Vereniging

‘Stelt u zich voor dat er een vereniging zou zijn voor de vrije geest. Voor een geest zoals u die van Hermann Hesse kent: “De wereldgeest wil ons niet binden en benauwen, hij wil ons stap voor stap verheffen, verruimen.” Een openbare vereniging, waarvan iedereen lid kan worden, zonder onderscheid in natie, stand, religie, wetenschappelijke of artistieke overtuiging. Er zou slechts één voorwaarde mogen zijn, namelijk dat u in zo’n vereniging voor de vrije geest iets gerechtvaardigds ziet.’

Zo begon afgelopen donderdag de weblog van Sebastian Gronbach, over wie ik op zondag 25 januari 2009 al eerder schreef, in ‘Zelfbewust’. Gelijktijdig werd deze tekst ook op de website van Info3 geplaatst, waarvan Gronbach redacteur is. Hij vervolgde zijn bijdrage met:

‘Hier zou u zitten met overtuigde christenen, naast moslims, om met pantheïstische agnostici over – wat anders – god en wereld van gedachten te wisselen. Duitse filosofen mediteerden samen met Indiase goeroes en Amerikaanse neurofysici, een Tibetaanse tantrameester liet zich door een Italiaanse franciscaan uitleggen wat seksuele onthouding betekent en een kunstenaarsgroep met Beuys-leerlingen, Russische ikonenschilders en graffitispuiters opende een tentoonstelling van Jeff Koons – de kunstenaar was vanzelfsprekend eregast.

De populairste en controversieelste spirituele leraren, auteurs en meesters zouden de geestelijke degens kruisen en zich en de medemens steeds opnieuw inspireren – en daarbij nooit vergeten de essentie van hun geestelijke vlucht in aardse projecten te laten vloeien. Geen gebeurtenis ging voorbij, zonder dat niet werkelijk het leed der aarde werd verminderd.

Al deze mensen hadden hartstochtelijk de kernregel onderschreven, waarin stond dat in de mens en in de kosmos een geestelijke dimensie aanwezig is en dat er een verbinding tussen deze gelijktijdig kosmische en menselijke geest bestaat, die men met wakkere zintuigen kan kennen en versterken.

Er zouden geen programma’s zijn, geen dogma’s, geen instemmende overtuiging en geen “afwijkende mening”. Integendeel: ongewone en provocerende standpunten waren de zuilen waarop deze plek rustte. Verwarring, creatieve vernieling en twijfel werden toegejuicht. Omdat zij altijd nieuwe vrijheidsstappen scheppen. De geestelijke activiteiten van een ander beperkte men niet, maar men gedroeg zich steeds zo, dat de vrijheid van de ander en de vrijheid van de gemeenschap zich vergrootte. Want hoe groter de vrijheid, hoe groter de keuzemogelijkheden en hoe groter ook de kans voor het eigen handelen verantwoordelijkheid te nemen. Want – zo leefde deze vereniging haar credo – alleen wie vrij en altijd ook anders kan handelen en denken, kan verantwoord handelen.

Er zou alleen de liefde voor de vrijheid zijn en de vrijheid tot de liefde, en natuurlijk dit: de plezierige drang om weten en geweten, wijsheid en barmhartigheid, zelfkennis en kennis van de wereld steeds weer op een nieuwer niveau te brengen. “De wereldgeest wil ons niet binden en benauwen, hij wil ons stap voor stap verheffen, verruimen”.’

Dit is nog maar het eerste kwart van de tekst. Sebastian Gronbach gaat nog bladzijden verder met zijn loflied. Maar deze vertaling uit het Duits geeft al een aardige indruk van zijn stijl, van zijn retoriek zou ik zelfs zeggen, als dat niet zo’n negatieve bijklank had.

Ik moet toch nog even doorgaan, want juist hierna maakt Gronbach zijn punt. Hoewel u die natuurlijk al heeft voelen aankomen:

‘Het zou de plek zijn die de media het “Olympia van de grote geesten” zouden noemen. Een suggestieve aantrekkingskracht ging van deze plek uit, die ook barmhartigheid en sociale verantwoordelijkheid zou uitstralen – maar niet omdat iemand dat eist, niet omdat er een officiële politiek was die men moest volgen, maar eenvoudig omdat het zo onbegrijpelijk verheugend is het middel- en draaipunt van de evolutie te zijn. De oprichter van deze vereniging zou met recht en met trots kunnen uitroepen: “Dit is de modernste vereniging ter wereld”.

Nou goed, u heeft het al lang geraden, deze vereniging bestaat al... of juist niet. Natuurlijk is de Antroposofische Vereniging lang, lang, lang niet de plek waar dit alles is verwezenlijkt. Maar zij is wel de plek waar dit mogelijk zou zijn. De plek waar dit mogelijk zou moeten zijn. De plek en de vereniging die vanuit haar organisatieprincipe en eerste kernregel precies deze visie zou kunnen verwerkelijken. Of persoonlijker geformuleerd: ik wil dat deze Antroposofische Vereniging die plek van vrije geesten wordt.’

Hoe hij dit verder precies ziet, zult u zelf in het Duits moeten nalezen.

Ik moet hier nog aan toevoegen dat Sebastian Gronbach, naar ik meen, ook een officiële functie heeft in de Antroposofische Vereniging in Duitsland. Alleen is die in Duitsland anders georganiseerd, namelijk opgedeeld in onafhankelijke arbeidscentra (per deelstaat ongeveer, geloof ik). Zoals op zijn weblog aangegeven, is hij verbonden aan de Anthroposophische Gesellschaft in Nordrhein-Westfalen (NRW). Of hij hier bestuurslid is, zoals Jelle van der Meulen, ben ik niet zeker. Wel is hij medeoprichter van de ‘Firma für Anthroposophie’ in Keulen, en maakt een aantal van deze oprichters ook deel uit van het ‘Kollegium der Anthroposophische Gesellschaft in NRW’.

Update 13.45 uur: Ik heb een bevestiging gevonden dat Sebastian Gronbach inderdaad bestuurslid is: ‘Mitglied im Arbeitskollegium der Anthroposophischen Gesellschaft NRW’, vermeldt zijn profiel. Overigens heeft hij sinds kort een aparte weblog ‘AnthroAktiv’, met als enige bijdrage het hele verhaal waaraan ik hier refereer.