gebruikelijke bronnen bestaan. Het huiswerk begint in België, in de vele archieven die bewaard gebleven zijn: Jodenregister, deportatielijsten en naoorlogs opsporingsmateriaal. Werk dat moet worden voortgezet in gemeentelijke en politionele archieven in landen waar de slachtoffers volgens de ontkenners verder geleefd hebben. Iedereen die zich inspant kan deze bronnen vinden en raadplegen. Maar het kost wel inspanning én geschiedkundige kennis.

Het huiswerk zou ook waardeloos zijn omdat ik geen historicus ben. Behalve een diploma is geschiedkundige ook een beroep. Het is in de eerste plaats een wetenschappelijke methode. Zoals gebruikelijk in de wetenschap beslist de gemeenschap van wetenschappers over die methode en over haar correcte toepassing (een diploma is geen absolute waarborg). Die erkenning heeft het werk dat ik in hoofde van mijn beroep aflever al lang gekregen. Ik ben dus een historicus. Overigens, zelfs als dat niet het geval zou zijn, waarom zou het huiswerk dan niet geldig zijn?

De bewijslast ligt volgens Verbeke niet bij ontkenners, wie aanklaagt moet de schuld bewijzen. Niet gehinderd door enige kennis of methode haalt Verbeke rechtspraak en geschiedschrijving door elkaar. Daarenboven zijn het de ontkenners die een historisch aangetoonde volkenmoord ontkennen. Uit alle beschikbare bronnen, gegevens en kennis volgt dat het grootste aantal van de uit België gedeporteerde joden en zigeuners zijn omgebracht. Wie het tegendeel beweert moet dat met constructieve, wetenschappelijke argumenten aantonen. Wat is er nu logischer en eenvoudiger dan de miljoenen opsporen die volgens de ontkenners geen slachtoffers zijn?’

Waarom is deze Verbeke nu een van de drie helden van Jos Verhulst? Er zijn toch andere helden genoeg die de grenzen van de vrije meningsuiting opzoeken, scherp debatteren en controverses niet schuwen. Het moge duidelijk zijn dat ik in deze zaak eerder Gie van den Berghe voordraag dan Jos Verhulst. Die vind ik ronduit selectief, eenzijdig en tendentieus en daarmee niet navolgenswaardig, hoezeer hij ook zijn meningsvrijheid uitleeft.

.