Ether

Volgens mijn informatie was twee dagen geleden de officiële verschijningsdatum (of de verwachte verschijningsdatum; dat stond er in ieder geval drie dagen geleden nog, nu staat er dat het in november al is verschenen, maar dat lijkt mij sterk...) van het boek ‘Eenoog in het land van de blinden. De herontdekking van aether; naar het leven van Viktor Schauberger’, door Reinout Guepin.

Hem kwamen we op 11 juli 2009 in ‘Natuurenergie’ ook tegen op de website gewijd aan Viktor Schauberger, waar op de homepage staat:

‘Dit is de website van de Stichting Natuur- en Implosietechnieken, opgericht in april 2006 met als doel het bestuderen en bekendmaken van het werk van de Oostenrijkse boswachter, natuurvorser, uitvinder en theoreticus Viktor Schauberger.’

Deze Reinout Guepin is initiatiefnemer hiervan. Over hemzelf is meer te vinden op de website van het zogenaamde ‘Frontier Symposium’, dat op 7 november 2009 in Amsterdam werd gehouden. Hij trad op als een van de sprekers:

‘Reinout Guepin (Oostkapelle, 1972) groeide op, op Biologisch-Dynamische boerderijen in Zeeland (Loverendale) en de Betuwe (Warmonderhof). Hij ging naar de vrije school, die hij afsloot met een Havo diploma. Daarna begon hij aan een studie “bosbouw en cultuurtechniek”, die hij niet afmaakte. In plaats daarvan bereisde hij de wereld. Enkele jaren later deed hij de opleiding “Biologisch-Dynamische land- en tuinbouw” (Warmonderhof) in Dronten, die hij afmaakte. Zijn interesse lag duidelijk in het “groen”, maar hij wilde daar niet op een commerciële manier mee bezig zijn. In 1996 kreeg hij in het buitenland een boek onder ogen over Viktor Schauberger, waarin ook Rudolf Steiner, inspirator van de Biologisch-Dynamische landbouw werd genoemd. Enkele boeken verder realiseerde hij zich dat Viktor Schauberger een andere belangrijke inspirator van de Biologisch-Dynamische landbouw zou kunnen worden. Hij vertaalde een boek over de landbouwkundige inzichten van Viktor Schauberger uit het Engels. Het werk van Viktor Schauberger bleef hem fascineren. In 2005 zocht en vond hij enkele andere Schauberger-enthousiastelingen, en richtte met hen de “Stichting Natuur- en Implosietechnieken” op, met als doel meer bekendheid te geven aan het werk van Viktor Schauberger in Nederland. Naast het stichtingswerk, en losse baantjes voor de financiering, werkt hij aan een eigen boek over Viktor Schauberger in het Nederlands.’

Deze Stichting Natuur- en Implosietechnieken organiseerde in 2008 de tweede editie van haar ‘Schaubergerdag’. In de aankondiging stond hierover te lezen:

‘Op zaterdag 29 november organiseert de Stichting Natuur- en Implosietechnieken de tweede editie van de Schaubergerdag op landgoed “Thedingweert” vlakbij Tiel. Van 10 tot 17 uur zijn zowel beginners als gevorderden in het fenomeen “vrije energie” welkom om te luisteren naar twee boeiende lezingen van de Duitse Schaubergerexpert Roland Steinköning. Hij gaat vertellen over zijn ervaringen met het nabouwen van de apparaten van de Oostenrijkse natuurwetenschapper en uitvinder Viktor Schauberger. Soms geëerd maar vaak verguisd door de moderne wetenschap. Echter, in een tijd van olieoorlogen en het broeikaseffect, vinden de praktische, milieuvriendelijke uitvindingen van Schauberger steeds meer weerklank bij een kritische massa, die naarstig zoekt naar alternatieve, schone en goedkope energiebronnen.

“Waarom zouden we onze cultuur bouwen op schaarse energiebronnen, terwijl de natuur ons laat zien dat overvloed ons erfdeel is,” vraagt Reinout Guepin, voorzitter van de Stichting Natuur- en Implosietechnieken. Deze stichting wil de toepassing van Schauberger’s natuurlijke technieken – die dit jaar precies 50 jaar geleden stierf – verder ontwikkelen en voor een breed publiek toegankelijk maken. Schauberger, verwierf in de jaren ’40 bekendheid met de uitvinding van milieuvriendelijke implosiemotoren.

