Sopraan

Vier berichten heb ik in petto. Het eerste is van afgelopen vrijdag en afkomstig van de website van de lokale omroep Schagen FM. Het is getiteld ‘Eerste paal De Appelboom’:

‘De eerste paal van kinderdagcentrum “De Appelboom” op Midgard in Tuitjenhorn is donderdagmiddag de grond ingegaan.

Wethouder Rob Treur verzorgde deze feestelijke handeling. Midgard is een antroposofische woon- en werkgemeenschap, waar meer dan honderd jongeren en volwassenen met een verstandelijke beperking wonen, naar school gaan en werken. De nieuwbouw komt aan de rand van het terrein. Naast De Appelboom komen drie geschakelde gebouwen.

Een groepswoning, een medewerkerswoning en een gebouw wordt opgedeeld in vier appartementen voor bewoners van Midgard.

Het nieuwe kinderdagcentrum wordt eigendom van de Raphaëlstichting, de drie geschakelde gebouwen gaat Wooncompagnie verhuren aan de stichting. De Appelboom is bedoeld voor kinderen tot en met 18 jaar met een bijzondere zorgvraag. De Appelboom wordt medio mei 2012 opgeleverd.’

Het tweede bericht komt uit BN/De Stem van gisternacht, is geschreven door Monique Meeuwisse met als standplaats Roosendaal en heeft als titel ‘Kinderen zingen Bach’:

‘Bijna 200 kinderen brachten gistermiddag op geheel eigen wijze de muziek van Bach tot leven. In de Josephkerk werd met een zangwedstrijd tussen leerlingen van verschillende basisscholen het project Bach live on Stage afgesloten.

Een project dat eind 2007 ontsproten is aan het brein van de ambitieuze musicus Martijn Smits en ondertussen landelijke belangstelling heeft gekregen. Smits zocht naar een weg om kinderen op een aantrekkelijke manier in aanraking te brengen met klassieke muziek en ze daarbij te laten ervaren hoe leuk zingen is. Bach live on Stage is een educatief project waarvoor Smits in de kortste keren enthousiaste medewerking kreeg toegezegd van muziekdocenten, basisscholen, Stichting ROOS, vrijwilligers en sponsors. “De brede belangstelling voor dit project overtrof onze stoutste verwachtingen”, vertelt André van Beers van de speciale werkgroep. “We zouden starten als we minstens 150 kinderen warm konden krijgen. Het werden er echter ruim 300.”

Wekenlang gingen coaches langs basisscholen om kinderen koralen uit de Johannes Passion van Bach te leren zingen. Het project werd omkleed met andere vormen van kunst, zoals beeldhouwen en schilderen. Smits toonde zich bijzonder ingenomen met het feit dat het project zo enorm is aangeslagen. “Als je de bezieling ziet die van alle kinderkopjes straalt, dat is toch waanzinnig”, glunderde hij bij het zien van de inzet van de kinderen en de overvolle kerk met belangstellenden.

Het programma bracht gistermiddag een totaal Bach-plaatje: kinderen beitelden het hoofd van Bach uit stenen en maakten collages. Ook werd een eigentijdse versie van de componist gemaakt, compleet met een shaggie in zijn mond.

Maar hoogtepunt was de zangwedstrijd, waarbij een deskundige jury beoordeelde wie de koralen het beste vertolkte. Opvallend was dat alle kinderen de Duitstalige muziek moeiteloos uit het hoofd zongen. Zelden klonken de koralen zo uitbundig en spontaan.

“Onvoorstelbaar hoe Smits erin geslaagd is om zo’n ontoegankelijk stuk muziek toegankelijk te maken voor kinderen”, oordeelde ook muziekconsulent Jac van Oers van het CvK. De beker ging uiteindelijk naar de kinderen van de Rudolf Steinerschool. Hun prestaties zijn vastgelegd door de KRO en op 13 april om 17.05 uur op televisie te zien, Ned2.

