Kakkewieten

Ooit gehoord van ‘Het Peulengaleis’, ‘De Smaak Van De Keyser’, De Kakkewieten en El Tattoo del Tigre? Als je Belg bent waarschijnlijk wel. Ik niet dus. Maar het heeft iets te maken met Pieter Embrechts; acteur en zanger/songschrijver. De eerste twee zullen wel televisieprogramma’s zijn, en de laatste twee bandjes of zoiets dergelijks. Deze Peter Embrechts heeft echter nog meer ambitie dan in een serie spelen, zingen of liedjes maken: namelijk beeldhouwen. ‘De droomjob van Pieter Embrechts’ schreef De Standaard Online eergisteren. Die baseerde zich daarbij op een verhaal van ‘(pvd)’ – wie dat ook moge zijn – op de website van Jobat, het ‘Carrièreblad van de hoogopgeleide’:

‘Jobat is de partner van elke hoogopgeleide, op zoek naar professioneel geluk. Actief of latent werkzoekend? (...) Wie Jobat leest, is mee met de arbeidsmarkt en goed geïnformeerd over de eigen sector. Maar naast het professionele is er in Jobat ook aandacht voor levenskwaliteit. Een frisse geest is immers zeer belangrijk voor een succesvolle carrière.’

De Standaard Online zelf onthult echter meteen al waarom ik op Peter Embrechts kom. Want hij zegt daar:

‘Ik ben dol op het parfum van hout. Als ik door een straat rijd waar net een boom is geveld, kan ik het niet laten om even uit te stappen en aan de stronk te gaan ruiken. Hout was dan ook mijn lievelingsmateriaal toen ik op de Steinerschool plastische vormgeving kreeg. Gestimuleerd door die lessen, werd ik gebeten door het beeldhouwvirus. Beeldhouwen is heel fysieke, ambachtelijke arbeid. Je werkt je in het zweet, je krijgt blaren op je handen en krampen in je arm.’

Juist ja. Het standaardbeeld wordt weer een keer bevestigd. De vrijeschool als kweekplaats voor artistiekelingen. Maar waarom ook niet? Als dat werkelijk zo is. Even verder meeluisteren – het is altijd goed om vanuit Nederland over de grens te kijken naar wat daar gebeurt:

‘In een interview vertelde Willem Vermandere dat een beeld een antwoord kan zijn als woorden even te kort schieten. Dat is bijvoorbeeld het geval als je gevoelens als verdriet wil uitdrukken. De sculpturen waar ik van hou, zijn vaak een ode aan het leven en het lichaam. Aan lust en liefde ook. Grootmeesters als Auguste Rodin zijn daar een kei in. Als je het Musée Rodin in Parijs bezoekt, is het alsof de tijd stilvalt. Ik kan wel een uur voor een werk als De Hellepoort staan. Zo verpletterend mooi is dat. Of neem Wilfried Pas, van wie in Antwerpen niet genoeg beelden kunnen staan. De werken van zijn hand zijn volledig ontdaan van elke gekunsteldheid. En precies daarom raken ze mij.’

Voor de andere helft van het artikel moeten we overschakelen naar Jobat. Daar toont Embrechts reflectie op zichzelf, en zelfkennis. Als dat eveneens een vrucht is van de vrijeschool, dan mag dat ook wel klinken:

‘Het moet al zes jaar geleden zijn dat ik nog eens zelf een beeld heb gehouwen. Dat is puur te wijten aan tijdsgebrek. Het probleem is dat ik me als podiumartiest veel te graag in tijdopslorpende projecten stort. Zo heb ik al enkele keren een poging gedaan om me in te schrijven voor een intensieve cursus in Italië, waar je kan leren beeldhouwen in marmer, maar altijd weer sprong het af door een of andere mooie aanbieding die ik niet kon weigeren. Maar de goesting om de stiel te herontdekken, is zeker niet weg. Ooit geef ik me weer met veel plezier aan de schoonheid. Daar kijk ik nu al naar uit.

Ik ben niet snel tevreden over mijn eigen creaties. Het moeilijkste is oordelen wanneer je moet stoppen met schaven aan een beeld. Soms moet ik vaststellen dat de schetsen interessanter waren dan het eindresultaat. Kijk naar De Slaven van Michelangelo: dat het onaf is, maakt het net zo indrukwekkend. Het hoeft niet perfect te zijn. Zo lang het maar een waarheid vertelt.’