Van explosie naar implosie
Onze wetenschap gaat ervan uit dat energie niet vermenigvuldigd kan worden. Daarom berust de huidige techniek op explosies (van binnen naar buiten gericht), wat de natuur afbreekt in plaats van opbouwt. Olieconcerns varen wel bij dit paradigma en verdienen miljarden met het verkopen van dure, vervuilende fossiele brandstoffen. “Schauberger ontdekte dat de natuur vooral gebruik maakt van implosie, waarbij een van buiten naar binnen gerichte beweging opbouwende krachten opwekt,” zo licht Guepin de basistheorie van de Oostenrijkse “vrije-energie pionier” uit.

Steinköning grootste Schaubergerkenner ooit
De Stichting Natuur- en Implosietechnieken is er trots op dat Roland Steinkönig, verbonden aan het “Verein für Implosionsforchung und Anwendung” heeft toegezegd twee voordrachten te willen geven. Guepin: “Deze boeiende man en verhalenverteller heeft meer dan 800 van de 10.000 brieven die Viktor Schauberger heeft nagelaten, bestudeerd. Daarmee is hij waarschijnlijk de grootste Schaubergekenner die er is.”

Inhoud van de twee lezingen
De eerste lezing zal gaan over het werk van het “Verein” in Zuid-Duitsland, en de hindernissen die zij al tien jaar proberen te overwinnen bij het nabouwen van de apparaten van Viktor Schauberger. En de tweede voordracht betreft de zogenaamde “energieconcentraten”, die waarschijnlijk het “missende ingrediënt vormen”. Roland kreeg gaandeweg zijn onderzoek het gevoel dat dit het ontbrekende – en waarschijnlijk door de uitvinder geheimgehouden – “ingrediënt” moest zijn zonder welke de apparaten domweg niet functioneren.’

En nu is er dus het boek ‘Eenoog, in het land van de blinden’. Het persbericht meldt over deze uitgave:

‘Dit boek bevat het ongelooflijke maar waargebeurde verhaal van een Oostenrijkse boswachter die in de jaren 1920 door geduldige observatie van de natuur een nieuwe energiebron ontdekt.

Kortstondig wordt hij wereldberoemd. Jaloerse wetenschappers verklaren hem voor gek en proberen hem opgesloten te krijgen. De industrie probeert hem zijn geheim te ontfutselen. Politici proberen hem voor hun karretje te spannen. Hitler wil deze nieuwe energiebron gebruiken voor de opbouw van zijn Derde Rijk. Hij dwingt de boswachter in concentratiekamp Mauthausen te werken aan de ontwikkeling van een motor voor zogenaamde “vliegende schotels”. Na de oorlog nemen de Amerikanen hem gevangen en proberen met zijn techniek de meest krachtige waterstofbom te ontwikkelen.

De uitvinder zelf realiseert zich dat de mensheid zijn vinding in dit stadium van haar ontwikkeling alleen maar zal misbruiken om elkaar wederzijds uit te roeien en nog verder in economische slavernij te voeren. Hij houdt de belangrijkste details van zijn vinding daarom geheim, maar geeft wel aanwijzingen waarmee de moreel volgroeide mensheid van de toekomst deze nieuwe, natuurlijke “Implosietechniek” bruikbaar zal kunnen maken.

De schrijver
Reinout Guepin (1972) kwam tijdens zijn opleiding voor biologisch-dynamische land- en tuinbouw met het gedachtegoed van de boswachter in aanraking. Hij werd meteen gegrepen door diens landbouwkundige uitvindingen en begon een persoonlijke studie naar deze enigmatische persoonlijkheid. Om het gedachtegoed van de boswachter (Viktor Schauberger, Oostenrijk 1885) onder een breder publiek bekend te maken, richtte hij met andere enthousiastelingen in 2006 de stichting Natuur- en Implosietechnieken op.

