Standaard

Ik ken het Belgische krantenlandschap niet zo goed. Op 30 april kwam ik dit ook al tegen in ‘Zwaar onder vuur’. En nu weer zit ik te hannesen hoe het zit met De Standaard en Het Laatste Nieuws. Om met het eerste te beginnen (u zult straks wel begrijpen waarom), lees ik bij ‘De geschiedenis van De Standaard’, bij het item ‘Oprichting’:

‘De geschiedenis van het dagblad De Standaard kan niet los gezien worden van de Vlaamse Beweging. Die stelde zich tot doel de belangen van het Nederlandssprekende deel van de bevolking te verdedigen binnen een België dat gedomineerd werd door Franstalige burgerij. Bij de aanvang van de twintigste eeuw was het nog steeds zo dat in Vlaanderen, het noordelijke Nederlandstalige deel van België, het Frans de voertaal was in administratie, gerecht, leger en onderwijs.

Een groep Vlaamse intellectuelen vond dat elke Vlaming recht had op onderwijs in zijn moedertaal. Administratieve formaliteiten in Vlaanderen moesten volgens hen in het Nederlands afgehandeld kunnen worden. Om die eisen kracht bij te zetten was nood aan een eigen Vlaamse krant, meenden enkele voormannen uit de Vlaamse beweging.

In mei 1914 richtten Alfons Van de Perre, Arnold Hendrix en Frans Van Cauwelaert in Antwerpen het dagblad De Standaard op. In november van dat jaar had de krant voor het eerst moeten verschijnen. De Eerste Wereldoorlog gooide echter roet in het eten. Het Duitse leger bezette België en de publicatie werd afgelast.

Onmiddellijk na de oorlog bleek dat de Vlaamse beweging in twee stromingen was uiteengevallen. Een radicale groep omvatte zowel Vlaamse soldaten die zich in de loopgraven hadden verzet tegen de eentalig-Franse bevelstructuur van het Belgisch leger als een kleine groep die tijdens de bezetting met het Duits militair bestuur had samengewerkt. Ze eiste prompte inwilliging van alle Vlaamse taaleisen.

Een gematigde stroming wilde die eisen geleidelijk via het Belgische Parlement realiseren. Volksvertegenwoordigers en Standaard-initiatiefnemers Van de Perre en Van Cauwelaert behoorden tot die laatste, gematigde groep. Op 4 december 1918 was het eindelijk zover. Het eerste nummer van De Standaard rolde van de persen.’

Over de tumultueuze gebeurtenissen nadien valt uitgebreid te lezen in de verdere geschiedenis, die daar allemaal geboekstaafd is. Ik citeer alleen het allerlaatste gedeelte, onder het item ‘De VUM’, over de huidige situatie:

‘De jaren negentig waren een periode van grote journalistieke creativiteit. De dagkrant werd dikker en verscheidene wekelijkse bijlagen zagen het levenslicht. Kiosk, vandaag Zipp (in een vorig leven De Grote Parade), brengt verslag uit van allerlei culturele manifestaties in binnen en buitenland. De Standaard Magazine verzorgt het degelijke reportagewerk. Sinds 1993 beschikt De Standaard als enige Vlaamse krant over een eigen wetenschapsrubriek. In 1999 verschenen zelfs nog enkele nieuwe bijlagen. In Trottoir kunnen de reporters hun ding doen, bijdragen over life style en reizen vinden onderdak bij De Wijde Wereld. Ook het oude vlaggeschip De Standaard der Letteren kreeg een nieuw kleedje.

Dat de lezer deze inspanningen weet te waarderen blijkt uit de oplagecijfers, zo’n 80.000 kranten werden er gemiddeld per dag verkocht in de eerste maanden van 2002. Sinds 1997 verschijnt De Standaard bovendien on line. Wereldwijd hebben ruim 200.000 lezers zich al laten registreren. Meer dan 30.000 geïnteresseerden ontvangen de krant dagelijks per e mail. De site wordt dagelijks door zo'n 40.000 mensen geraadpleegd.’

Dat zijn mooie resultaten. En Het Laatste Nieuws, hoe zit het daarmee? Als ik daarheen ga, vind ik helemaal onderaan dit:

‘© 2009 De Persgroep Publishing. Alle rechten voorbehouden. Lees de gebruiksvoorwaarden.
Volg het nieuws op onze zustersite in Nederland www.ad.nl.’