Woensdag wordt op dezelfde tijd een impressie van de voorbereidende workshops uitgezonden. Tijdens het voorprogramma van de uitvoering van de hele Johannes Passion, op 17 april door Sacra Musica, mag de Rudolf Steiner school de koralen nog een keer laten horen.’

Voor het derde bericht gaan we naar Vincent Verbruggen van ‘Het Nieuwsblad’ in België, standplaats Antwerpen, door wie gisteren ‘Eindelijk een bakker in de Cadixwijk. La Campine combineert vers brood met een zonneterras’ werd gemeld:

‘Er wordt hard gewerkt om van het Eilandje naast een toeristische trekpleister ook een aangename woonbuurt te maken. Het werd dan ook hoog tijd dat er een tweede bakker kwam. Twee weken geleden opende een biologisch dynamische bakker in de Cadixwijk de deuren.

Vorig weekend kon u in uw krant lezen dat de Cadixwijk op het Eilandje heraangelegd wordt. Vreemd genoeg was er tot drie weken geleden nog geen bakker in de wijk. Carlos Maldonado (45) brengt daar met de opening van La Campine, in de Cadixstraat, verandering in. Tot in oktober werd het voormalige volkscafé nog opengehouden door de vzw Convoi Exceptionnel. Het is zijn derde biologisch dynamische bakkerij, na die in de Mechelsesteenweg en de Volkstraat.

Maldonado huurt het pand van brouwerij Haacht. Daar zagen ze het idee van de Chileense Belg aanvankelijk niet zitten. “Ik heb eerst moeten opzoeken wie de eigenaar van het pand was. Dat bleek de brouwerij te zijn. Zij wisten niet eens dat zij eigenaar waren. De directie was alleen geïnteresseerd in een volkscafé. Ik heb ze dan gevraagd om eens een kijkje te komen nemen in mijn twee andere bakkerijen. Ze waren meteen verkocht.”

Uiteraard moet er in La Campine Haachts bier getapt worden, beetje vreemd voor een bakker. “Dat is inderdaad nieuw voor Antwerpen. We schenken ook wijn aan onze gasttafels en er is een schitterend zonneterras. Het doet daarom wat denken aan zo’n bar tabac die je vaak in Franse dorpen ziet. Het interieur van het oorspronkelijk café werd gerecycleerd en het meubilair ben ik gaan halen in de kringloopwinkel. Daarmee is de ecologische voetafdruk van La Campine ook laag.”

“Er wordt geregeld bier gedronken”, zegt Rosy Simoens die in de zaak werkt en in een woonboot aan de overkant woont. “Vooral op het terras als het mooi weer is. Het Keizer Karel-bier is de topper. De mensen uit de buurt zijn heel blij met de bakkerij. Ik heb nu al veel vaste klanten die hier komen ontbijten.”

Kunst en yoga

Op de eerste verdieping is er een zaaltje dat als yogaruimte en voor allerlei tentoonstellingen zal gebruikt worden. “Deze maand is er een van Peter Felix. De bedoeling is dat iedere maand een andere kunstenaar komt exposeren.”

Biologisch-Dynamische Bakkerij La Campine, Cadixstraat 55, 2000 Antwerpen, open van 8 tot 20 uur’

Het vierde en laatste bericht voor vandaag komt van Daphne Broers van het Eindhovens Dagblad. Zij schrijft vanochtend over ‘Sopraan Westendorp enige Nederlandse bij Elisabeth Councours’:

‘Het duurde even voordat het doordrong. Net nadat ze te horen had gekregen dat ze geselecteerd was voor het Koningin Elisabeth Concours, dacht ze eigenlijk niet veel meer dan: “Goh, dat is leuk...!” Tot haar telefoon ineens niet meer ophield met rinkelen. Haar mailbox overliep van felicitaties. En Radio 4 er een item over maakte. Julia Westendorp lacht bescheiden. “Wist ik veel dat ik de enige Nederlandse kandidaat was?”