Met deze roman, die te lezen is als een biografie, geeft hij inzicht in de sociaaleconomische situatie van die tijd, onderzoekt hij de mogelijke inspiratiebronnen van de boswachter en geeft een samenvatting van wat er bekend is over diens apparaten.’

De gegevens van dit boek zijn:

‘ISBN/EAN: 9789078070276
Uitgever: Frontier Publishing
Paperback € 29,90
Genre: Esoterie algemeen
Taal: Nederlands
456 pagina’s’

In dit kader is ook het volgende interessant. Ik vond dit op de website van het ‘Ita Wegman Institut für anthroposophische Grundlagenforschung’, bij ‘Publikationen’. Onder ‘II. Aufsätze von Peter Selg (chronologisch)’ staat ook dit artikel vermeld:

‘“Sie sehen den Äther”. Zum 33. Todestag von Lilly Kolisko. (als PDF) Das Goetheanum. 49, 2009.’

Klik ik op dit pdf-document, komt dit artikel uit het weekblad Das Goetheanum tevoorschijn. Ik laat het hier in zijn geheel volgen:

‘Peter Selg, Zum 33. Todestag von Lilly Kolisko

«Sie sehen den Äther»

Am 20. November 2009 veranstaltete das Ita-Wegman-lnstitut für anthroposo­phische Grundlagenforschung in ArIesheim ein Seminar zu leben und Werk von Lilly Kolisko (1889-1916), der von Rudolf Steiner hoch geschätzten Natur­wissenschaftlerin, die vor 33 Jahren starb. Auf Einladung des Institutes sprach die norwegische Kolisko-Forscherin Soili Turunen.

Im Therapiehaus der Arlesheimer Klinik fanden die Vorträge statt, in den Räum­lichkeiten des benachbarten lta-Weg­man-Archivs wurde eine Ausstellung von Originalarbeiten Lilly Koliskos gezeigt. Auch viele ihrer Bücher in deutscher wie englischer Sprache waren präsent – und der Mann, der sie in Fngland auf eigene Initiative, mit einer eigenen Druckpresse auf den Weg gebracht hat: Andrew Clu­nies-Ross, der Enkel von Eugen und Lilly Kolisko, der zum 33. Todestag nach Arles­heim gereist war.

Er bereute den weiten Weg nicht – die Vorträge von Soili Turunen waren ein­drucksvoll und die Atmosphäre des Tref­fens licht und herzlich, von Zukunftskräf­ten erfüllt, trotz der tragischen Biografie jener Persönlichkeit, die im Mittelpunkt der Zusammenkunft stand.

Die Nachweis der Lebenskräfte

Lilly Kolisko, so berichtete Soili Turu­llen, kam aus ärmlichsten Verhältnissen in Wien, aber rang sich nach oben. Ihr gelang ein Abitur und sie wollte den Weg in die Medizin und zum Hochschulstudium ge­hen, was die Zeitumstände schließlich nicht erlaubten. Ihren Lebensgefährten, den Arzt Eugen Kolisko, lernt Lilly 1914 in einem Krankenhaus im Krieg kennen – sie legte dort Bakterienkulturen an, arbeitete mikroskopisch und mit Blutausstrichen.

Gegen den Widerstand von Eugen Kolis­kos großbürgerlich-akademischer familie verbanden sie sich – in der Überwindung einer der vielen Widerstände und Härten, die ihr Leben kennzeichneten.

Eugen Kolisko stellte Lilly Rudolf Stei­ner vor; sie fragte ihn nach einer okkulten Chemie: er erkannte ihre biografische Si­tuation, ihr Schicksal und ihre Aufgabe: “Sie sehen den Äther”. Mit Lilly Kolisko ar­beitete Rudolf Steiner ab 1920 in Stuttgart eng zusammen, im Aufbau einer For­schung, die dem Nachweis der Lebens­kräfte diente und deren Bedeutung für die Zivilisation der Zukunft Rudolf Steiner noch auf der Weihnachtstagung mit al­lem Nachdruck hervorhob. Koliskos Ar­beitshaltung und -methodik, aber auch ihre Ergebnisse fand Steiner vorbildlich und wegweisend – anders als die anthro­posophischen Ärzte in Stuttgart, die wenig Blick für die überragenden Fähigkeiten der Außenseiterin hatten, einer Frau und Nichtakademikerin. Mit Lilly Koliskos Steigbildern aber, so Soili Turunen, aber ging Rudolf Steiner noch 1924 in die Wal­dorfschule und zeigte sie der Abiturklasse von Alexandre Leroi: “Wissen Sie, was Sie hier sehen? Sie sehen das Leben!”, sagte Steiner sehr ernst zu den Schülern.