En inderdaad, het uiterlijk van Het Laatste Nieuws lijkt als twee druppels water op dat van het Algemeen Dagblad. Aha, De Persgroep, er begint mij wat te dagen. Die is de laatste tijd in Nederland regelmatig in het nieuws. ‘Banen weg bij De Persgroep. Vijftig banen weg bij de Volkskrant en Trouw’ meldde NRC Handelsblad nog afgelopen maandag. Daarbij werd onder meer deze informatie gegeven:

‘Het Belgische mediaconcern de Persgroep nam afgelopen zomer voor 130 miljoen euro een meerderheidsbelang in PCM Uitgevers. Het bedrijf van topman Christian Van Thillo schrapt niet alleen arbeidsplaatsen bij de Nederlandse dagbladen, maar gooit ook de structuur van het voormalige PCM Uitgevers volledig om. De holding verdwijnt, titelondersteunende afdelingen worden samengevoegd en de kranten gaan op in twee clusters. Er komt een cluster voor de landelijke dagbladen Trouw en de Volkskrant en een voor de randstedelijke titels AD en Het Parool. De directeur-uitgevers per titel verdwijnen.

De webredacties van de kranten worden losgekoppeld van de papieren krant. Zij blijven onder de verantwoordelijkheid van de hoofdredacties maar gaan vermoedelijk wel nieuwsberichten delen.’

Dat is niet mis. Een Belgische greep op het Nederlandse krantenlandschap. NRC Handelsblad en nrc.next worden van de hand gedaan. Vandaag meldde de eerste in ‘FD Mediagroep mist deadline veiling NRC’ dat er nu nog maar twee gegadigden over zijn, waarbij het Belgische mediaconcern Corelio tot één hiervan behoort:

‘FD Mediagroep, eigenaar van Het Financieele Dagblad en BNR Nieuwsradio, heeft voor het afgesproken tijdstip geen bod uitgebracht op NRC Media, de uitgever van deze krant. De deadline van de gecontroleerde veiling die eigenaar de Persgroep voor de verkoop van de NRC-divisie heeft georganiseerd, verliep gisteravond.

Twee andere partijen die in de uitgever van NRC Handelsblad en nrc.next geïnteresseerd zijn hebben gisteren wel een bod uitgebracht: de combinatie van televisiezender Het Gesprek van onder andere Derk Sauer en investeringsmaatschappij Egeria, en de combinatie Veronica Holding en het Belgische mediaconcern Corelio.’

En wat blijkt? Corelio noemt zichzelf ‘De grootste krantenuitgever van België’. En brengt onder meer De Standaard uit! – Waarom nu dit alles, zult u zich afvragen. Nou, omdat ik zowel bij De Standaard als bij Het Laatste Nieuws een bericht over Astrid Anquetil tegenkwam. Maar voordat ik daarover begin, weet u hoe streng men in België met copyrights, auteursrechten enzovoorts omgaat? Tegenwoordig moet ik met mijn berichtgeving oppassen, heb ik gemerkt. Gelukkig kwam ook de BBL (‘Bond Beter Leefmilieu is de ongebonden federatie van Vlaamse milieu- en natuurverenigingen’) vandaag met een bericht over haar initiatief, en die zal er vast geen moeite mee hebben als ik dat overneem. Op de homepage van de BBL staat ‘Astrid Anquetil is Low Impact Girl’:

‘Was Low Impact Man je net iets te extreem, of rook hij misschien een beetje te veel naar – stel je voor – geitenwollensokken? Maak dan kennis met Astrid Anquetil, also known as Low Impact Girl.

Astrid is zestien, zit op de Steinerschool in Berchem en heeft stijl en aanstekelijk enthousiasme op overschot. Voor haar eindwerk besloot ze om twee jaar low impact te gaan. Maar niet zomaar: Astrid koos bewust voor onderwerpen die haar zelf en haar leeftijdsgenoten aanspreken: mode, vrije tijd, reizen, interieur, voeding, computer...

En waar begint een vlotte, jonge meid dan? Bij haar kleerkast, natuurlijk. Daarin hangen twee jaar lang uitsluitend zeven outfits uit oudere collecties van Belgische topmodeontwerpers. Mooie, kwalitatieve kleren die duurzaam gemaakt én gedragen worden – low impact met stijl, quoi.