Veel tijd om bij die bijzondere positie stil te staan, heeft ze niet. Er is werk aan de winkel voor de 28-jarige sopraan, die opgroeide in Helmond. Want ondanks dat de kans bestaat dat ze er na de eerste ronde al uitligt, moeten ook de optredens van de halve en de hele finale van te voren ingestudeerd worden.

“In totaal is het zo’n anderhalf uur muziek. Het lastige is dat je stukken uit moet kiezen waar je jezelf goed bij voelt, maar waarmee je ook opvalt. Het moet niet te safe zijn. Maar ook niet te extreem. Het is natuurlijk een grote groep waar de jury uit moeten kiezen. Na de eerste ronde blijven er van de 98 maar 24 over. Die spanning is wel killing, ja.”

Julia zingt sinds haar zeventiende. Voor die tijd speelde ze viool. Thuis werd alles wat met kunst te maken had met enthousiasme aangemoedigd. Haar vader is beeldend kunstenaar, haar moeder is beeldend therapeut en werkt met verstandelijk gehandicapten. Op de middelbare school – de Vrije School in Eindhoven – kwam ze er tijdens de repetities voor de musical The West Side Story achter dat ze “best leuk kon zingen”. “Mensen uit het publiek vonden het mooi en mijn vriendinnen zeiden dat ik op zangles moest gaan.”

Via de zangles belandde Julia op het conservatorium in Tilburg. Tijdens de vooropleiding merkte ze al snel dat haar stem automatisch richting klassieke zang neigde. Bovendien raakte ze besmet met het opera-virus. Vandaar dat ze na haar studie ook nog een tweejarige mastersopleiding aan De Nederlandse Opera Academie volgde.

Tot nu toe heeft ze al een aantal mooie rollen op haar naam staan, maar dat neemt niet weg dat de concurrentie groot is. “Het is maar een kleine markt. Er zijn meer goede sopranen dan dat er werk is. Dat is ook het ‘nadeel’ van mijn stem: zo’n beetje iedereen is sopraan.”

Ook tijdens het naderende concours zijn ze in de meerderheid. Van de 82 vrouwen zijn er 63 sopraan. “Wat dat betreft zou ik beter een mezzo kunnen zijn”, zegt ze lachend. “Maar ja: daar doe je natuurlijk niks aan.”

Julia’s kracht is haar oprechtheid. “Ik denk dat je mensen kunt raken als je geen trucjes gebruikt. Als ik zing zien mensen geen masker, maar wat ik echt voel. Ik leg er iets in wat oprecht van mezelf is.”

Bang voor een overdosis zenuwen die roet in het eten gooit is ze niet. “De gedachte dat het mis kan gaan, is voor iedereen de grootste vijand. Een goede voorbereiding is het belangrijkste. Dan kan het niet fout gaan. In de loop van de jaren heb ik natuurlijk door ervaring ook een soort vangnet opgebouwd, waarmee ik mezelf weer terug op de rails krijg als er iets dreigt te ontsporen. Tijdens het zingen kan ik bijvoorbeeld altijd het notenbeeld in mijn geheugen oproepen. Ik weet doorlopend: na dit blokje komt dat blokje.”

En als ze wint? “Weet je: ik hoop gewoon dat ik zo veel mogelijk mag zingen. Het zou natuurlijk heel mooi zijn als ik de finale haal, omdat ik dan met een groot orkest mag zingen. Maar ik blijf ook realistisch. De kans dat je wint, is zó verschrikkelijk klein... Ik ben al ongelooflijk blij als ik door die eerste ronde kom.”

Tijdens de eerste ronde zingt Julia “Ne poy krasavitsa pri mne” (Oh never sing to me again) van S. Rachmaninoff en “Ruhe sanft mein holdes Leben” van W.A. Mozart.’