16 Meter in der Tiefe

Zahlreiche Hinweise aus den ärztlichen und naturwissenschaftlichen Kursen, auch aus dem landwirtschaftlichen Kurs von Koberwitz, verwandelte Kolisko unmittel­bar in experimentelle Versuchsanordnun­gen, zu Steiners großer Freude. Sie arbeitete mit atemloser Intensität, lebte mit einem Minimum an Schlaf und ging dennoch mit hoher Exaktheit und Präzision vor. Auch den Koberwitzer Ausführungen über die Kristallisationskräfte der Erde ging Ko­lisko unverzüglich nach, in einem sieben Meter und später 16 Meter tiefen Schacht, der dafür in Stuttgart ausgehoben wurde und in dem sie ihre Forschungen auf ver­schiedenen Plateaus anstellte. Noch am 26. Februar 1925 schrieb sie Rudolf Steiner über die eindrucksvollen Ergebnisse ihrer vierwöchigen Arbeit und sandte einen Be­richt und die Kurven: «Ich freue mich so sehr, diese Arbeiten machen zu dürfen und sehne mit ganzem Herzen den Augenblick herbei, wo wir Ihnen, lieber Herr Doktor, im Laboratorium wieder alles zeigen dürfen.»

Lilly und Eugen Koliskos Lebensweg, nach dem frühen Tod Rudolf Steiners, war tragisch; das von ihnen erlebte Ausmaß der Verkennung innerhalb der anthroposophischen Gemeinschaft unvorstellbar. Obwohl von Rudolf Steiner maximal geschätzt, hatten sie schließlich – nach Jahren furchtbarer Auseinandersetzungen – Dornach und Deutschland zu verlassen und lebten im englischen Exil – Eugen Kolisko starb im November 1939 an einer Herzattacke in einem Vorortzug von London, gerade einmal 46 Jahre alt. “His passing in this time is tragic, for the world needs his wisdom”, schrieb aus Ascona Ita Wegman, die beiden Koliskos und dem gemeinsamen Kind Geni sehr verbunden war.

Landwirtschaft der Zukunft

Ihre Forschungen aber führte Lilly Kolisko bis zu ihrem Lebensende 37 Jahre später unermüdlich fort, in Einsamkeit und Armut. Sie publizierte das gemeinsam mit Eugen vorbereitete Buch über “Landwirtschaft der Zukunft”, erforschte experimentell die Qualität von Nahrungsmitteln und vieles andere – ihre Steigbilder waren ihr Freunde und lebendige Wesen, in denen sie in einzigartiger Weise lesen konnte. Andrew Clunies-Ross berichtet in der Aussprache des Seminars, dass Lilly Kolisko Irritationen in der Welt der Lebenskräfte oft wahrnehmen und dokumentieren konnte – Wochen später las sie von durchgeführten Atomversuchen. Am 20. November 2009 wurde in Arlesheim erlebbar, warum Rudolf Steiner einen solchen Nachdruck auf die Bedeutung von Lilly Koliskos wissenschaftlicher Tätigkeit legte.

Soili Turunen wird ihre biografischen und Werkbezogenen Arbeiten ab 2010 im Verlag des Ita-Wegman-Instituts veröffentlichen. Auch zahlreiche der Publikationen von Lilly Kolisko werden hier eine Neuauflage erfahren. «Lang ist die Zeit / Es ereignet sich aber / Das Wahre.» (Hölderlin)

Feuilleton, Das Goetheanum, Nr. 49, 2009’