Verder ging Astrid stage lopen bij Ecover, is ze vegetariër geworden, heeft ze de lezing “Towards sustainable fashion” bijgewoond in het modemuseum en haar mijn kamer “ecologisch” behangen met foto’s uit oude modecatalogi. Naar afspraken in Brussel en Gent ging ze al liftend en dansen voor het klimaat deed ze in Oostende. En verder: veel gelezen over alles wat met klimaatverandering en ecologische voetafdruk te maken heeft.

Volg haar verdere belevenissen op haar website en op Facebook.
– Low Impact Girl
– word fan van Astrid op Facebook’

De Standaard schreef al op zaterdag 05 december 2009 over ‘Astrid, Vlaamse low impact girl’, met als ‘Auteur: LV’ (maar wie dat is, heb ik niet kunnen achterhalen, ook niet in de lange alfabetische lijst met medewerkers).

‘“Hallo! Mijn naam is Astrid Anquetil, Low Impact Girl voor de vrienden. Op deze website kun je de komende twee jaar alles volgen wat ik doe om die zelfgekozen bijnaam ook écht te verdienen. Als je een verschil wilt maken, moet je érgens beginnen. Ik heb ervoor gekozen om te starten bij mijn eigen kleerkast.”

Dat krijg je te lezen wanneer je de website van Astrid Anquetil openklikt. Astrid is intussen geen onbekende meer. Ze haalde al een paar keer de media met haar Grote Plan om de komende twee jaar haar ecologische voetafdruk te verkleinen. Dat wil ze in de eerste plaats doen door haar kleerkast zo basic mogelijk te houden en het de komende twee jaar met niet meer dan zeven outfits te doen. Deze week kreeg dat plan iets meer zichtbaarheid met haar kersverse site annex blog. Daarop laat ze de wereld weten wat ze allemaal doet voor een low-impactleven, en hoe het voelt om maanden na elkaar dezelfde spullen uit de kast te halen. Die spullen zijn, zo omschrijft ze zelf, “alles wat lang meegaat, niet over grote afstanden moet getransporteerd worden, vintage, energiezuinig werd gemaakt. Dat kan tweedehands kleding zijn, zelfgemaakte stukken, Belgische mode en recyclagekleding.”

Deze week toonde ze haar dresscode voor de komende twee jaar. De outfits bestaan grotendeels uit oudere en nieuwe stukken van Belgische ontwerpers, die ze van de ontwerpers zelf kreeg voor haar project. “Mooie, kwalitatieve kleren die duurzaam gemaakt én gedragen worden”, zegt ze zelf.

Bij de samenstelling van haar outfits kreeg ze de hulp van stiliste Linda Van Waesberge. “Vertederd. Zo voelde ik me toen ik Astrid voor het eerst zag en ze haar idee uit de doeken deed. Het verbaast me niets dat een rist ontwerpers hun oude stukken met plezier afstonden. Alles kadert in de tijdsgeest waarin we meer doen met minder. Uit de hoop gekregen kleren en accessoires heb ik vrolijke silhouetten samengesteld die bij Astrids leeftijd passen. Ze is zestien, designerkleren hangen normaal niet echt in de kleerkast van zo’n jong meisje. Op deze manier kan het wel: het knuffelbeest en de gekregen stukken van oma relativeren het hoge fashiongehalte.”

Wordt vervolgd op www.lowimpactgirl.be’

Het Laatste Nieuws kon natuurlijk niet achterblijven, zodat eergisteren ‘gb’ (ook geen idee wie dat is; bij deze website zijn al helemaal geen medewerkers te ontdekken) kwam met ‘Vlaams meisje (16) geeft alles op voor milieu’:

‘We kennen de “Low Impact Man”, maar nu hebben we in Vlaanderen ook een “Low Impact Girl”. Een 16-jarig meisje heeft besloten om een hoop dingen op te geven zodat ze haar ecologische voetafdruk kan verminderen. Ze doet haar verhaal vandaag in Het Laatste Nieuws.

Astrid Anquetil zit in het vijfde middelbaar op de Steinerschool in Berchem. Ze besloot voor haar eindwerk iets voor het milieu te doen. “Ik dacht meteen aan een documentaire over een ijsbeer die me altijd is bijgebleven”, zegt ze in de krant. “Het dier verdrinkt van uitputting omdat het geen ijs vindt om op te rusten. Dat heeft mij, als grote dierenvriend, aan het denken gezet.”

Minder kleren

Astrid berekende dat haar ecologische voetafdruk 4,9 hectare bedraagt. Dat is minder dan het Belgische gemiddelde van 5,1, maar veel meer dan de 2,1 hectare die ideaal zou zijn. Ze zal daarom een heel schooljaar lang haar levensstijl aanpassen in het kader van haar eindwerk. Ze begon in haar kleerkast en besloot om gedurende twee jaar slechts zeven outfits – voor elke dag eentje – te dragen. Van enkele Belgische ontwerpers kreeg ze een paar outfits cadeau, zodat ze ook niet meer naar de grote winkelketens moet stappen.

Vegetariër

Maar ze zal nog meer inspanningen leveren. Sinds de eerste dag van dit schooljaar is ze vegetariër geworden. Vlees heeft immers een grote impact op het milieu. “Eenvoudig is het niet, want ik ben altijd een grote vleeseter geweest. Ik moet ook eerlijk bekennen dat ik al gezondigd heb.” Verder drinkt ze geen koffie meer, want één kopje koffie kost 100 kopjes water.

Experiment

Met haar initiatief hoopt ze ook leeftijdsgenoten te overtuigen. “Ik zie ‘Low Impact Girl’ als een sociaal experiment. Ik hoop dat heel veel mensen met mij willen nadenken over manieren waarop we onze planeet kunnen redden.” In de krant Het Laatste Nieuws leest u vandaag meer over het project van Astrid. Al haar ervaringen kan je bovendien op deze website volgen.’

Hier zijn tot nu toe zelfs 41 reacties te vinden. Maar die zijn niet van bijzonder hoog niveau, dus die laat ik graag voor wat ze zijn. Of het moet die van Jurgen Maes uit Ieper zijn:

‘Eén kopje koffie is honderd kopjes water? Ofwel morst dat meisje dat het geen deugd meer is. Ofwel hebben ze daar gigantische koffiekoppen!’

En ook die van ‘O B’ uit Antwerpen is grappig:

‘Gewoon hele dagen thuis in je bed liggen met een goed deken. Geen licht, geen verwarming, weinig eten nodig, geen nood om een bus trein of auto te nemen. DAT is pas low inpact.’

Al het overige is te lezen op haar eigen weblog, onder de vraag ‘Waarom doe ik dit? En wat wil ik ermee bereiken? Hoe pak ik het aan? En...’ Daar staat dit:

‘Click here to read the English version
Cliquer ici pour le texte en français

Hallo! Mijn naam is Astrid Anquetil, Low Impact Girl voor de vrienden. Op deze website kan je de komende twee jaar alles volgen wat ik doe om die zelf gekozen bijnaam ook écht te verdienen.

Alles begon met een schoolopdracht: tijdens de laatste 2 jaar van mijn middelbare school moet ik een groot eindwerk maken. Het thema mocht ik zelf kiezen. Ik dacht meteen aan een documentaire die me altijd al sterk is bijgebleven: over een ijsbeer die verdrinkt van uitputting omdat hij geen ijs meer vindt om op te rusten. Een pijnlijk gevolg van “global warming” dat mij – als grote dierenvriend – aan het nadenken heeft gezet. Daarom wil ik van mijn schoolproject een gelegenheid maken om er zélf iets aan te doen: de komende 2 jaar ga ik proberen mijn eigen ecologische voetafdruk te verkleinen.

Low impact?

Je ecologische voetafdruk is de oppervlakte die nodig is om te voorzien in je levensstijl: de hoeveelheid land dus die je “gebruikt” voor al wat je consumeert, produceert en aan afval achterlaat.

Die ecologische voetafdruk wil ik proberen te verkleinen, zodat ik mijn impact op het milieu verlaag. En het liefst van al wil ik dat doen door samen met andere jongeren op zoek te gaan naar creatieve manieren om die verlaging te bereiken. Zo hoop ik gaandeweg te onderzoeken en te ontdekken wat ik kan veranderen aan de manier waarop ik woon, eet, me kleed, mijn vrije tijd besteed, enz.

Mijn kleerkast is een goed begin.’

Wie volgt?